Negenennegentig procent... dat zegt m'n tellertje op de weblog... Toen ik vanochtend in de bus zat, dacht ik even terug aan m'n eerste weekje in Bangkok, m'n tijd bij Jack, de tempel, Chiang Mai, Pai, Myanmar, Songkran, de retreat, het dierencentrum... het lijkt allemaal nog zó dichtbij en tegelijkertijd ook alweer zó'n eeuwigheid geleden... Vijf maanden zijn voorbijgevlogen, maar er is in die tijd zoveel gebeurd, dat het voelt alsof ik hier al minstens een jaar rondloop. Maar goed, het is nog niet voorbij. 99% is nog geen 100%. (jaja, die heeft een 8.7 voor z'n wiskunde-examen gehaald...)

Ik ga weer even verder waar ik vorige keer was gestopt...

De monnik

Ruim dertig jaar geleden besloot de man - die nu bekend staat als de monnik Ajahn Sumano Bhikku - naar Thailand te vertrekken en in een klooster in te treden. Na een paar jaar verliet hij dit klooster en nam zijn intrek in een grot in de bergen, een paar kilometer verderop. Mediteren, mediteren, mediteren.

Hoewel ik inmiddels wel heb ontdekt dat het Theravada Boeddisme niet echt mijn ding is, leek het me toch wel heel interessant deze man te onmoeten, ook omdat ik na mijn twee vorige retreats nog wel met een aantal vragen rondliep. Na een reis van vijf uur had ik 'm eindelijk gevonden, inmiddels leeft hij niet meer in z'n grot, maar in een klein huisje dat de dorpelingen als 'donatie' voor hem hebben gebouwd.

Van iemand die 30 jaar lang heeft zitten mediteren, verwacht je toch op z'n minst wel een beetje zweverigheid, maar daar kon ik 'm eerlijk gezegd totaal niet op betrappen. Sterker nog: Dit is één van de meest nuchtere personen die ik ooit heb ontmoet. Zo iemand waarbij je je meteen thuis voelt en alles durft te zeggen, omdat je weet dat hij je er toch niet om zal beoordelen of anders om zal behandelen. Iemand die zich niet door vooroordelen of gevoelens laat meeslepen, maar alles gewoon neemt zoals het is.

Het punt in het boeddisme dat mij het meest voor het hoofd stoot is de gedachte 'alles is lijden'. Ajahn Sumano legde dit als volgt uit: 'Alles is ontevredenheid: Als je ongelukkig bent, wil je gelukkig zijn, en als je gelukkig bent, wil je nóg gelukkiger zijn. Nooit ben je tevreden. In de winkel kun je uren staan twijfelen over wat je wilt kopen, en als je dan uiteindelijk je keuze hebt gemaakt, heb je voor je de deur uit loopt eigenlijk alweer spijt.' En zo gaf hij nog meer voorbeelden. In veel van zijn voorbeelden kon ik me heel goed herkennen, maar naar mijn idee maakt hij er gewoon een iets te groot probleem van. Inderdaad, als ik Ritter Sport met rozijnen heb gekocht, had ik toch liever die Milkareep met biscuit gehad, maar vaak lach ik daar gewoon om en geniet dan ook niet minder van mijn Ritter Sport met Rozijnen. Inderdaad, één van de shirts die ik op de markt heb gekocht, zag er na de eerste wasbeurt ineens totaal anders uit, maar goed, het zij zo, genoeg andere shirts, en bij het rescue centre kon een oud shirt ook helemaal geen kwaad. Inderdaad, als ik een kaarsje zie branden, wil ik naar Taizé, als ik uitga, mis ik m'n vrienden, als ik 's avonds alleen in bed lig, mis ik thuis, als ik een mooie bloem zie, denk ik: had ik m'n camera maar bij me, als ik op een prachtig plekje in de bergen ben, denk ik: ik wil hier voor altijd blijven. Maar dat zijn mijn gedachten nou eenmaal, dat komt en gaat, maar moet je het daarom meteen als lijden bestempelen? En geniet ik er daarom echt minder van? Volgens mij ligt het er gewoon aan hoe je naar die dingen kijkt.

Het doel van meditatie is, zo legde hij uit, alles op één rechte lijn te brengen, geen pieken en geen dalen, zo bereik je innerlijke rust en tevredenheid met alles wat is. 'Maar dat klinkt nogal...' begon ik. 'Saai,' maakte de monnik af. 'Klopt, dat is het ook, maar als je eenmaal in die tevredenheid zit, heb je geen behoefte meer aan iets anders, dan is het gewoon goed.'

Ik dacht aan een zinnetje uit de Bijbel (Prediker): Geniet dus, beste vriend, van je jonge jaren, haal je hart op aan de dagen van je jeugd. Volg de wegen die je hart wil gaan, gun je ogen wat ze wensen.

Dus mocht ik ooit het gevoel hebben dat ik alles in dit leven wel heb meegemaakt, dan zal ik misschien nog eens terugdenken aan wat de monnik zei, maar tot die tijd ga ik gewoon 'genieten van mijn jonge jaren'!

Het grootste regenwoud

Het was al avond toen ik bij de monnik wegging, en hij zei dat ik dichtbij het Khao Yai Park zat. Mocht ik daar nog een trekking willen doen, kon ik dat beter meteen regelen in plaats van eerst weer terug te gaan naar Bangkok. Laat dat nou toevallig net op m'n lijstje staan! Dus ik werd afgezet bij één van de lodges aan de lange weg naar het park toe en bracht daar de nacht door, om de volgende ochtend (samen met twee andere Hollanders) op weg te gaan voor een dagtrekking in het National Park.

We waren nog maar net het gebied ingereden, of Mr. A (onze gids) schreeuwde al dat we de auto uit moesten: Een slang! En inderdaad, in een boom langs de weg hing een haast onzichtbare witte slang. Die man doet al jaren deze tours, maar is nog steeds ongelooflijk enthousiast over elk die dat hij ziet.

Op een gegeven moment hoorden we het gezang van gibbons redelijk dichtbij de weg. We stapen uit en liepen een stukje het woud in met de verrekijker. Na een paar minuten begon A opgewonden te wijzen naar een plekje hoog in de bomen, waar we inderdaad een gibbon zagen hangen. Echt zó cool om te zien dat er blijkbaar nog genoeg van die dieren in het wild leven, en ze niet allemaal in 't toerisme (of uiteindelijk in het wildlifecentre) terecht komen. Zo hoort het! Daarvoor hadden we trouwens ook al een hele troep makaken langs de kant van de weg gezien, die rustig hun kont zaten te warmen op het zwarte zonverwarmde asfalt.

Tijdens de wandeltocht zagen we nog een gibbon, een heleboel enórme geel-zwarte spinnen, een paar neushoornvogels en een schorpioen, die A met een stokje uit z'n holletje probeerde te lokken. De wandeltocht was echt heel cool, maar ook behoorlijk vermoeiend (ik was niet helemaal lekker die dag), dus ik was blij toen we weer in de auto zaten. Na de lunch gingen we naar de waterval uit de film 'The Beach' (schijnt heel bekend te zijn - zegt mij persoonlijk niets) en vervolgens naar het hoogste punt van het park. Dat is gewoonlijk vast heel prachtig om te zien, maar toen wij eraan kwamen, schoof er ineens een hele lading wolken voor de berg en zagen we helemaal niets.

Als afsluiting van de dag gingen we naar een nóg grotere waterval toe. Die was echt heeel huge. We waren daar aan het eind van de middag en dan zoeken veel dieren de waterval op om te drinken, en inderdaad, op de terugweg kwamen we nog weer een groep makaken tegen. Op de weg terug naar het guesthouse gingen we nog op zoek naar olifanten, die rond die tijd ook vaak het warme asfalt op zoeken, maar die konden we helaas nergens vinden, en dus gingen we weer terug naar het guesthouse, waar ik - ook al was het nog maar zeven uur - als een blok in slaap viel.

Laatste twee daagjes...

Vanochtend werd ik heel beroerd wakker, maar na alle busreizen (wat werkt er beter tegen ziek zijn dan een busreis?) voelde ik me vreemdgenoeg weer een stukje beter. Ik zou eigenlijk om tien uur een paar Thaise vrienden van me uit Phonphisai gaan ontmoeten, maar tegen de tijd dat ik in Bangkok aankwam was het al twee uur. Die ga ik nu als het goed is vanavond ontmoeten.

Morgen ga ik naar Ayuthaya (als ik deze keer wél op tijd opsta) om op de valreep toch nog even deze vormalige hoofdstad te kunnen zien. Dan hoop ik 's avonds nog even wat mensen van het wildlifecentre te ontmoeten op Khao San Road, en nog even m'n laatste souvenirs in te slaan, shit, wanneer ga ik dat doen? Naja, komt wel goed...