Pai, de plek waar iedereen van reggae houdt, waar je overal op straat banaan-chocoladepannekoekjes kan kopen, waar ik in een bamboehut aan de rivier slaap, een rivier waar ik uren bij kan wegdromen... Pai, een plek gelegen in een supermooie vallei tussen de bergen van het Noorden, waar je continu leuke mensen ontmoet en waar de peacetekens, tie-dye-shirts en spirituele cursussen je om de oren vliegen... Ik denk niet dat ik hier ooit nog wegkom...

Zo'n zes dagen geleden (vergeef me dat ik de tel een beetje kwijtben) stapten we 's ochtends in het minibusje van Chiang Mai naar Pai. Ik was al snel kots- en kotsmisselijk, de weg naar Pai wordt niet voor niets 'de weg van 762 bochten' genoemd. Onderweg zag ik een pick-up volgeladen met varkens en toen besloot ik: vanaf nu wordt ik vegetariër (de rest van de dag was ik dat vergeten, maar sinds de dag erna heb ik het volgehouden! Zeg er trouwens meteen bij dat ik bij Jack wel vlees ga eten, omdat je daarmee hun gastvrijheid waardeert :P)

Naar de golfjes staren

Toen we in Pai uitstapten was alle misselijkheid meteen volledig vervangen door de chillheid van het stadje. Jeroen en ik vonden een bungalo (rieten hut mét eigen douche en wc) aan de kant van de rivier voor maar liefst 200B per dag en besloten meteen daar onze zooi te dumpen. Toen wilden we even het internet opzoeken, maar in heel Pai bleek de stroom te zijn uitgevallen (is me sinds die dag nog drie keer overkomen trouwens...) en dus gingen we maar een beetje in de hangmat hangen en een boekje lezen. Verder hebben we een beetje het stadje bekeken en wat gegeten en daarna ging ik aan de rivier zitten lezen, boekje schrijven, naar de golfjes en de zonsondergang staren, wat een geweldige plek!

Mama yoga!

Vrijdag had ik afgesproken met Mama, een Thais-Indiase vrouw die hier in Pai woont en in haar huis yogalessen geeft. 's Ochtends om tien uur was ik present. Mama is een 61-jarige vrouw (die er uitziet als iemand van 40) met allemaal rinkelende kettinkjes om haar enkels en een enorm vergeetachtig brein. Ze praat het liefst de hele dag en ze eet inmiddels al tien dagen lang alleen maar watermeloen, omdat ze last heeft van haar maag.

Mijn eerste les was zwáár, op sommige punten redelijk onmogelijk, maar wel heel cool. Als je ziet hoe enorm soepel Mama nog is op haar leeftijd, kán het ook gewoon niet anders dan goed zijn. De les werd afgesloten met een lach-en-schreeuw-momentje: met z'n allen in een kring staan en uit het niets heel hard gaan lachen. Hilarisch lijkt me een goede beschrijving...

Na die eerste twee uur gingen we lunchen, terwijl Mama aan één stuk door praatte, over de rellen die nu weer flink oplaaien, over haar verleden als model, over vasten, vlees eten en alcohol. Ze werd eens versierd door een jonge kerel en zei toen: 'How old is your mom? I'm older than your mom!', 'nou, en toen wassie snel weg!'

Om drie uur 's middags begon het tweede deel van de lessen, waarin ik en een Zweeds meisje (voor ons allebei was het de eerste dag) alle basishoudingen nog even extra uitgelegd kregen en een zelfgetekend (en hoe!) boekje van Mama kregen, zodat we thuis ook lekker door kunnen yoga-en. Daarna had Mama wéér eten voor ons en uiteraard nog meer grappige verhalen. Dat mens is echt knettergek, maar wel geweldig! Dat is sowieso één van mijn belangrijkste lessen van deze reis: Iedereen die gewoon lekker doet waar hij/zij zich goed bij voelt, is zóveel vrolijker, gelukkiger en interessanter dan iedereen die (als de meeste mensen) hard z'n best doet om normaal over te komen.

Hot Springs

Zaterdagochtend ging ik uiteraard eerst om 10u weer yoga-en bij Mama. Alle vervolglessen zijn van 10-12u 's ochtends, dus dat is ideaal, kun je daarna lekker de rest van de dag wat anders doen. Jeroen en ik huurden een scootertje (jaja! Ik kan nu ook scooteren :P zij het met een automaatje...) en gingen naar de Hot Springs, heetwaterbronnen die vanuit de aarde omhoogborrelen en met een temperatuur van boven de tachtig graden (én een enorme stank) uit de bergen borrelen. Dat water stroomt in stroompjes van de bergen af - koelt ondertussen oo wat af - en creëert zo her-en-der een soort 'badjes' waar je in kan zitten. Wij gingen naar de 'koudste' in het park (alsnog 45 graden ofzo) en na tien minuten helemaal ondergedompeld te zijn, voelde ik m'n handen, voeten en gezicht niet meer. Al het bloed was eruit getrokken. Helemaal high wist ik mezelf aan de kant te hijsen en na een half uurtje was ik weer een beetje bijgekomen. Nog een keer! Jeroen vond het wat minder boeiend en dus gingen we daarna weer op onze scootertjes nog een beetje de omgeving bekijken. Pai ligt echt in een prachtige vallei (zélfs nu in het droge seizoen) met allemaal rijstvelden, bijna sprookjesachtig!

Scooterdagje

Zondag is Mama's vrije dag, geen yoga dus, en Jeroen en ik maakten van die gelegenheid gebruik om vroeg op pad te gaan: Met de scootertjes naar Mae Hong Son, 111km verderop. Het plaatsje zelf is niet zo boeiend, maar wat een prachtige weg ernaartoe! Van het rivierdal tot bovenin de bergen, van eindeloos uitzicht tot enorme rookwolken (ze verbranden hier de gevallen bladeren in de bossen om grote branden te voorkomen), en vooral weer heel veel bochten! Maar wat wel echt een topervaring! Ben blij dat ik met Jeroen ben meegegaan!

Jeroen en ik wilden allebei eigenlijk wel naar de 'coffin caves', enorme groten gevuld met eindeloze rijen grafkisten en niemand weet waar ze vandaag komen. Op de terugweg zagen we een bordje staan daarvan en we besloten het te volgen. We kwamen echter uit bij vier kleine grotjes, waar twee jochies ons voor een halve euro rondleidden en de grafkisten allang waren verdwenen. De 'echte' bleken nog zo'n 12km noordelijker te liggen, we hadden allebei echter meer zin om gewoon terug te rijden naar Pai en dat deden we dan ook. Chillen en banaan-chocolade-pannekoekjes ('moslimpannekoekjes') eten!

Hollanders...

Maandagochtend ging Jeroen weer terug naar Chiang Mai om een Muay Thai bokscursus te doen, dus even afscheid genomen (voorlopig, want waarschijnlijk zie ik hem met Songkran wel weer...) en ik ging daarna uiteraard weer naar Mama voor een yogalesje. Het gaat echt steeds soepeler en ik ga het ook met de keer leuker vinden om te doen! Ik kan inmiddels al een brug doen en zelfs zonder hulp op m'n kop staan! 's Middags ging ik weer aan de rivier zitten en naar de golfjes zitten staren... boekje lezen... als ik nou ook nog gitaar kon spelen zou het helemáál perfect zijn geweest...

's Avonds raakte ik in gesprek met twee Hollanders die ik bij de yoga had ontmoet, en nog twee Hollanders die daarbij zaten. Samen zaten we een tijdje te kletsen en wat te drinken en toen gingen we naar 'Divine Healing Centre' toe, een plek waar je reiki kunt doen en helende kristallen kunt kopen en je chakra's kunt openen, maar wij dronken er gewoon een kopje thee. Extreem relaxed plekje met extreem relaxte muziek, vééél kussens en een hele boekenkast vol met boeken over religie,spiritualiteit en... Harry Potter! Ik heb zo'n vermoeden dat dit niet de laatste keer was dat ik daar ben geweest...

Rond elf uur gingen ze dicht en wij wilden eigenlijk nog wel ergens anders heen. We gingen op zoek naar een plek waar een reggaebandje zou spelen, maar dat bandje was spoorloos verdwenen, en zo eindigden we bij TingTong, een relaxte 'club' met een kampvuurtje, dronken Engelse jongeren en housemuziek. Ik vermaak me perfect hier!

Vandaag...

Tsja, wat valt daarover te zeggen... na m'n yogalessen belandde ik weer in het Divine-cafeetje, en daar ben ik de rest van de dag niet meer uitgekomen... zóveel leuke boeken, chille muziek, lekkere fruitshakes, gezellige mensen... op een gegeven moment kwam Fleur (één van de Hollanders van de vorige avond) ook nog even langs om wat te gaan zitten lezen en samen dronken we een theepot leeg, om vervolgens met de andere drie Hollanders te gaan avondeten. Plotseling viel de stroom uit (dat was dus de vierde keer...) en dus moesten we bij kaarslicht gaan dineren... ook niet vervelend ;-)

En verder heb ik niet zoveel boeiends te melden... ik vermaak me hier perfect en probeer tussendoor ook nog plannen te maken... maar ik heb echt gewoon de neiging om hier twee weken te blijven hangen... volgende keer meer! En oja, ik heb foto's geprobeerd te uploaden, maar het internet had even geen zin, wederom, volgende keer meer geluk!

Peace,

Jeroen.