Verhalen steeds updaten is niet zo handig, en achterlopen ook niet, dus ik heb besloten om nu maar meteen in 1 keer alle ontbrekende dagen te beschrijven (en dan moet je helaas wel afentoe wat weglaten)... een mega-update (dank aan Tamara voor het idee :P)!

We gaan weer verder bij de Monnik in de bergen...

Na weer drie keer voor hem gebogen te hebben (dat hoort), gingen we het bos in voor een wandeling. Best wel heel cool! Jungle-achtig, lianen, palmbomen en van die enorme oude regenwoudbomen overal om je heen. Bijna op de top kwamen we een tempel tegen, bestaande uit een bamboemat, een klein boeddabeeld en een rieten hut, midden onder een enorme waterval! Nu is het hartstikke droog en er liepen alleen een paar kleine straaltjes water, maar moet je je indenken hoe dat is tijdens het regenseizoen! Ik bleef daar zitten terwijl de rest nog een stukje verderliep en toen ze weer terugkwamen vroeg Jack ons te gaan zitten. Hij ging ons leren mediteren, we moesten ons 45% op onze adem richten, 45% op onze hartslag en 10% op innerlijke vreugde. Ik kwam niet verder dan de ademhaling, maar na die tien minuten voel de ik me zo leeg, stil en rustig! Echt best wel bijzonder dat je zoiets kan bereiken door tien minuten op je adem te focussen.

Op de terugweg hebben we even lekker afgekoeld in de rivier en vervolgens zijn we op blote voeten het laatste stukje door het bos gelopen.

Rond half acht 's avonds waren we op het busstation in Udon Thani om de meiden daar te dumpen, maar daar kregen ze plotseling te horen dat hun bus stuk was. Ze konden wel met een andere bus, de VIP-bus die een uur later zou gaan, maar dan moesten ze wel bijbetalen! In Nederland zou zo'n bedrijf het niet lang volhouden denk ik...

Een verjaardag en een begrafenis

Zaterdag was Jack's vader jarig en (zoals jullie inmiddels weten) dat vieren ze hier in Thailand door goed te doen en whiskey te drinken. Toen ik om half acht 's ochtends even naar de WC ging, zei Jack dat hij met z'n vader naar de Tempel ging om het nieuwe levensjaar te laten zegenen, of ik zin had om mee te gaan. Natuurlijk had ik dat, dus snel m'n kleren aangetrokken en in de auto gestapt. Het was een wat afgelegen Tempel met slechts 1 monnik, die een heel verhaal vertelde in het Thai, waar ik dus niks van begreep. Gelukkig gingen we na een uur eten (het zal eens niet...) en dat begreep ik maar al te goed!

Toen we terugkwamen, vertelde Jack dat we rond half twaalf naar een begrafenis zouden gaan van een vriendin van hem, die met een Engelsman was getrouwd die drie jaar geleden ook vrijwilliger was geweest bij Jack. begrafenissen duren hier gewoonlijk 7 dagen, de eerste drie dagen rouwt men, wat vooral gevuld wordt met eindeloze gebeden door de monniken en veel eten, vervolgens wordt het lichaam gecremeerd en de laatste drie dagen viert men feest, omdat die persoon dan in de Hemel is en om de nabestaanden een beetje op te vrolijken.

Omdat deze begrafenis voor een groot deel door farang (de echtgenoot en zijn familie) werd georganiseerd, hadden ze voor een kortere versie van drie dagen gekozen. Zaterdag was het moment van de crematie en daar gingen we naartoe, met z'n zeventienen in Jack's auto... De crematie was heel bijzonder om mee te maken.

Uiteraard was er eerst eten en daarna werd de kist acterop een versierde vrachtauto geladen en naar een andere tempel gebracht. Daar stond een grote verbrandingsoven met een mooi versierd gebouwtje eromheen en een videoscherm erop waarop je kan zien wat er binnen gebeurt... Vroeger gebeurde de crematie in een soortgelijk gebouwtje, maar dan gewoon met hout, maar zoals al eerder opgemerkt gaat het geloof hier gewoon met de tijd mee en daar horen videoschermen blijkbaarook bij. De hele stoet liep drie keer om het gebouwtje heen en toen werd de kist voor het gebouw geplaatst. Na een twee uur durende gebedsceremonie van de monniken waar niemand naar luisterde - iedereen zat gewoon te bellen en te kletsen - was het tijd voor de fotosessie. Omstebeurt werd elk dorp naar voren geroepen om met de kist op de foto te gaan. Vreemde gewoonte... Daarna mochten we allemaal een bloemetje op de kist leggen, terwijl de nabestaanden met geld en snoep strooiden, waar iedereen gretig op afdook. Voor mij heel vreemd om dat allemaal te zien op een begrafenis!

's Avonds vierde Jack's pa z'n verjaardag, bestaande uit zes whiskeyflessen, tientallen mensen en een karaokeinstallatie. Was wel grappig en omdat Jack's vrienden er ook waren was het best wel gezellig. Wel een maf dagje met twee totaal verschillende feesten.

Verse vis en zelfgemaakte tequila

Zondagmiddag kwamen Jack's vrienden weer langs om samen te eten en drinken. Eric vroeg of ik mee ging vissen, maar ik zei dat ik vissen eigenlijk best wel saai vind. 'Nee nee, met een net!' En daar gingen we, tot onze heupen in het water, met een groot net achter de vissen aan. Na tien minuten hadden we nog geen vis gevangen, maar het was wel heel grappig. Totdat Eric met zijn voet in iets scherps stapte. het was geen diepe wond, maar bloedde wel aardig. Meteen stapte iedereen in de auto om naar het 'ziekenhuis' te gaan. Het was een klein gebouwtje en de centrale ruimte, waar het bed stond waarop Eric moest gaan liggen, stond nog vol met afwas van het ontbijt en had verder wel wat weg van een leslokaal met allerlei posters aan de muur. De dokter was niet aanwezig, want het was lunchtijd, dus we moesten eerst nog even een kwartier wachten.

Ik zou de wond gewoon even ontsmetten en er een pleister opplakken, maar zo werkt dat hier niet. Net als wanneer je een lekke fietsband hebt, dan ga je even bij de fietsenmaker langs, geeft hem twee baht en laat hem je band oppompen. Mijn eerste conclusie was dat mensen hier gewoon heel lui zijn, maar het is meer alsof iedereen hier gewoon zijn eigen taak heeft. De 1 verbouwt bananen, een ander plakt banden en de derde is monnik en vervult de religieuze behoefte van de bevolking. Ieder zijn taak.

Daarna ging de buurman maar even vis vangen en dat ging ongeveer 10x zo snel en niet veel later lagen de nog spartelende (!) vissen boven het vuurtje te roosteren! Een van de jongens had een glazen potje met een bruin prutje en allemaal planten erin, bleek zelfgemaakte tequila te zijn. De vis was in ieder geval wel lekker!

Op de fiets!

Vanaf dinsdagochtend ging ik fietsend naar school. Ineens bleek dat het landschap helemaal niet zo vlak is als ik dacht dat het was. Bovendien is het grootste deel van de wegen gemaakt van een substantie die verdacht veel op zand lijkt en met dit droge weer leidt dat tot enorme stofwolken met elke auto die langsrijdt. Toen ik op school aankwam was ik bruin. Het is wel echt heel leuk om dat stuk te fietsen, want de school ligt nogal afgelegen en dan rij je tussen allemaal houten bouwsels door die huizen moeten voorstellen, terwijl je echt enorm wordt nagestaard door de bewoners ervan.

Het lesgeven gaat steeds beter, vooral bij M2 en M3, de hoogste klassen. Het klankalfabet dringt goed door en ze beginnen een beetje door te krijgen hoe je de letters moet lezen. Ik blijf het wel elke les even herhalen. Verder ben ik bezig ze 'I', 'you' en 'he/she' aan te leren in combinatie met het werkwoord 'to be'. Dus bijvoorbeeld: 'I am Ratchata, she is Nanny, you are Jay'. In het Thai wordt dit werkwoord niet op deze manier gebruikt, zij zeggen gewoon 'heet Ratchata' (als ze al 'heet' zeggen), en van vervoegingen hebben ze al helemaal nog nooit gehoord. Dat is dus nog een hele klus, maar degenen die opletten beginnen het aardig te snappen. Helaas is het hier ook redelijk normaal om niet op te komen dagen of in slaap te vallen tijdens de les, dus het blijft zoeken. Volgende week donderdag en vrijdag gaan de klassen die ik lesgeef allemaal op scoutingkamp (dat wordt hier via school geregeld) en ze hebben gevraagd of ik meega. Dat is echt zo cool!

Change of plans

Jack had me gezegd dat we donderdag en vrijdag weer naar de monnik zouden gaan, omdat een vriend uit Bangkok langskwam en die wilde hem graag ontmoeten. Dinsdag had Jack 'm echter nog helemaal niet gesproken, dus ik had de hoop al laten varen, zoiets regel je niet in een dag... dacht ik. Woensdagochtend klopte Jack op m'n deur met de melding: 'Jeroen, Jeroen! Change of plans, we go to the temple in 20 minutes!' Het kan dus wel.

De vriend zei dat we moesten opschieten, omdat hij graag naar de tempel wilde, maar toen we eenmaal in de auto zaten zei hij dat hij eerst even naar Khon Kaen (totaal andere kant op) wilde om iets aan z'n auto te laten sleutelen. Zou een uurtje duren, dus we hadden zoiets van: ok, dat moet dan maar. En daar zaten we dan, vijf uur lang te wachten terwijl hij vanalles in z'n nieuwe auto liet bouwen. Waarom neem je ons dan mee? Jack en ik waren uiteindelijk wat gaan eten bij de KFC en toen hij klaar was, kwam hij ons ophalen en moesten we ineens weer opschieten. Ik was echt zwaar gefrustreerd, maar Jack ging gewoon gezellig met 'm mee en zat daarna weer vrolijk met 'm te kletsen en te lachen. Thai maken echt nergens een probleem van! Van keiharde muziek bij de buren midden in de nachttot leerlingen die spontaan in slaap vallen in de les. Alles is ok.

Het verhaal van de monnik was verder weer hetzelfde (omdat er weer een nieuwkomer bij was) en aan mij vroeg hij hoe het met mijn meditatie was vergaan. Ik zei dat ik me best op m'n adem kan focussen, maar niet echt op m'n hartslagen. Volgens hem moest ik me gewoon op mijn innerlijk geluk blijven focussen en dan komt het vanzelf. Verder vertelde hij meer over de vergankelijkheid van alles. 'Des te enthousiaster je over iets bent, des te meer moeite het loslaten zal kosten, en loslaten zul je alijd moeten, want alles is eindig. Het is beter je geest kalm te houden en je geluk van binnen te zoeken.' Ik blijf het lastig vinden dat te begrijpen.. Zonsondergang, uitgaan, literatuur, muziek... allemaal extern geluk: Allemaal loslaten?

Op de terugweg ging ik weer in de achterbak van Jack's auto liggen en toen ik mijn ogen weer opendeed waren we drie uur en twee verbrande armen verder! Da's nog eens leuk wakker worden! De kinderen wisten de volgende dag wel ineens de kleuren die ik ze had geleerd... 'Red!' - toen draaiden ze m'n arm om - 'White!' En bedankt...

Verjaardag

En toen kwam mijn verjaardag... zoals jullie al weten, ben ik 's ochtends twee keer gezegend en heb ik de Tempelvloer gepoetst. 's Middags een gezellige middag gehad met de Engelsen en daarna stroopwafels en Heineken uitgedeeld bij Jack's familie.

Daarna zouden we naar Phra Suphot gaan, maar die bleek niet aanwezig en toen vroeg Jack: Wat zullen we nu gaan doen? Ik zei dat het me eigenlijk niet zo bar veel uitmaakte, als het maar gezellig is... en als je dat zegt tegen een Thai kun je er op rekenen dat je naar een karaokebar gaat. Jack belde wat vrienden op en toen gingen we gezellig met z'n allen... inderdaad, naar de karaoke. Er waren veel meisjes uit Laos, veel Whiskey en veel Engelstalige liedjes, dus ik heb me wel vermaakt! Op z'n zachtst gezegd...

De volgende ochtend voelde ik me minder prettig, maar goed, het was zondag. Ik kwam rond half 1 uit m'n bed en Jack vroeg of ik meeging lunchen bij z'n grootouders. Voelde ik persoonlijk niet zoveel voor op dat moment, dus ging Jack wel even wat voor me halen. En dan blijkt weer hoe verschillend onze eetgewoontes zijn: Speciaal voor mijn katermaag had Jack noedelsoep met levertjes gehaald...

Plannen

Daarna besloot ik eens een beetje uit te zoeken wat ik hierna zou kunnen gaan doen. Ik wil sowieso graag naar Chiang Mai en het noorden van Thailand. Dat schijnt een heel mooi gebied te zijn en bovendien is er nog veel meer te zien dan alleen prachtige natuur: olifantenopvangkampen, Veel prachtige tempels, jungletochten (o wacht, da's natuur) en zelfs een heel hippiedorp! Daar moet ik natuurlijk geweest zijn!

Maar eerst wil ik toch eigenlijk heel graag een tijdje in een tempel leven, al is het maar een weekje, om even mee te maken hoe dat is. Ik vond een tempel hier in de provincie aan de Mekong, waar de monniken Engels schijnen te spreken. Enige nadeel (hoewel ik dat stiekem juist heel cool vind): Het zijn thudong-monniken, wat zoveel zegt als het strengste van het strengste. Naast de standaard 227 regels waaraan monniken zich moeten houden, ziet een dag er daar ongeveer zo uit: slapen van middernacht tot 3 uur 's ochtends, 1 maaltijd per dag om acht uur 's ochtendsen de rest van de dag wordt bijna volledig opgevuld met mediteren en chanten... zie je het al voor je?