Zoals jullie inmiddels wel hebben gemerkt, ben ik hier op zondag naar de kerk geweest... daarna heb ik nog uren in een parkje gehangen, luisterend naar Thais gitaargepingel en kwakende vogels, nadenkend over de kerkdienst en over zo ongeveer alles. Rond vier uur was ik pas weer terug in de guesthouse en toen moesten we als een speer gaan regelen dat onze trekking werd gecancelled en een andere trekking reserveren. Het was een boel gezeik, maar uiteindelijk beloofde ze ons 50% van ons geld terug en boekten we een trekking via onze guesthouse.Die avond hebben we verder doorgebracht op de zondagmarkt: Een énorme markt die zich uitstrekt tot elk straatje in het oude stadscentrum, onmogelijk om alles in één dag te bekijken. Dat hebben we dus ook maar niet geprobeerd en in plaats daarvan hebben we bij elk voedselstalletje dat er lekker uitzag wat eten gekocht... ook niet vervelend...

Arme, arme olifanten...

De volgende ochtend was het dan zover: The Peak kwam ons ophalen. In het busje zaten nog twee Hollanders (Eefke en Harm) en twee meisjes uit Israël. Na een busrit van anderhalf uur (heuveltje op, heuveltje af, bochtje links, bochtje rechts) stapte ik kotsmisselijk uit de bus bij het huis waar we zouden gaan lunchen. Daarna gingen we een olifantentocht doen van een uur: Op de rug van een olifant zitten terwijl het beest door de gids (die op z'n kop zit) de vaste route aflegt. Serieus, het was best wel cool om op de rug van een olifant te rijden, wat een geweldige beesten! Maar zoals dit ging, ik geloof niet dat dat goed is. Vroeger werden ze door de mensen gebruikt om voor ze te werken, toen hadden mensen hun 'eigen' olifant en was er ook een soort wederzijds respect, maar nu worden die beesten gewoon volledig uitgebuit voor het toerisme. Ik had vantevoren dan ook al mijn twijfels, en achteraf ook echt spijt dat ik het had gedaan... zo hoor je niet met ze om te gaan! Elke keer als ze even wat wilden drinken of zich probeerden te krabben, kregen ze meteen een klap om door te lopen... achja... you get the point...

Daarna begon de trekking meteen met een steile klim, na nog geen minuut begon ik al keihard te zweten en te hijgen, en ik was niet de enige, alleen onze gids liep vrolijk op z'n slippertjes door zonder enige moeite. Zo liepen we een kleine twee uur door, stijgend en dalend, maar steeds weer met prachtige uitzichten, waterstroompjes, enzovoorts... totdat we bij een waterval aankwamen. Was een supermooie waterval met een grote erachter en er was genoeg ruimte om te zwemmen, wat ik met mijn zwaarbezwete lichaam uiteraard niet bepaald vervelend vond! Daarna moesten we nog een tijdje flink klimmen, totdat we op een gegeven moment in een dorpje van een bergvolk terechtkwamen. De meeste mensen lopen nog in de traditionele zelfgeweven kleurrijke kleding rond en de huizen zijn van bamboe en hout gemaakt, omdat ze graag op hun traditionele manier verder willen leven. Desalniettemin staat er bij bijna elk huis een zonnepaneel voor de electriciteit. Wederom geldt: Traditie gaat hier perfect samen met moderniteit. Een dorpje later liepen we achter een huis langs en daar kwamen we bij een grote hut uit waar wij die nacht zouden slapen. Daar hebben Jeroen, Harm, Eefke en ik een flinke tijd zitten kletsen (niet zonder de nodige droge Hollandse humor) en toen was het tijd voor het avondeten. De gidsen hadden een kampvuurtje gemaakt waar we na het eten omheen gingen zitten, maar helaas begon het al snel te regenen en vluchtten we de hut in. Onze oude gids (je spreekt z'n naam uit als 'party') had allemaal veel te ingewikkelde denkspelletjes met luciferstokjes en toen ik er eindelijk één doorhad, was hij zo gelukkig, dat hij me helemaal begon te omhelzen! De rest van de avond werd opgevuld met rijstewhiskey en veel slap gelul. En oja, ze hebben me serieus een baan aangeboden bij hun bedrijf! Wie weet wie weet...

Bye bye!

De volgende ochtend was ik al vroeg wakker en ging ik even het dorp rondlopen. Ik liep langs de rieten huisjes, mensen die met een soort pomp iets aan het malen waren, vrouwen die kleding aan het weven waren, en plotseling zag ik een knalwit stenen gebouw met glazen deuren en een groot kruis bovenop: Een kerk! Bleek dat veel van de bergvolken rond de helft van de vorige eeuw 'ontdekt' en bekeerd zijn door Westerse zendelingen...

Ik liep verder en kwam op een punt waar je supermooi uitzicht had over de bergen verderop. Ik ging zitten en een paar meter van mij vandaan zaten twee vrouwen, een jonge en een oude, allebei met een klein kind te spelen en ondertussen gezellig te kletsen. Ik glimlachte wat naar ze en zij glimlachten terug, en ik besloot dit moment niet te laten verpesten door mijn camera tevoorschijn te toveren. Na een half uurtje gingen de dames weg en liet de jonge vrouw haar kindje 'bye bye' zeggen en zwaaien. Toen kon ik me niet meer inhouden en gebaarde of ik een foto mocht maken. 'No no', antwoordde de vrouw en ze liep snel weg. Soms moet je gewoon even geen foto's willen maken...

De tocht van die dag was een flinke. Vooral veel stijgen, maar ook op schuine stukken berg (funest voor je enkels!) wandelen of door stukken waar nou niet bepaald een pad leek te lopen. Tussendoor stopten we even om onze in-bananenblad-verpakte noedels op te eten met net gesneden bamboestokjes en toen gingen we weer verder op pad. Op een gegeven moment viel het me op dat de omgeving steeds jungle-iger werd. Lianen, metershoge en -dikke bomen, veel meer groen, en het pad werd ook steeds minder begaanbaar. Na een tijdje kwamen we aan bij een waterval met een paar bamboehutjes, middenin de jungle. Nergens een mens te bekennen en supermooi! Daar brachten we de nacht door, maar aangezien het op die hoogte nogal koud werd en de bamboevloer nogal hard was, voelde ik me de volgende ochtend niet bepaald uitgerust.

No woman, no cry

Die dag moesten we nog tweeënhalf uur lopen en toen was het tijd voor het bamboeraften. Dat klinkt wilder dan het is, want in deze tijd van het jaar staat het water overal nogal laag en bestaat het 'raften' uit niet veel meer dan rustig over het water glijden met afentoe een soort watervalletje. Gelukkig hebben we dan Harm nog, die continu de behoefte had het vlot om te gooien of recht op een uitstekende rots af te sturen, met als gevolg dat we uiteindelijk toch allemaal kletsnat waren!

's Avonds gingen we met de hele groep van de trekking (inclusief twee van de drie gidsen) naar Roots, een reggaebar in Chiang Mai en tevens een soort verzamelplek voor alle hippies, alto's en rasta's. Er waren twee bandjes die rechtstreeks uit de sixties leken te komen en ze speelden alleen maar geweldige muziek, van Bob Marley tot (ja, echt waar!) the Cat Empire! Ik ging helemaal los en ik was niet bepaald de enige, echt een geweldige laatste avond in Chiang Mai!

En nu...

Inmiddels zit ik in Pai, het 'hippiedorp'. Het is echt een ongelooflijke plek, een klein stadje met slechts 3000 inwoners (hoeveel heeft Hagestein er?), maar het straalt gewoon één-en-al relaxedheid uit! Jeroen en ik slapen in een bamboehut naast de rivier voor maar liefst vier euro, en... *zucht* het is gewoon niet te beschrijven. Pai moet je voelen! Maar daarover volgende keer meer.

Nu nog even een updatje over mijn plannen: Mijn dierenopvangcentrumplannen zijn nu definitief: De hele maand mei zal ik daar doorbrengen en ik heb zo'n vermoeden dat mijn geld tegen die tijd ook aardig op is, dus zo rond half juni zal ik waarschijnlijk weer op het vliegtuig stappen.