Grappig is dat, moet je op zoek naar internet, plaats je elke dag een berichtje. En nu staat er een computer in huis, duurt het een week voor jullie weer wat horen. Geen bericht is goed bericht klopt nu in ieder geval volledig, want we doen hier echt gewoon veel te veel om nog tijd over te houden voor dit soort dingen. Maar vandaag hebben we wel even tijd over... de hele week in 1 bericht wordt wel heel veel, dus ik hou het even bij de meest bijzondere dingen die ik heb meegemaakt (en dat zijn er alsnog heel veel...)

Isan Survivor
Zondagmiddag werd ik dus bij de dorm opgehaald door Jack, een Thaise jongen van 28 jaar en het enige kind van een belangrijk politiek figuur en zijn vrouw. Ze hebben dus (voor Thaise begrippen) behoorlijk wat geld en dat stelt Jack in staat een best wel relaxed leventje te leiden. Zo heeft hij zijn 'projectje', Isan Survivor, waarin hij zo nu en dan vrijwilligers ontvangt, en geeft hij vrijwillig computerles in het dorp. Verder is hij groot fan van het boeddisme, of zoals hij het zelf zegt: 'Vroeger schoot ik graag op dieren, maar nu ben ik een goede boeddist.' Hij heeft een leraar in een tempel in de bergen (gaan we volgende week heen) waar hij regelmatig heengaat om te mediteren en te leren.

Het huis is helemaal open (geen muren), alleen de slaapkamers en WC's zijn dicht. Als je wilt, kun je dus zo naar binnenlopen en de computer meenemen, maar dat doet hier niemand. Ooit is hier eens een fiets gejat en toen kreeg de dief een waarschuwing dat ze hem in de rivier zouden gooien als hij dat nog eens deed, sindsdien is hier nooit meer gejat. Meubels zijn niet echt aanwezig (of worden niet gebruikt) en als we gaan eten, leggen ze een grote mat op de vloer die dienst doet als tafel en zitmat. In de tuin achter het huis vind je o.a. een kikkerfarm, veel palmbomen, mangobomen, jackfruitbomen, vijgenbomen en een visvijver. Soms gaan ze in de rijstvelden jagen op slangen en ratten om te eten. Verder heeft het gezin drie honden (1 bulldog en twee poedels) waarvan ik de naam niet kan uitspreken. Die bulldog is knettergek, hyperactief en hij heeft een enorme fascinatie voor kokosnoten.

We eten bijna elke avond bij Jack's opa, waar de halve familie komt om te eten. Iedereen neemt dan eten mee en dan zitten we met z'n allen om een grote mat met tientallen schaaltjes en bordjes met de meest uiteenlopende dingen. Iedereen vind het helemaal leuk dat wij daar waren en ze bieden ons continu van alles aan. Ze zijn wel heel lief en houden de hete dingen van je weg, maar goed, die wilde ik natuurlijk ook wel even uitproberen. Dat heb ik geweten ook! ik at een heel klein beetje van een bruin sausje, dat deed pijn! m'n mond brandde kapot, m'n ogen spoten tranen, m'n gezicht begon te tintelen! En iedereen maar lachen, haha, ze doen hier niet anders dan lachen.

Leraarloos
Maandagochtend gingen we naar de school toe. Jack zocht daar even een belangrijk iemand op en zei ongeveer letterlijk: Ik heb hier drie vrijwilligers voor je, kun je daar wat mee? Binnen tien minuten was alles geregeld en de volgende dag konden we al aan de slag. Toen gingen we een beetje op de school rondkijken. Bijna alle klassen zaten zonder leraar, dus wij vroegen waarom. 'Sportdag', was het antwoord, daar moesten de leraren helpen, dus moesten de kinderen zichzelf maar vermaken. Maar goed, wij dus alle (negen) klassen langs om ons voor te stellen. Elke keer kregen we uitgebreid dezelfde ingestudeerde zin te horen: 'Goodmooooorning - teeeaaacheeh - how aaaa yoouu?' Zo grappig, en zo nep! De kinderen vonden het in ieder geval echt geweldig! De meesten hebben nog nooit een farang gezien en continu moesten we op de foto of onze handtekening zetten. De andere vrijwilligers zijn trouwens Andrea en Patricia, twee Nederlandse meiden van 21 en 24 die tegelijk met mij aankwamen en twee weken blijven.

Maar goed, de kinderen vonden ons heel interessant, maar vooral ook heel erg eng. Zodra je iets zegt of ze alleen al aankijkt, duiken ze helemaal weg, maar... ze blijven lachen!

Maandagmiddag gingen we naar een pottenbakker in het dorp. Ze werken daar dag in dag uit aan grote potten en vazen en krijgen maar minder dan een halve euro voor een grote pot van de handelaren! Echt best wel erg eigenlijk, maar het was wel heel cool om te zien hoe ze het maakten. De 'baas' vroeg of wij dat ook wilden proberen, zie het resultaat bij de foto's... Ik heb echt helemaal dubbel gelegen! Ik heb een soort enorme massieve pot en Patricia's geval had wel wat weg van Aladin's wonderlamp. Alleen Andrea had wel wat moois gefixt.

's Avonds weer met de familie gegeten en daarna nog lekker zitten kletsen met de knettergekke tantes. We hadden het over onze families en toen Patricia vertelde dat haar moeder was overleden gingen ze helemaal proberen 1 van de tantes aan haar vader te koppelen. Niet bepaald de manier waarop wij in Nederland met dat soort dingen omgaan!

De eerste lesdag
Dinsdag was de eerste lesdag. Ik vond het van tevoren best wel spannend. Natuurlijk had ik wel een introductie gehad en allemaal boekjes meegenomen over het lesgeven, maar je wordt toch plotseling voor een hele (niet-Engelssprekende) klas gezet met de opdracht: Geef ze maar een uur Engels. Ik had een heleboel voorbereid, maar uiteindelijk kwamen we niet verder dan het voorstellen: Een shirt tekenen, je naam erop schrijven en waar je van houdt (I like football, I like yellow, I like hamburger). Ik vond het best wel goed gaan, maar achteraf hoorde ik van Jack dat ze die woorden helemaal niet kennen, maar het gewoon allemaal kopieren uit hun lesboeken...

Zodra je hier trouwens de klas binnenkomt, denkt de leraar: Ha, die neemt het over. Vervolgens loopt hij de klas uit en sta je daar in je eentje, daar heb je dus ook niet zoveel aan. Zo ging het ook bij de volgende klassen. Spreken amper Engels, schrijven alles over, leraren komen een kwartier te laat of helemaal niet, of je klas blijkt plotseling in zijn geheel te zijn verdwenen!

Dorpsfeest
Woensdag zouden we gewoon lesgeven, maar er was een dorpsfeest in het dorpje waar de school ligt en wij waren uitgenodigd om daarheen te gaan... dat is echt het meest geweldige wat ik heb meegemaakt. Zijn echt van die dingen die je gewoonlijk alleen in films ziet... Het begon 's ochtends in de Tempel (lees: simpel houten gebouw op palen), waar de monnikken zaten te eten, terwijl het dorpshoofd een toespraak hield. Het hele dorp was aanwezig en zodra wij binnenkwamen, moesten we natuurlijk naar voren toe om aan het dorp te worden voorgesteld! Terwijl wij daar een beetje onwennig zaten kwamen er allemaal mensen naar ons (eigenlijk vooral de meiden) toe om te zien hoe prachtig (wit) onze huid wel niet is. Wij vinden het heerlijk om in de zon te liggen en bruin te worden, maar de Thai mijden de zon zoveel mogelijk, omdat ze wit mooi vinden. Daarna gingen we naar buiten om met het hele dorp op de foto te gaan. Was echt te grappig, maar het grappigste is nog niet eens begonnen:

Daarna ging namelijk iedereen in een optocht rond het dorp lopen. Alle vrouwen hadden eten mee om te offeren aan de geesten. De zes monnikken gingen voorop en de rest van het dorp erachteraan. Meteen bij de eerste grote boom stopten de monnikken en begonnen gebeden te zingen om de geesten te vertellen dat ze iets kwamen offeren namens het dorp. Iedereen knielde neer en ging met de handen tegen elkaar meebidden. Toen klonk er een gong en iedereen stond op, maar daarna gingen er een paar weer zitten en begon iedereen te lachen, blijkbaar waren we te vroeg opgestaan. De monniken gingen weer verder zingen en na een tijdje klonk weer de gong. Voorzichtig stond iedereen op, sommigen legden hun manden met eten bij de bomen en toen gingen we weer verder.

Onderweg naar de volgende boom begonnen sommige mensen te trommelen en te gillen, anderen gingen zingen en dansen, er kwam een grote bierfles met zelfgemaakte tequila tevoorschijn en die werd overal uitgedeeld. Niet veel later kwamen we bij de volgende boom, waar het ritueel (inclusief het te vroeg gaan staan en het lachen) zich herhaalde. Alleen niet iedereen knielde neer, somigenbleven erachter staan dansen, trommelen en zingen.

Zo ging het ruim een uur door, ondertussen was er een pick-up met muziek bij komen rijden en was de whiskey ook tevoorschijn getoverd. Tegen de tijd dat we weer terug waren bij de Tempel was ik best wel moe, maar het feestje werd gewoon voortgezet. Zo vreemd om mee te maken... wij denken bij eerbiedig vaak aan stil zijn, maar hier horen knipperlichtjes, whiskey en dansmuziek er ook gewoon bij.

Inmiddels waren er al twee lesuren voorbij, dus wij vroegen ons af of dat geen probleem was.
'No problem no problem,' aldus Jack.
'Verwachten ze ons dan niet?'
'Yes yes,' zei Jack met een glimlach.

Toen we op school kwamen, bleek dat er een voetbalwedstrijd zou zijn tijdens het laatste uur en dat er dan geen les zou zijn, oftewel, er bleef nog 1 uur over om les te geven. Zal ik ooit nog een volle dag lesgeven? Die les was in ieder geval wel een leuke les. Ik had M2, 14-jarigen, en zij zijn best wel slim en kennen ook al behoorlijk wat Engels vergeleken met de rest van de school. Ik ben nu bezig ze heel basic te leren wat ze nu eigenlijk zeggen. Ze kunnen wel zeggen: 'I am Pepsi' (ja eerlijk, zulke debiele nicknames geven ouders hun kinderen hier!), maar als je dan vraagt: ' Are you Pepsi?' hebben ze geen idee wat je bedoelt.

Na school gingen we met Jack naar een markt toe, waar ik inktvis-op-een-stokje, eendenkop en rietsuikersap opheb. Ze eten hier echt alles. Maar goed, ik heb alweer heel veel verteld en er is ook nog heel veel te vertellen, maar dat komt volgende keer...