Ok, dat was echt de zwaarste week van mijn leven. Ik heb twee dagen lang wiskundetraining gehad, maar dat is echt niks vergeleken met twee dagen Vipassana-training. Ok... misschien niet zo'n goeie vergelijking... Maar goed, mocht je geen zin hebben een ellenlange beschrijving over mijn gevoelens te lezen, sla dit verhaal dan maar over en wacht op de volgende. Voor degenen die het wel aandurven: succes...

Na twaalf uur 's middags niet meer eten, achja, het maakt je hongerig, maar dat overleef je wel. Tussen 4:00u en 22:00 niet slapen, het is even wennen, maar ook niet zo heel zwaar. Geen muziek luisteren, tv kijken enzovoorts, misschien wel eens goed voor een tijdje. Niet praten met anderen, niet bellen, ook dat kan heel inspirerend zijn. Het probleem was echter de meditatie:

Bij (deze vorm van) Vipassana-meditatie ben je je continu van alles bewust door het te benoemen, zo leer je 'in het moment' te leven. Daarbij leerde ik twee houdingen: Wandelmeditatie en zitmeditatie. Bij de wandelmeditatie moest ik steeds het zelfde stukje heen-en-weer lopen en me ondertussen van elke stap bewust zijn. 'Staan staan staan, hiel omhoog, optillen, bewegen, neerzetten, hiel omhoog, optillen, bewegen, neerzetten, stoppen, staan staan staan, draaien, draaien, draaien, draaien.'

Bij de zitmeditatie moest ik me eerst op m'n adem focussen, dan op het zitten en vervolgens moest ik een muntje op mijn voorhoofd visualiseren en die steeds naar een andere plek op mijn lichaam sturen.

Verder is het vooral van belang dat je je bewust bent van alles wat er via de zes zintuigen (de bekende vijf + denken) je geest binnenkomt, dus als je een kat hoort mauwen 'Stoppen, horen horen horen' en dan weer verdergaan, als je moet poepen 'stoppen, voelen voelen voelen' en weer verdergaan. Maar ook als je je gelukkig voelt, moet je je daarvan bewustworden en het vervolgens achter je laten en weer verdergaan. Als ik thuis miste: bewustworden, achterlaten, verdergaan. Volledig in het moment leven.

Een dag in de tempel zag er ongeveer zo voor mij uit:
4:00 opstaan en douchen
4:30 mediteren
6:00 ontbijt
6:30 mediteren
7:30 even pauze
8:00 mediteren
9:00 Rapportage en les
10:00 Mediteren
11:00 'Lunch'
12:00 mediteren
13:00 even pauze
13:30 mediteren
14:30 kleding wassen (jaja, met de hand!) en douchen
15:30 mediteren... En zo door tot 22:00u, afwisselend een uurtje mediteren en 30-60 minuten pauze.

In die pauzes moest je je vervolgens ook bewust blijven van alles: lopen, eten, denken, overal van bewust zijn. Meteen de eerste dag al maakte dat me knettergek, als ik iets of iemand mis, wil ik dat gewoon kunnen voelen, in plaats van het gevoel te 'zien' en vervolgens te negeren. Als ik verdrietig ben, wil ik dat gewoon voelen in plaats van het te negeren. En als ik gelukkig ben, wil ik daar gewoon van genieten! De boeddistische gedachte is echter dat je de 'middenweg' bewandeld: Door al je gevoelens te 'zien' en vervolgens te negeren - negatieve, positieve en ook neutrale - leer je erboven te staan. Dan ben je niet langer afhankelijk van je gevoelens en zo breng je het lijden tot een eind. Op een gegeven moment zag ik een mooie vlinder en dacht ik 'zien zien zien, mooi mooi mooi,' zonder er iets bij te voelen. Zo wil ik helemaal niet leven! Ik wil gewoon genieten als ik een vlinder zie! Maar goed, ik zette weer door...

De tweede dag voelde ik me 's middags even ok, maar daarna weer helemaal beroerd, maar ik bleef doorgaan. De derde dag was ik in de meditatieruimte net begonnen met m'n wandelmeditatie, toen ik voor me zag hoe ik op Schiphol uit het vliegtuig stapte. Mijn ouders en broertjes waren dolgelukkig en omhelsden me, moesten huilen, en ik stond daar heel stijf, liet alles over me heenkomen en dacht 'voelen voelen voelen.' Dat beeld is natuurlijk zwaar overdreven, maar het bleef me maar vasthouden en maakte me verdrietiger en verdrietiger. Binnen een minuut voelde ik tranen opkomen en rende ik naar m'n wijze oude leraar. Ik moest gaan zitten en me een tijdje volledig van het gevoel bewust zijn. Dat maakte me natuurlijk alleen maar verdrietiger. Daarna moest ik me bewust zijn van mijn houding, het zitten. Langzaam maar zeker merkte ik hoe het verdrietige gevoel op de achtergrond verdween, tot ik alleen nog maar zat. Het gevoel leek weg te zijn. Ik ging terug naar mijn hut om even te douchen. Daar barstte ik in huilen uit en was niet meer te stoppen, al het genegeerde gevoel leek er in 1x uit te komen. minuut na minuut na minuut bleef ik doorgaan en ik kon alleen maar denken 'waarom doe ik die meditatie?' Ik belde m'n ouders, hing bijna twee uur met ze aan de telefoon, raakte mijn 'mindfulness' natuurlijk volledig kwijt, maar ik voelde me weer helemaal gelukkig. En toen moest ik natuurlijk 'voelen voelen voelen' denken. Maar daar had ik echt geen zin in, ik wilde niet weer terugzakken in dat verdriet. Ik ging maar even buiten een rondje lopen en 'wist' dat ik iemand zou onmoeten om dit mee te delen. Ik hoopte op mijn leraar, maar die zag ik nergens en toen raakte ik toevallig in gesprek (jaja, stout!) met een man uit Israel. Hij had die middag ook alles uit z'n lichaam gehuild en zat inmiddels al zo'n 17 dagen in de tempel. Waarom doe je dit dan nog? Hij vertelde dat het hoe dan ook een hele leerzame ervaring was en dat hij niet wilde opgeven, omdat hij geloofde dat hij er uiteindelijk beter uit zou komen. Zijn verhaal inspireerde me en ik besloot het nog niet op te geven...

De vierde dag begon met veel moeite, maar tegen de middag ging het wel weer redelijk en voelde ik me weer redelijk ok, maar ook toen moest ik dus weer 'voelen voelen voelen' denken. Ik zag de zon (net als de drie dagen ervoor) aan het eind van de middag achter de hoge bergtop op de achtergrond zakken en werd daar echt door geraakt! Zo'n mooi gezicht! Maar goed, je snapt het idee inmiddels wel... 'zien zien zien, genieten genieten genieten' en weer loslaten. Ik had het toen echt helemaal gehad. Waarom zou ik in hemelsnaam mijn leven op zo'n manier willen leven? Ik moest alweer huilen, voelde me zwaar zwaar beroerd en besloot ermee te kappen. Dit ging nergens over.

De volgende ochtend zat ik te wachten tot ik kon rapporteren (oftewel, kon vertellen dat ik er vandoorging) en raakte in gesprek met een jonge Duitse man (Dirk). Hij had z'n drie weken eropzitten. Hij vertelde dat hij op de vijfde dag had besloten te vertrekken, z'n tassen had gepakt en naar Tanat (de leraar) was gegaan om gedag te zeggen, niet om te overleggen, gewoon om doei te zeggen. De leraar had hem echter overtuigd te blijven. Daarna was het nog twee keer gebeurd, maar steeds was hij overtuigd te blijven. Ik vertelde hem mijn redenen om weg te willen. 'Als die boeddistische filosofie de waarheid is, dan ben ik liever zo 'dom' om die waarheid niet in te zien en gewoon te genieten van mijn leven. Als ik verdrietig ben, ben ik verdrietig en als ik gelukkig ben, ben ik gelukkig. Ik wil midden in het leven staan, in plaats van boven mijn gevoelens. Juist de donkere kanten, maken dat je de mooie kanten van het leven waardeert. Ik wil het licht en donker niet terugbrengen tot 1 grijze middenweg, ik zie de zwarte en witte kanten, ik zie alle kleuren van de regenboog!' Dirk vond dat een wijze uitspraak en een verstandige keuze om dan te vertrekken.

Ik vertelde dit ook aan mijn leraar, maar hij leek het bijna te negeren, had het even over 'de vijf hindernissen' voor meditatie en bleef gewoon doorgaan met de les. Uiteindelijk heb ik maar gewoon heel direct gezegd: 'Ik wil niet langer blijven.'
'ok,' antwoordde hij. 'We zullen zo even een korte afscheidsceremonie met je doen en dan kun je gaan.'
En dat was het... ik deed de afscheidsceremonie, had nog een urenlang gesprek met Dirk (de laatste drie dagen moet je 24 uur per dag mediteren, 72 uur achter elkaar!) over zijn ervaringen hier, pakte mijn tassen, gaf m'n sleutel terug, deed een donatie aan de tempel en liep naar de kant van de weg om op de bus te wachten.

Toen zette ik mijn mobiel aan en zag dat ik een heeele lange sms van m'n vader had, waarin hij me zei door te zetten, niet op te geven, ook al was het mijn eigen keuze, ik kom er uiteindelijk alleen maar sterker uit! Nog even twijfelde ik en toen droegen mijn benen me bijna automatisch weer terug naar de tempel. Ik kreeg m'n hut weer terug en ging meteen een uurtje mediteren. Daarna had ik m'n openingsceremonie (weer!) en daarna heb ik nog twee keer gemediteerd voor ik ging slapen. Ook de volgende ochtend begon ik weer fanatiek en alles ging goed. Aan het begin van de middag raakte ik heel diep in meditatie, alles was zwart (ik had m'n ogen dicht, vandaar) en toch was het alsof ik in een klein kamertje zat, waar ik maar net inpaste. Tegelijkertijd wist ik dat de ruimte oneindig groot was, heel tegenstrijdig en heel maf. Het 'einde' van de ruimte raakte me bijna aan en was tegelijkertijd oneindig ver weg. Daarna was ik in een soort roes en liep naar de winkeltjes om een nagelknippertje en twee kussentjes te kopen. Toen ik mezelf hoorde praten, schrok ik van het geluid, net alsof ik het niet verwachtte! Toen ik terugkwam heb ik een uur zitten bijkomen en wist toen: dit kan gewoon niet goed zijn, die meditatie gooit gewoon je hele gevoel overhoop, fucking with the mind... maar ik had mezelf beloofd het sowieso een week vol te houden en dan verder te kijken. Dit was de zesde dag, en dus ging ik na een tijdje toch weer braaf mediteren. M'n concentratie was echter volledig weg, ik voelde me slecht en zat continu op m'n timer te kijken of ik al klaar was. Toen het zover was, sprong ik op en liep naar het meer om de zonsondergang te zien. Ik was nog steeds verdrietig, maar genoot ervan, langzaam werd het donker en toen zag ik de maan, knalrood, opkomen. Stilletjes begon ik 'als alles duister is' te zingen en het was net of beetje bij beetje mijn gevoel terugkwam in m'n lichaam. Ik zat daar een tijdje, terwijl de monniken langsscheurden in hun golfkarretje, en na een uurtje had ik het gevoel dat het goed was zo en ging terug naar mijn hut om te slapen.

De volgende ochtend (vanochtend dus) herinnerde ik mijn belofte het een week vol te houden, dus ging ik toch maar weer (met veel moeite) een sessie doen. Ik hield het vol en liep naar de meditatieruimte om daar te mediteren en te wachten tot ik werd gehaald voor de rapportage. Ik had net de Boedda gegroet, toen alles van de afgelopen dagen tot me doordrong: Met elke meditatie was ik bezig mezelf verder van mijn gevoel los te maken, met elke meditatie had ik het gevoel mijn mens-zijn te verliezen. Ik werd opgehaald voor de rapportage en meldde dat ik echt niet verder wilde. Tanat zei dat ik mijn ouders maar even moest bellen, dat zij wel wisten wat de juiste keuze voor mij was. Aan het begin van de middag belden we en ik vertelde mijn verhaal. M'n ouders hadden al een beetje hetzelfde bedacht en vonden het een wijs en weloverwogen besluit om nu te stoppen. Niet uit zwakheid, maar puur omdat ik bezig was mezelf een manier van denken op te leggen die niet bij mijn persoon past.

En nu zit ik in m'n witte kleren in een internetcafe dit verhaal te typen. Morgenochtend ga ik nog 1 keer de zonsopgang bij het meer bekijken, genieten zonder me er bewust van te zijn dat ik geniet. En dan stap ik op de bus naar die hoge berg waar ik steeds op uitkeek. De berg waar de zon in wegzakte om de nacht door te brengen, dat geluk waar ik niet van kon genieten. Ik ga op bezoek bij de zon!

Waarom een lied zien
als een opeenvolging van luchttrillingen,
als zij daarmee haar klank verliest?

Waarom een foto zien
als 3 145 728 losse pixels
als zij daarmee haar schoonheid verliest?

Waarom een gevoel zien
als een toevallige gebeurtenis
als zij daarmee haar kracht verliest?

Waarom een mens zien
als een samenstelling van toevallige gebeurtenissen
als zij daarmee haar mens-zijn verliest?

Ik ben.