En toen had ik ineens wéér een meditatieretreat gedaan. 'Ik dacht eigenlijk dat je het wel gehad had met meditatie', ja, dat dacht ik dus ook. Toen ik bij Jack was, vertelde hij me echter van deze retreat met als doel 200 Thaise en 200 buitenlandse jongeren bij elkaar te krijgen 'for the future to be possible'. En ik dacht: waarom niet?

Eerste indruk

En zo eindigde ik op 25 april op een scoutingterrein bij Saraburi voor deze vijfdaagse retreat. De meditatie is in de traditie van de Vietnamese zenmonnikThich Nhat Hanh. De monniken en nonnen in deze traditie dragen een soort bruine variant van de Harry Potter-gewaden en grote Vietnamese driehoekige hoeden op hun hoofd - al dan niet voorzien van een knalgele smilie-button. Ook hun gezicht is continu voorzien van een grote glimlach en alleen daardoor alvoelde deze retreat al in de eerste minuut helemaal geweldig! Bovendien is het plekje zelf ook extreem mooi. Overal prachtige bomen en planten, watertjes, hutjes, het lijkt de Efteling wel! En oja, zodra je een bel hoort, kan ook gewoon een mobieltje zijn, staat iedereen hier stil om even naar z'n adem te luisteren en tot zichzelf te komen.

Na het welkomspraatje (met superleuke Taizé-achtige liedjes) gingen we eten. In stilte, zodat je volledig van elke hap kon genieten. De rijst op je bord is door hardwerkende boeren verbouwd, de regen zorgde ervoor dat de plantjes groeiden, vrachtwagenchauffeurs zorgden ervoor dat de rijst verkocht kon worden, de wegenmakers zorgden ervoor dat de rijst vervoerd kon worden, de aarde, de zon, de maan, het hele universum heeft eraan bijgedragen dat jij nu rijst op je bord hebt. Wat kun je dan anders doen dan er enorm dankbaar voor zijn en er volop van genieten?

Na het eten was het tijd voor 'total relaxation', een liggende geleide meditatieoefening, waarbij iedereen binnen vijf minuten in slaap valt, en je een meditatiehal vol snurkende mensen overhoudt, maar iedereen vindt dat alleen maar heel grappig!

Na het avondeten was het tijd voor 'alternatieve meditatie': Met z'n allen rondjes door de zaal lopen en bij elke bel een stukje sneller gaan. Het had wel wat weg van de gymlessen in de brugklas, behalve dat je dit 'mindful' moest doen en je bewust moest blijven van je adem. Aan het eind rende iedereen dwars door de zal heen, wat tot veel giechelbuien leidde. En toen was het tijd voor de 'nobele stilte' aan het eind van de dag. Het laatste uurtje voor het slapengaan diende in stilte te worden doorgebracht, maar aangezien iedereen echt een soort schoolkampgevoel had, kwam er niet heel veel van terecht.

De volgende ochtend begon al om half zes met de bel. Een half uurtjelater was het tijd voor de wandelmeditatie. Bij mijn vorige retreat moest ik me bewust zijn van elke beweging en al mijn gevoelens en gedachten achter benoemen en achter me laten. Bij deze retreat liepen we met de hele groep een rondje over het terrein, de bedoeling was ervan te genieten, geniet van elke stap die je zet, van de mensen om je heen, van de bloemetjes, de vogels, de zon, de blauwe lucht. Geniet!

Dhamma Talk

De rest van de dagen hadden ongeveer hetzelfde programma. Hoewel de namiddag elke keer anders was. De tweede dag ging het heel algemeen over hoe belangrijk het is elke keer weer even bij jezelf terug te komen. Telkens als je dreigt boos of verdrietig te worden, even op je adem letten en tot jezelf komen. Glimlach naar je gedachten, ze zijn er, ze zijn welkom. Zie hoe ze langs komen drijven en glimlach naar ze, zie hoe ze terugglimlachen. Ik weet dat het heel erg zweverig klinkt, maar het werkt (tot nu toe) wel heel goed, je krijgt er zó'n vredig gevoel van!

De derde dag ging de Dhamma Talk over het 'vernieuwen' van je relaties. Vaak voel je je bij mensen in het begin helemaal geweldig, maar later ga je je vervelen, of er zijn teveel dingen waar je je aan irriteert, of je begint dingen op te kroppen, en dan gaat zo'n relatie moeizamer. Thai (Thich Nhat Hanh) heeft hiervoor meerdere technieken, waaronder 'bloemetjes watergeven'. Hierin vertel je de ander waar je spijt van hebt, waar je mee zit, welke problemen je ondervindt in de relatie, wat je nou eigenlijk zo mooi vindt aan die ander, enz. De ander zegt niks, luistert alleen maar, met volle aandacht.Er werd gevraagd of er iemand in hetpubliek was die dit wildeproberen. Een Thaise man kwam naar voren en riep zijn vrouw.Ze gingen tegenover mekaar zitten en deden,voor dit enorme publiek, de oefening. Toen de man positieve dingen over zijn vrouw zei, hield dat in: 'Je bent een goede huisvrouw, je kunt goed koken, je kunt goed met geld omgaan'. Een Nederlandse vrouw zou dit op z'n minst redelijka-romantisch vinden, maar (over cultuurverschil gesproken)deze vrouwwas tot tranen geroerd.De oefening werd afgesloten met 'knuffelmeditatie', mekaar knuffelen en je bewust zijn van je ademhaling en de aanraking van de lichamen, uiteraard onder luid gejoel van het publiek.

De vierde dag ging het over het starten van je eigen Sangha (groep) om zo de meditatie thuis voort te kunnen zetten met anderen. De vijfde dag ging de Dhamma Talk over sterke energieën als woede en seksuele energie, en hoe je daarmee om moet gaan. Seks wordt niet als iets fouts gezien, het is heel menselijk en als je ertegen gaat vechten, maak je het jezelf alleen maar lastiger. Er wordt echter wel voor gepleit dat je je lichaam niet zomaar aan iedereen 'weggeeft'. Volgens de Dhamma Talk kan er geen goede seks zijn zonder wederzijds begrip, respect en liefde, en dat zijn diepgaande begrippen die je niet in één nacht opbouwt.

Verder werd er op de tweede en derde dag 'gesport'. De tweede dag had ik voor Kung Fu gekozen, en deed ik allemaal indrukwekkend uitziende oefeningen terwijl veel monniken op de achtergrond in een voedbalwedstrijd verwikkeld waren. Helaas begon het al snel te regenen, maar daar lieten wij ons niet door tegenhouden en met een stuk of vijftien andere gekken hebben we in de stromende regen lummeltje gespeeld. De derde dag kwam het neer op spelletjes doen: Met een rij van tien man twintig meter op één been hinken terwijl je het rechterbeen van de persoon achter je beethoudt, met een tennisbal tussen je knieën zo snel mogelijk over de finish, en het geheel werd nog tien keer zo grappig dankzij de monniken, die in hun lange gewaden rustig meededen.

Bonte avond

Nou had ik al een beetje een scoutingkampgevoel, maar dat werd nog eens versterkt door de laatste avond van de retreat, waarbij elke familie een 'act' moest doen op de bonte avond. Reggaeversies van de meditatieliedjes, Thaise comedy, dansende monniken, kinderspelletjes met tweehonderd man,en nonnen die minutenlang in de slappe lach liggen voor de microfoon.Kortom, niet echt wat ik had verwacht bij een meditatieretreat, maar wel superleuk!

Aan het eind van de avond tijdens de zoveelste reggaevariant vroeg ik lachend aan één van de monniken: 'Is dit de eerste jeugdretreat hier?', 'Ja,' antwoordde hij, 'maar het is belangrijk dat je lol hebt, anders kun je niet goed mediteren!' Kijk, zo wordt het leven een stuk leuker!

Ziek!

De laatste dag werd ik 's ochtends heel beroerd wakker. Ik was zwáár aan de diarree, kreeg een antidiarree medicijn, maar kotste dat meteen weer uit, en toen mijn kamergenoten me hadden overgehaald mee te gaan naar het ontbijt, voelde ik me na twintig meter alsof ik elk moment flauw kon vallen. Meteen werd ik naar de meditatiehal teruggebracht, waar ik op de grond moest gaan liggen. Ik kreeg een dekentje over me heen en een oude Thaise vrouw liet me met haar beperkte Engelse woordenschat ontspannen, 'Breathe in, breathe out, relax stomach, smile stomach', terwijl ze mij een massage gaf en een paar jongens om mij heen opdracht gaf haar voorbeeld te volgen. Ik voelde me een beetje opgelaten onder al die aandacht en probeerde ze zover te krijgen dat ik naar m'n hut terugmocht, maar daar was geen sprake van.

Vervolgens werd ik in een auto geladen om naar het ziekenhuis te gaan, samen met één van de nonnen die de avond ervoor tijdens één van de spelletjes hard was gevallen. Daar kreeg ik een consult(maagpijn, goh) en twee soorten medicijnen mee en toen mocht ik weer terug. Inmiddels voelde ik me wel weer een stukje beter en de middag kon ik weer gewoon meedoen met het laatste beetje van het programma. En toen was het wéértijd voor afscheid van een geweldige tijd en geweldige mensen... op naar het volgende onderdeel van m'n reis!