In the jungle, the mighty jungle...

Zoals jullie inmiddels wel hebben gemerkt, ben ik hier op zondag naar de kerk geweest... daarna heb ik nog uren in een parkje gehangen, luisterend naar Thais gitaargepingel en kwakende vogels, nadenkend over de kerkdienst en over zo ongeveer alles. Rond vier uur was ik pas weer terug in de guesthouse en toen moesten we als een speer gaan regelen dat onze trekking werd gecancelled en een andere trekking reserveren. Het was een boel gezeik, maar uiteindelijk beloofde ze ons 50% van ons geld terug en boekten we een trekking via onze guesthouse.Die avond hebben we verder doorgebracht op de zondagmarkt: Een énorme markt die zich uitstrekt tot elk straatje in het oude stadscentrum, onmogelijk om alles in één dag te bekijken. Dat hebben we dus ook maar niet geprobeerd en in plaats daarvan hebben we bij elk voedselstalletje dat er lekker uitzag wat eten gekocht... ook niet vervelend...

Arme, arme olifanten...

De volgende ochtend was het dan zover: The Peak kwam ons ophalen. In het busje zaten nog twee Hollanders (Eefke en Harm) en twee meisjes uit Israël. Na een busrit van anderhalf uur (heuveltje op, heuveltje af, bochtje links, bochtje rechts) stapte ik kotsmisselijk uit de bus bij het huis waar we zouden gaan lunchen. Daarna gingen we een olifantentocht doen van een uur: Op de rug van een olifant zitten terwijl het beest door de gids (die op z'n kop zit) de vaste route aflegt. Serieus, het was best wel cool om op de rug van een olifant te rijden, wat een geweldige beesten! Maar zoals dit ging, ik geloof niet dat dat goed is. Vroeger werden ze door de mensen gebruikt om voor ze te werken, toen hadden mensen hun 'eigen' olifant en was er ook een soort wederzijds respect, maar nu worden die beesten gewoon volledig uitgebuit voor het toerisme. Ik had vantevoren dan ook al mijn twijfels, en achteraf ook echt spijt dat ik het had gedaan... zo hoor je niet met ze om te gaan! Elke keer als ze even wat wilden drinken of zich probeerden te krabben, kregen ze meteen een klap om door te lopen... achja... you get the point...

Daarna begon de trekking meteen met een steile klim, na nog geen minuut begon ik al keihard te zweten en te hijgen, en ik was niet de enige, alleen onze gids liep vrolijk op z'n slippertjes door zonder enige moeite. Zo liepen we een kleine twee uur door, stijgend en dalend, maar steeds weer met prachtige uitzichten, waterstroompjes, enzovoorts... totdat we bij een waterval aankwamen. Was een supermooie waterval met een grote erachter en er was genoeg ruimte om te zwemmen, wat ik met mijn zwaarbezwete lichaam uiteraard niet bepaald vervelend vond! Daarna moesten we nog een tijdje flink klimmen, totdat we op een gegeven moment in een dorpje van een bergvolk terechtkwamen. De meeste mensen lopen nog in de traditionele zelfgeweven kleurrijke kleding rond en de huizen zijn van bamboe en hout gemaakt, omdat ze graag op hun traditionele manier verder willen leven. Desalniettemin staat er bij bijna elk huis een zonnepaneel voor de electriciteit. Wederom geldt: Traditie gaat hier perfect samen met moderniteit. Een dorpje later liepen we achter een huis langs en daar kwamen we bij een grote hut uit waar wij die nacht zouden slapen. Daar hebben Jeroen, Harm, Eefke en ik een flinke tijd zitten kletsen (niet zonder de nodige droge Hollandse humor) en toen was het tijd voor het avondeten. De gidsen hadden een kampvuurtje gemaakt waar we na het eten omheen gingen zitten, maar helaas begon het al snel te regenen en vluchtten we de hut in. Onze oude gids (je spreekt z'n naam uit als 'party') had allemaal veel te ingewikkelde denkspelletjes met luciferstokjes en toen ik er eindelijk één doorhad, was hij zo gelukkig, dat hij me helemaal begon te omhelzen! De rest van de avond werd opgevuld met rijstewhiskey en veel slap gelul. En oja, ze hebben me serieus een baan aangeboden bij hun bedrijf! Wie weet wie weet...

Bye bye!

De volgende ochtend was ik al vroeg wakker en ging ik even het dorp rondlopen. Ik liep langs de rieten huisjes, mensen die met een soort pomp iets aan het malen waren, vrouwen die kleding aan het weven waren, en plotseling zag ik een knalwit stenen gebouw met glazen deuren en een groot kruis bovenop: Een kerk! Bleek dat veel van de bergvolken rond de helft van de vorige eeuw 'ontdekt' en bekeerd zijn door Westerse zendelingen...

Ik liep verder en kwam op een punt waar je supermooi uitzicht had over de bergen verderop. Ik ging zitten en een paar meter van mij vandaan zaten twee vrouwen, een jonge en een oude, allebei met een klein kind te spelen en ondertussen gezellig te kletsen. Ik glimlachte wat naar ze en zij glimlachten terug, en ik besloot dit moment niet te laten verpesten door mijn camera tevoorschijn te toveren. Na een half uurtje gingen de dames weg en liet de jonge vrouw haar kindje 'bye bye' zeggen en zwaaien. Toen kon ik me niet meer inhouden en gebaarde of ik een foto mocht maken. 'No no', antwoordde de vrouw en ze liep snel weg. Soms moet je gewoon even geen foto's willen maken...

De tocht van die dag was een flinke. Vooral veel stijgen, maar ook op schuine stukken berg (funest voor je enkels!) wandelen of door stukken waar nou niet bepaald een pad leek te lopen. Tussendoor stopten we even om onze in-bananenblad-verpakte noedels op te eten met net gesneden bamboestokjes en toen gingen we weer verder op pad. Op een gegeven moment viel het me op dat de omgeving steeds jungle-iger werd. Lianen, metershoge en -dikke bomen, veel meer groen, en het pad werd ook steeds minder begaanbaar. Na een tijdje kwamen we aan bij een waterval met een paar bamboehutjes, middenin de jungle. Nergens een mens te bekennen en supermooi! Daar brachten we de nacht door, maar aangezien het op die hoogte nogal koud werd en de bamboevloer nogal hard was, voelde ik me de volgende ochtend niet bepaald uitgerust.

No woman, no cry

Die dag moesten we nog tweeënhalf uur lopen en toen was het tijd voor het bamboeraften. Dat klinkt wilder dan het is, want in deze tijd van het jaar staat het water overal nogal laag en bestaat het 'raften' uit niet veel meer dan rustig over het water glijden met afentoe een soort watervalletje. Gelukkig hebben we dan Harm nog, die continu de behoefte had het vlot om te gooien of recht op een uitstekende rots af te sturen, met als gevolg dat we uiteindelijk toch allemaal kletsnat waren!

's Avonds gingen we met de hele groep van de trekking (inclusief twee van de drie gidsen) naar Roots, een reggaebar in Chiang Mai en tevens een soort verzamelplek voor alle hippies, alto's en rasta's. Er waren twee bandjes die rechtstreeks uit de sixties leken te komen en ze speelden alleen maar geweldige muziek, van Bob Marley tot (ja, echt waar!) the Cat Empire! Ik ging helemaal los en ik was niet bepaald de enige, echt een geweldige laatste avond in Chiang Mai!

En nu...

Inmiddels zit ik in Pai, het 'hippiedorp'. Het is echt een ongelooflijke plek, een klein stadje met slechts 3000 inwoners (hoeveel heeft Hagestein er?), maar het straalt gewoon één-en-al relaxedheid uit! Jeroen en ik slapen in een bamboehut naast de rivier voor maar liefst vier euro, en... *zucht* het is gewoon niet te beschrijven. Pai moet je voelen! Maar daarover volgende keer meer.

Nu nog even een updatje over mijn plannen: Mijn dierenopvangcentrumplannen zijn nu definitief: De hele maand mei zal ik daar doorbrengen en ik heb zo'n vermoeden dat mijn geld tegen die tijd ook aardig op is, dus zo rond half juni zal ik waarschijnlijk weer op het vliegtuig stappen.

Brief van God

Omdat ik inmiddels alle boeddistische en hindoeïstische tempels én alle moskeeënwel zo'n beetje heb gezien, besloot ik vanochtend eens een kerk te bezoeken. Daar maakteik eerst een Thaise mis mee, wat heel apart was. Je zit echt gewoon in een katholieke kerk met Jezus- en Mariabeelden, iconen aan de muren en glas-in-lood-ramen, alleen dan met alleen maar Thai-sprekende (en -zingende) Thai om je heen! Gelukkig bleek er om 11u ook een Engelse mis te zijn, en daarlas de pastoor de volgende brief voor. Het is geen brief die volledig met mijn ideeënovereenkomt, maar het is wel een confronterende brief die mij enorm aansprak. Vandaar dat ik 'm ook niet voor jullie wilde achterhouden....

Brief van God

Mijn geliefde kinderen, en geloof me, dat zijn jullie allemaal.

Ik zie Mezelf als een redelijk geduldige kerel. Ik bedoel, kijk naar de Grand Canyon, daar heb Ik miljoenen jaren over gedaan! En wat denk je van evolutie? Man, niks duurt langer dan het ontwerpen van dat hele Darwinistische gedoe, cel voor cel, gen voor gen!

En Ik ben al die tijd geduldig geweest met jullie ideeën, samenlevingen, oorlogen en plannen, en de ontelbare keren dat jullie Mij leken te vergeten, totdat jullie jezelf diep in de nesten hadden gewerkt, keer op keer.

Ik wil jullie even iets vertellen over een paar dingen die Mij inmiddels wel beginnen te irriteren. Ten eerste, jullie religieuze rivaliteit maakt Me helemaal gek! Het is genoeg zo! Laten we even één ding rechtzetten: Dit zijn jullie religies, niet de Mijne. Ik ben de hele tortilla, ik ga veel verder dan dat.

Van al jullie religies beweert elke dat er maar één van Mij is, één God, wat absoluut waar is, maar in één adem voegt elke religie daaraantoe dat zij Mijn favoriet is. En elk geloof beweert dat zijn eigen bijbel persoonlijk door Mij is geschreven and dat alle andere bijbels door mensen zijn gemaakt. Pfff... Hoe zal ik ooit een eind kunnen maken aan zulke ingewikkelde onzin?

Ok, even luisteren nu. Ik ben jullie vader en moeder, en Ik heb geen favorieten onder Mijn kinderen. Bovendien, Ik vind het vervelend dat ik dit jullie moet zeggen, Ik schrijf niet. Mijn handschrift is rampzalig en Ik ben sowieso altijd al meer een doener geweest. Dus ál jullie boeken, inclusief die bijbels, zijn geschreven door mannen en vrouwen. Dat waren wel degelijk geïnspireerde mannen en vrouwen, bijzondere mensen, maar ze maakten ook her en der een foutje. Daar heb Ik zelfs persoonlijk voor gezorgd, zo dat jullie nooit méér op een geschreven woord zouden vertrouwen dan op jullie eigen levende hart.

Kijk, één mens - zelfs een zwerver op straat - is Me meer waard dan alle heilige boeken in de wereld. Zo zit Ik nou eenmaal in mekaar. Mijn Geest is niet iets historisch. Het leeft op dit moment, op dit moment, zo vers als je volgende adem. Heilige boeken en religieuze rituelen zijn heilig en krachtig, maar niet heiliger of krachtiger dan de minste van jullie. Ze waren alleen maar bedoeld om jullie in de goede richting te leiden, niet om jullie eindeloos met elkaar te laten discussiëren, en al helemaal niet om je vertrouwen in je persoonlijke relatie met Mij in twijfel te trekken.

Dat brengt me bij het volgende onderdeel van jullie onzin: Jullie gedragen je alsof Ik jullie en jullie religies nodig heb om achter Mij te staan, om zieltjes te redden voor 'Mijn kant'. Bespaar jezelf de moeite, Ik red me wel. Jullie hoeven me niet te verdedigen, Ik hoef niet constant geprezen te worden. Alles wat Ik wil, is dat jullie goed zijn voor elkaar.

O, en nog iets, Ik maak me echt niet druk over geld of politiek, dus stop alsjeblieft met mij in jullie drama's te betrekken! Ik heb nooit iemand bedreigd en Ik heb nooit iemand verteld zich verkiesbaar te stellen als president van Amerika!

Waar ik naartoe wil, is dat jullie stoppen religie te zien als een soort belofte van trouw aan Mij. Het ware doel van religie is dat júllie je bewust worden van Mij, niet andersom. Geloof me, Ik ken jullie al. Ik weet wat er in jullie harten speelt en Ik hou toch wel van jullie, daar hoef je niks voor te doen. Dus, vrolijk eens een beetje op en geniet van Mij. Dat is waar religie voor is bedoeld!

Wat jullie lijken te vergeten, is hoe mysterieus Ik ben. Jullie kijken naar de kleine verschilletjes in jullie geschriften en zeggen: 'Nouhou, als dit de waarheid is, kan dat dus niet waar zijn.' Maar in plaats van proberen Mijn paradoxen en onbegrijpbare natuur uit te vogelen - iets wat jullie, even tussendoor, toch nooit zal lukken - waarom niet je hart openen voor de simpele basisgedachten achter elke religie? Je weet wel waar Ik 't over heb... Lief samen spelen, iedereen respecteren en liefhebben, aardig doen... Zelfs als het Leven eng of verwarrend is, houd moed en wees blij, want Ik ben altijd bij je.

En leer eens stil te zijn, zodat jullie Mijn rustige, stille stem kunnen horen. Ik hou niet zo van schreeuwen. Laat de wereld een beetje beter achter door te leven vanuit respect en dankbaarheid, want jij bent Mijn eigen kind. Probeer niks van het leven achter te houden, want de onderdelen van jou die kunnen sterven, zullen dat ook zeker doen, en de delen die dat niet kunnen niet. Dus... don't worry, be happy. (Die laatste zin heb ik gestolen van Bobby McFerrin, maar goed, Wie gaf die zin aan hem in eerste instantie?)

Hou het simpel. Waarom blijven jullie alles zo moeilijk maken? Het lijkt wel alsof jullie altijd op zoek zijn naar een reden om je druk te kunnen maken... en Ik wordt er erg moe van jullie voornaamste reden daarvoor te zijn. Denk je dat het Mij ook maar iets kan schelen of je Mij God, Jahweh, Jehovah, Allah, Wakatonka, Brahma, Vader, Moeder, of zelfs het Niets van het Nirvana noemt? Denk je dat het Mij uitmaakt welk van Mijn kinderen jou het meeste aanspreekt - Jezus, Maria, Boedda, Krishna, Mohammed, of één van de anderen? Je kan Mij en Mijn kinderen aanspreken met elke naam die je wilt, als je maar onthoudt dat het erom gaat dat je van elkaar houdt zoals Ik van jullie hou. Hoe kunnen jullie zoiets simpels over het hoofd blijven zien?

Nee, Ik vertel jullie niet je religies te verlaten. Geniet van je religies, heb er respect voor, leer ervan, net als je je ouders respecteert en van ze leert en geniet. Maar loop jij op straat te schreeuwen dat jou ouders beter zijn dan die van een ander? Jouw geloof, net als je ouders, verdient het meest speciale plekje in je hart. Dat vind Ik allemaal ok, zolang je maar niet alle religies door elkaar gaat mixen tot één grote chaos. Elke religie is uniek voor een reden. Elk geloof heeft een unieke stijl, zodat de mensen zelf kunnen ontdekken wat het beste pad voor hen is. Maar Mijn Speciale Kinderen - degenen waar jullie religies om draaien - leven allemaal in dezelfde plek in Mijn hart, en ze kunnen het samen harstikke goed vinden, geloof me!

De religieuze leiders moeten stoppen met de creatie van hun mythe over 'broederlijke rivaliteit', terwijl er helemaal niet zoiets is! Mijn gezegende kinderen van de Aarde, de wereld is te klein geworden voor jullie religieuze bekeringsdrang en intolerantie. De hele wereld is tegenwoordig verbonden via vliegverkeer, sattelietschotels, telefoons, rockconcerten, ziektes en gedeelde angsten en wensen. Blijf bij de tijd! Als je Me echt wilt helpen de wederopstanding van Mijn Zoon te vieren, zet jezelf er dan toe uit te zoeken hoe je de hongerigen kunt voeden, de naakten kunt aankleden, de misbruikten kunt beschermen en de thuislozen een thuis kunt geven. En, net zo belangrijk, maak je eigen dagelijks leven tot een stralend voorbeeld van vriendelijkheid en humor! Ik heb jullie alle bronnen gegeven die je nodig hebt, als jullie alleen maar je angst zouden achter laten, en zouden beginnen te leven, lief te hebben en samen te lachen!

Ten slotte, Mijn kinderen overal op de wereld, herinner je wiens wederopstanding je viert op wat jullie pasen noemen, 12 april. En herinner je de manier waarop Hij, zonder angst, koos te leven en te sterven. Zoals Ik van Hem hou, zo hou Ik van een ieder van jullie.

Enne... ik ben niet echt geïrriteerd hoor. Niet echt. Ik wilde gewoon even jullie aandacht trekken, omdat Ik er een hekel aan heb jullie te zien lijden. Maarja, Ik gaf jullie vrije wil, dus wat anders kan Ik doen dan proberen jullie te beïnvloeden door middel van reden, overtuiging en een klein beetje ouderwets schuldgevoel en manipulatie? Ik ben ten slotte de enige echte Moeder van het Joodse volk. Ik wil gewoon dat jullie gelukkig zijn, en Ik zal in het donker zitten. Ik ben echt, dat zweer ik, altijd bij je. Altijd. Vertrouw me.

Je Ene en enige,

God

Ik kan het!

Heilig dagje

Toen ik woensdag wakker werd, was het echt een bewolkt en regenachtig dagje... zelfs een stukje koeler! Ik had een takkezooi op m'n kamer liggen, wilde nog wat reisplannen maken, mailtjes beantwoorden, enz.... dus ik wilde 's ochtends lekker een internetcafé induiken. Toen bedacht ik me ineens: Hé, koeler weer, ideaal voor een dagje wandelen! Dus ik liep langs het internetcafé, op weg naar één van de bekendste tempels van Chiang Mai: Wat Chedi Luang, een tempel met een enorme Chedi die enkele eeuwen geleden vernietigd is (de verhalen daaromheen verschillen nogal...). Unesco is ooit restauratiewerkzaamheden gestart, maar omdat niemand eigenlijk wist hoe die chedi er ooit had uitgezien, hebben ze dat maar weer gestaakt, met als gevolg dat er nu een enorme half-gerestaureerde ruïne te bezichtigen is. Was heel mooi om te zien!

Daarna heb ik nog een houten tempel, de grootste tempel in de stad (met een beeldje van 2500 jaar oud! Hoeveel heeft zo'n beeldje wel niet van de wereld gezien?!) en nog een paar andere tempels gezien. Supermooi! Toen had ik het echter wel even helemaal gehad met alle glinsterende boeddabeeldjes, maar gelukkig was de volgende tempel op mijn lijstje een hindoe-tempel! Die heb je hier ook! Daar was het helemaal leeg, op een mediterende vrouw na, en de ruimte was helemaal gevuld met levensgrote aangeklede beelden van Hindoegoden. Het was er heel stil en ik kwam er even helemaal tot rust na al die stadschaos! Vervolgens liep ik weer verder, richting Chinatown, waar ik nog (toevallig) een Chinese boeddistische tempel tegenkwam, en vervolgens naar de Moskee! Ook die heb je hier, dankzij de Chinese immigranten. Zo had ik (op het Christendom na) alle grote religies in één dagje gezien, en vreest niet: zondag ga ik kijken of ik een kerkdienst kan bijwonen. Bij de moskee raakte ik aan de praat met een oude man die naast de moskee woonde en allemaal Engelstalige boekjes had over westerlingen die tot de Islam waren bekeerd. Ik las een flink aantal verhalen, maar voelde (helaas voor de man) niet de drang Moslim te worden, waarop hij over een ander onderwerp begon: Hij handelt in hotels en resorts, prijzen beginnen bij een miljoen baht (ruim 20 000 euri)... of ik misschien interesse had...

Nachtbazaar

De Chiang Mai nachtbazaar is een 'erfenis' van handelskaravaans die vroeger van China naar Birma trokken en onderweg in Chiang Mai stopten om hun waar te verkopen. Tegenwoordig is het een markt die 365 dagen (of eigenlijk avonden) per jaar duizenden Thai en toeristen aantrekt. Je vindt er vanalles: kunst, eten, kleding, souvenirs, illegale CD's, games en DVD's. En uiteraard doet elke verkoper zijn opperste best jou iets te laten kopen en ik moet eerlijk zeggen, daar zijn ze redelijk goed in geslaagd. Tot nu toe heb ik weten te voorkomen dat ik kleding kocht, dat zou ik allemaal in Bangkok wel doen op het eind van m'n reis... maar ik heb gewoon te weinig korte broeken (en teveel lange) en te weinig leuke shirts (en teveel oude)... dus toen ik eenmaal op de markt ál die leuke kleding zag, kon ik me niet meer inhouden... en voor de prijs van 1 shirt in Nederland, heb ik er hier maar liefst zes gekocht (dat afdingen is zó leuk!). Daarnaast heb ik nog een korte broek, hippe zonnebril en 14 (!!!) CD's gekocht voor de prijs van twee. Zie voor het resultaat de foto's! En nu moet ik oude kleding gaan achterlaten...

'Bijkomdagje' poging twee

Al met al had ik dus nog geen plannen gemaakt, mailtjes verstuurt of wat dan ook, en de zooi op mijn kamer werd met het uur groter, dus ik besloot donderdag eens even de tijd te nemen alles op orde te maken. Ik zat in m'n favoriete (lees: goedkope) internetcafé en toevallig kwam er een Nederlands meisje naast me zitten, waarmee ik aan de praat raakte. Zij had twee maanden in een wilde-dieren-opvang-centrum gewerkt met aapjes, tijgers, beren en vogels die waren misbruikt voor het toerisme of als 'huisdier'. Haar verhaal sprak mij enorm aan en ik besloot een mailtje aan de organisatie te wagen of ze misschien nog een vrijwilliger nodig hadden. Net toen ik van Tamara afscheid nam, zag ik buiten een bekend gezicht langslopen: De 19-jarige Jeroen die ik tijdens mijn introductieweekend in Nongkhai had ontmoet! Ik kon 'm nog net op tijd roepen. Hij was op zoek naar een guesthouse en ik wist toevallig een hele goede, en ik had toevallig een twee-persoons-kamer, dus nog een bed leegstaan. De rest van de dag hebben we flink zitten bijkletsen en vooral veel rustig aan gedaan... zó toevallig en zo cool dat ik hem net op dat moment zag langslopen!

's Middags had ik nog zo'n fiets-taxi gesjarterd om mij naar een plek te brengen waar ik een discman kon kopen (tsja... wat moet je anders met die 14 CD's?)... die arme man fietste vijf winkels af voor we er eindelijk één vonden. Deze winkel zag er bijna westers uit en in een glanzend rekje, tussen alle walkmans en MD-mans, stond één glanzende discman van 590? (12 euro) op mij te wachten. Ik moest een heel officieel aankoopdocument ondertekenen, maar de leukste verrassing kwam pas toen ik achteraf mijn garantiebewijs bekeek: Geldig tot november 2005!

En al met al was mijn kamer nog steeds niet opgeruimd...

Sportief!

De volgende dag had ik gepland voor mijn fietstocht naar de tempel op de Doi (berg) Suthep. Jeroen (de andere dus) vond dat wel een cool idee en samen huurden we twee mountainbikes en reden we richting de berg. De eerste tien kilometers scheurden we als ervaren coureurs met onze fietsen dwars door het Chaotische Thaise verkeer, maar zodra de klim begon, waren we ineens niet meer zulke helden. Ik heb gewoon geen conditie en Jeroen had net een voedselvergiftiging gehad en die ochtend voor het eerst een normale maaltijd gegeten (en binnengehouden). Ik snapte dat het voor hem niet wijs was om door te zetten, maar ik was vastberaden de 11km-lange klim te volbrengen! Jeroen wist met een auto mee te liften naar de top en zwaaide mij onderweg nog even vriendelijk toe, terwijl zijn chauffeur tegen hem zei: 'Is that your friend? He's crazy!' Tsja, zo voelde ik me op dat moment ook... een continuë klim, zeker na dagen van tuktuk-en en lui zijn, is echt gewoon niet te doen, zeker geen 11km lang. Maar telkens als ik het wilde opgeven, kwam er net een scooter langsrijden ('nog maar vijf kilometer!' of 'het wordt nog steiler hoor!') of een auto volgeladen met Thaise mensen die allemaal naar mij lachten, en dan zette ik toch weer door.

Uiteindelijk belandde ik bij de laatste bocht, die echt enorm steil omhoog ging. Ik viel zowat van m'n fiets, wist mezelf (en de fiets) nog net naar boven te slepen en plofte toen neer op de onderste tree van de trap naar de tempel... want dat was de leukste verrassing: Er waren nog 308 treden te beklimmen naar de ingang van de heilige Tempel!

Na een half uur wist ik mezelf ertoe te zetten de klim te beginnen en daarboven wachtte Jeroen op me. En zelfs in de tempel werd ik nog aangesproken door mensen die mij hadden zien fietsen! Het was in ieder geval niet vergeefs, de tempel was echt prachtig en het uitzicht over de stad was (zover mogelijk) nog prachtiger! En toen kwam het leukste gedeelte: 11km steile afdaling, fullspeed van de berg af. Zonder te trappen haalden we zonder moeite een hele rits auto's in en we vlógen door de bochten, geweldig! Het was net of ik elke kilometer die ik omhoog had geploeterd nu weer 'terugpakte'!

's Avonds wilde Jeroen graag naar een Muay Thai wedstrijd en hoewel ik daar in eerste instantie geen zin in had, besloot ik uiteindelijk toch ook maar een kaartje te gaan halen, da's toch wel iets dat je gezien hoort te hebben in Thailand. Bovendien was de sfeer bij zo'n wedstrijd (volgens Jeroen) geweldig om mee te maken... overal schreeuwende en weddende Thai... dat wilde ik wel een keertje meemaken! Helaas bestond het publiek grotendeels uit toeristen (wat wil je anders in Chiang Mai?) met een klein groepje van zo'n dertig schreeuwende en weddende Thai aan de andere kant van het podium. Toch vond ik het stiekem wel even heel cool om te zien... de gewichtsklasses liepen uiteen van 30 (kindjes) tot 70 kilo (een Thai tegen een Amerikaan!) en bij de laatste drie wedstrijden ging er steeds één knock-out, inclusief bloedneuzen en -ogen. Ach... het is niet mijn sport, maar ik heb het in ieder geval een keertje meegemaakt...

Eindelijk een niks-doe-dagje

En toen was het eindelijk zover: een niks-doe-dagje. Veel te laat kwam ik mijn bed uit, ging even uitgebreid met Jeroen ontbijten en toen besloten we naar de vrouwengevangenis te gaan voor nog één van die heerlijke massages. Wederom was die weer supergoed (en supergrappig met die meiden!) en daarna doken we weer heerlijk in het zwembad. Toen ging Jeroen even internetten en ik zag eindelijk de kans mijn kamer op te ruimen... wat ik dan ook met veel plezier heb gedaan...

Vervolgens wilde ik even mijn dagboekje gaan bijwerken, maar ik raakte aan de klets met een Australisch/Amerikaans koppel die dezelfde trekking hadden gedaan als die wij wilden gaan doen - en het ons keihard afraadden. Het was maar 1200? (25 euro) voor een driedaagse trekking inclusief eten, overnachting, bamboeraften, white water rafting, watervalbezoek, bergvolkbezoek, olifantenritje, enz. Het leek me al onmogelijk dat je echt zoveel voor zo weinig geld kon krijgen en het schijnt inderdaad niks te zijn... de waterval is een ranzig bruin slootje, het 'bergvolk' bestaat uit drie vrouwtjes in traditionele kledij die souvenirs verkopen en raften kan met dit weer helemaal niet, omdat het veel te droog is en het water amper stroomt. Bovendien weten ze je onderweg nog op allerlei manier geld af te troggelen en om het nog mooier te maken... als je voor een bezoek aan de beroemde 'langnekken' kiest, bezoek je een nepdorpje met enkele ontvoerde (!!!) gezinnen. De baas van deze trekking schijnt serieus langnekken te ontvoeren en iedereen weet dat, maar niemand doet er iets tegen, omdat het een enorme bron van inkomsten is!

Daar wil ik in ieder geval mijn geld niet aan uitgeven en we gaan dus morgen maar eens even kijken of we met een slappe smoes ons geld terug kunnen krijgen om dat vervolgens uit te geven aan een iets duurdere (en betrouwbaardere) variant van de tocht die via ons guesthouse wordt georganiseerd.

's Avonds zijn we ook nog met dit Australische stel gaan eten bij de Nachtbazaar, waar we nog naar een gratis traditionele dans van studenten van de universiteit hebben gekeken, en daarna gingen zij souvenirs shoppen en wij weer terug naar de guesthouse. Zo, nu zijn jullie voorlopig weer even helemaal up-to-date!

Plannen

Na onze driedaagse trekking (maandag-woensdag) gaan Jeroen en ik samen verder reizen richting Pai, het meest relaxte plaatsje van heel Thailand, om daar een weekje door te brengen. Vervolgens zal hij weer richting het Zuiden afdalen en ik in het Noorden de grens naar Laos oversteken. Dan heb ik zo'n tien dagen om in Laos door te brengen, waarna ik in Zuid-Laos weer de Mekong oversteek naar Thailand toe, om bij Jack thuis Oud en Nieuw te gaan vieren. Daar zal op dat moment een Nederlands meisje zijn om een zomerkamp te organiseren voor de kids in het dorp en ik denk dat ik dan nog twee weekjes daar blijf en eventueel haar meehelp. Dan daal ik ook af naar het Zuiden, om de twee historische steden Ayutthaya en Sukothai nog even snel aan te doen, en dan zal ik (zoals het er nu uitziet) bij het wildlifecentrum belanden om daar een maand lang vrijwillig aan de slag te gaan!

De eerste daagjes in Chiang Mai

En voordat ik weer weken achterloop, even een updatje vanuit het 'culturele hart' van Thailand: Chiang Mai. Bij deze wil ik ook meteen iedereen bedanken voor alle reacties op het tempelverhaal (dat doet me echt goed om allemaal te lezen!) en degenen die mij nu al gesponsord hebben voor Zip your Lip. De teller staat nu al na twee flinke donaties op 48 euri! Helemaal top!

Going Dutch

Zoals jullie weten was ik van plan naar Doi Inthanon te gaan op de dag dat ik de tempel verliet. Die dag was het echter voor het eerst in tijden enorm bewolkt en als je dan op een berg bent die met z'n top in de wolken zit, zie je niet zo bar veel gok ik... Ik besloot dus maar de bus de andere kant op te pakken: Chiang Mai.

Daar vond ik een simpel guesthouse, dumpte m'n spullen, nam een lekkere (warme!) douche en ging toen op zoek naar de vrouwengevangenis. Ik had namelijk gehoord dat ze daar een speciaal reintegratieproject hebben voor de gevangenen waarbij onder meer massages worden gegeven. Het geld dat daarmee wordt verdiend, wordt vastgezet en dat krijgen de gevangenen dan mee als 'startkapitaal' zodra ze vrijkomen. Supercool project dacht ik zo, en bovendien had ik ook wel zin in even een flinke massage! De masseuses waren niet (zoals ik half verwachtte) zwaar-getattoeerde viswijven, maar gewone leuke jonge meisjes, het grootste deel vastgezet voor drugshandel of gebruik. De massage was in ieder geval supergoed en ik heb ook flink gelachen met en om de Italiaan die naast me lag te kreunen en te steunen.

Na de massage vond ik een Engelse boekwinkel, waarin ik wel uren had kunnen doorbrengen. Ik kocht een paar interessante boeken, liep de winkel uit en kwam tot mijn grote verbazing Dirk (de Duitser uit de tempel) tegen! Samen gingen we even wat drinken en vooral kletsen, we besloten mekaar de dag erna weer te treffen.

's Avonds wilde ik even een bordje Thais eten gaan halen, toen ik langs een bord met 'second-best pizza in town' liep. Ik kon de verleiding niet weerstaan en liep naar binnen om een heerlijke verse Italiaans pizza te bestellen. Op tafel stond tevens een speciale aanbieding genaamd 'Going Dutch': Bitterballen, frikadellen, kroketten en friet. Haha, ik geloofde m'n ogen niet! Ik ben duidelijk weer terug in het toeristengebied. (zo, die laatste drie zinnen rijmen even mooi!)

Daar raakte ik aan de klets met een Hollands stel van mijn ouders' leeftijd: Pauli en Harry. Op een gegeven moment vroegen ze me bij hun aan tafel en dat was een supergezellige avond! Zij kennen elkaar nog geen jaar en zijn nu samen een maandje op reis door Thailand. Ik had uiteraard ook genoeg boeiends te vertellen, dus de avond was veel te snel voorbij!

Zwembad

Zondagochtend was ik vroeg wakker (ik zit nog een beetje in dat tempelritme) en ik besloot meteen naar een andere guesthouse te gaan. Ik had van Dirk gehoord over 'Smile House' met een zwembad in de achtertuin en goedkope kamers. Ideaal toch? En inderdaad, het is ideaal, de achtertuin is heel rustig met palmbomen en vogeltjes en - zoals gezegd - een zwembad(je). Ik bestelde een bakje yoghurt met muesli en een glas sinaasappelsap. Heerlijk, weer even gewoon 'Westers' leven tussendoor!

De rest van de dag heb ik bijna volledig doorgebracht met 'Veronika decides to die' lezen... een supermooi boek van Paulo Coelho en precies wat ik nodig had na die tijd in de tempel! Ik had 'm in een keer uitgelezen! Lekker in het zonnetje zitten en als het te heet werd, trok ik even een paar baantjes in het zwembad, even een dagje 'echt' vakantievieren!

's Avonds ging ik eten met Dirk en Andreas (de Zwitserse Australier uit de tempel die daar maar liefst zes weken heeft doorgebracht!) en daarna gingen we naar een kroegje toe om te poolen en wat te drinken. Het is echt een feit dat de mensen die ik daar in de tempel heb ontmoet gewoon stuk voor stuk zulke boeiende personen zijn! Rond 1u ging de kroeg dicht en ging ik heerlijk slapen!

Mama, je kan trots op me zijn!

Maandag had ik met Dirk afgesproken een kookcursus te gaan doen. Tot mijn grote verbazing wist ik het plekje te vinden en rond half tien begonen we, we kregen allemaal een veel te schattig roodkapje-mandje en gingen naar de markt om de ingredienten te kopen. Fruit, veel groenten, vlees, kruiden, alles.

We begonnen met roerbakken, waarbij ik had gekozen voor kip en cashews. Eerst moesten we alles gaan snijden en toen moest het met de juiste sausjes in de wok. Eigenlijk best wel simpel, alleen als ik dat thuis probeer, wordt het altijd zwart... hier ging het gelukkig goed en het eten was echt absoluut verrukkelijk! Anderen hadden noedels gewokt en natuurlijk moesten we ook allemaal even bij elkaar proeven. We hadden sowieso echt een supergezellig groep, dus ik vermaakte me goed!

Daarna was het snacktijd en ik had voor de loempiaatjes gekozen. Zelfs dat was nog redelijk simpel te doen! Viel me echt alles mee en m'n tweede poging viel zelfs niet eens uit elkaar tijdens het bakken! Maar toen mijn maag ook nog drie loempia's kreeg te verwerken, begon hij wel een beetje vol te zitten. We gingen echter ongestoord verder met de soep. Ik koos voor de beroemde Tom Yum Koeng, zuur-pittige garnalensoep. Daarbij vertelden ze dat je de stukken citroengras en gember niet hoort te eten, vandaar dat het altijd zo maf had gesmaakt! Maar goed, deze keer (hoe kan het ook anders) was 'ie absoluut verrukkelijk!

Daarna hadden we even een halfuurtje pauze en toen was het tijd voor de curry. Eerst moesten we currypasta maken: Gember, pepers, kruiden allemaal in zo'n vijzelding fijnstampen tot je geen stukjes meer ziet, alleen maar een egale pasta. Dat voel je wel in je armen! Vervolgens gingen we met deze pasta, kokosmelk en vlees de curry maken. Ik weet niet of het aan mij lag, of aan het recept, maar ook dit gerecht was gewoon echt superlekker! Mam, je kan trots op me zijn!

Als afsluiter hadden we natuurlijk een toetje, waarbij ik voor plakrijst met mango had gekozen. Niet om te leren hoe je dat moet maken (hoe moeilijk kan zoiets zijn?) - maar gewoon omdat het echt superlekker is! En dat was het zeker! En daarna zat ik echt bommetjevol, net als de andere vijf... en we lagen met z'n allen nog minstens een uur uit te buiken voordat iemand de moed had verzameld op te staan. Na afscheid genomen te hebben, liep ik met een meisje uit Canada naar een hippiewinkeltje toe (die ik de dag ervoor even kort had gezien) met allemaal supercoole beschilderde doeken. Ik werd daar echt smoorverliefd op 1 doek, helaas wel veel te duur, maar ik moest 'm echt hebben! Dan maar twee daagjes minder in Thailand... 'If you missed the sunrise this morning, don't worry, for tomorrow shall bring another one' was de tekst. (Zie de foto in het laatste fotoalbum)

Dag vriendjes en vriendinnetjes!

Dinsdag was echt een afscheidsdagje. 's Ochtends om negen uur had ik afgesproken met Dirk en Andreas om te gaan ontbijten. Dat was echt supergezellig, maar helaas stapten beiden die dag op het vliegtuig, respectievelijk naar Vietnam en Australie... en moesten ze rond 11u weer weg. Dat kwam op zich wel mooi uit, want ik had om 11u afgesproken met Pauli en Harry te gaan ontbijten. We namen afscheid, wisselden e-mailadressen uit en toen ging ik dus op weg naar m'n volgende ontbijt. Met Pauli en Harry had ik het over vakantie en wandelen enzo, en Harry wandelt heel graag, maar Pauli is daar niet echt zo'n fan van, dus zei ze: 'Waarom gaan jullie twee niet effe samen wandelen vandaag?' Dat vond ik eigenlijk wel een heel goed idee en een uurtje laten stonden Harry en ik in ons korte broekie, klaar om te vertrekken. Dat leek echter makkelijker dan het was, want probeer een Thai maar eens uit te leggen dat je voor je plezier gaat wandelen, dat lukt dus echt niet! Wij wilden naar de berg Suthep, maar elke tuktuk wil je dan direct doorbrengen naar de tempel aan de top. Uiteindelijk na een uur lopen (we hadden er al zowat een halve wandeling opzitten!) vonden we een kaartje met wandelroutes op de berg en dat snapten de tuktukchauffeurs gelukkig wel.

Het duurde welgeteld 1 waterval voordat we de route kwijtraakten, maar we besloten gewoon het stroompje te volgen en dat leidde tot best een mooie wandeling in de bossen. Op een gegeven moment viel het ons op dat het paadje steeds minder zichtbaar werd en niet veel later was het zelfs volledig verdwenen! Rechts bovenons zag ik licht en ik dacht dat dat best eens een soort 'top' zou kunnen zijn, met misschien zelfs wel een ander wandelpad. Dus klommen we met veel moeite het steile stuk berg op, nog een heel enge spin tegengekomen, maar geen pad gevonden! Naar beneden teruggaan was echter geen optie, veel te stijl, en dus probeerden we langzaamaan af te dalen in de richting van waar we vandaag kwamen. Veel schrammen en zweetdruppels later vonden we inderdaad het pad weer terug en we besloten maar terug te lopen naar het beginpunt. Onderweg had de waterval trouwens de rots op veel plekken helemaal gladgeschuurd om zo allemaal relaxte zitplekje te creeeren, die dan ook (als we in de buurt van de openbare weg kwamen) gevuld waren met vakantievierende Thai. Waren net allemaal kleine paradijsjes met een mooi uitzicht over de stad!

Na de tocht gingen Harry en ik even een biertje drinken bij Rose (de pizza-en-kroket-plek) en Pauli kwam er ook bij. Uiteindelijk besloten we om er maar meteen te gaan eten en zo hebben we de hele avond weer gezellig bij Rose doorgebracht. Ook hier kwam echter helaas het afscheid, want zij zouden de volgende ochtend vertrekken naar de Isaan-streek. Maar het was wel een supergezellige dag zo!

's Avonds regende het! En op een gegeven moment zelfs hard! Voor het eerst in 11 weken Thailand maakte ik een echte regenbui mee! Nooit verwacht dat je daar zo blij van kan worden! Haha, ik huppelde terug naar mijn guesthouse, terwijl ik van de flitsen in de lucht genoot!

Vandaag heb ik alle belangrijke boeddistische tempels in het centrum, een hindoe-tempel en zelfs een moskee bekeken! Was ook een flinke wandeling en een mooie ervaring, maar ik zit nu op de enorme Nacht-bazaar van Chiang Mai en daar ga ik eerst even van genieten! Wordt vervolgd...

Zip your Lip

Ineens bedacht ikwat! In de gedachte van de veertigdagentijd en pasen ga ik weer eens meedoen met Zip Your Lip! En deze keer niet in Holland, aangezien ik daar niet echt ben op dit moment, maar in Thailand! Lijkt misschien een beetje onlogisch, aangezien Zip your Lip zich op de andere kant van de wereld richt, maar na ruim twee maanden in Thailand heb ik inmiddels ook wel door dat ze het daar in Afrika ongetwijfeld harder nodig hebben dan hier in Thailand. Voor degenen die geen idee hebben waar ik het over heb, even een korte beschrijving die ik van de website heb geplukt:

Jaarlijks overlijden 2 miljoen (!) mensen aan aids. En er zijn momenteel 15 miljoen (!) kinderen wees, waarvan bijna 12 miljoen in Afrika; niemand zorgt voor hen, ze zijn alleen en hebben honger... Daar kun jij verandering in aanbrengen. Kunnen we op je rekenen? Vorig jaar werden er door de actie ruim 17.000 jongeren daadwerkelijk geholpen! Met elke 24 euro

Wat is Zip your Lip?

• 24 uur niets eten. Je drinkt alleen water en thee.
• Je zoekt vooraf mensen die jou daarvoor sponsoren.
• Elke 24 euro verandert het leven van een jongere in Afrika.
• Je sponsoropbrengst gaat naar aidsprojecten van World Vision in Afrika.

Ik heb besloten de datum te prikken op zaterdag 11 april. Stille zaterdag, de dag voor pasen. Jezus is gekruisigd en het duister lijkt te hebben overwonnen, lijdenstijd in zijn puurste vorm. Waar ik die dag ook ben, hoogstwaarschijnlijk tuktuk-chauffeurs proberen duidelijk te maken dat ik de grens over wil of bevriezend in een airco-bus, ik zal de hele dag niks anders naar binnen werken dan flesjes water (nouja, de inhoud dan) om zo bij elk gerommel in mijn maag stil te staan bij het feit dat er miljoenen mensen op deze wereld dagelijks met dit gevoel moeten leven, maar dan nog tien keer zo erg. En dan, om middernacht breekt het paaslicht door in het Duister. Het Licht van eenNieuw Leven. Een nieuwe kans. En het lijkt mij een mooi streven om op deze manier minstens drie jongeren een nieuwe kans te kunnen geven.

Voor die actie zijn natuurlijk wel sponsors nodig. Het schijnt dat je vanaf dit jaar via internet kan sponsoren, klik daarvoor op het onderstaande plaatje. Mocht dat niet werken, ik heb gewoon mijn huisadres ingevuld op het internet om sponsorlijsten heen te sturen, dus dan mag je mijn ouders lastigvallen met een telefoontje, mailtje of bezoekje.

Iedereen in ieder geval alvast hartstikke bedankt!

Uit de tempel...

Ok, dat was echt de zwaarste week van mijn leven. Ik heb twee dagen lang wiskundetraining gehad, maar dat is echt niks vergeleken met twee dagen Vipassana-training. Ok... misschien niet zo'n goeie vergelijking... Maar goed, mocht je geen zin hebben een ellenlange beschrijving over mijn gevoelens te lezen, sla dit verhaal dan maar over en wacht op de volgende. Voor degenen die het wel aandurven: succes...

Na twaalf uur 's middags niet meer eten, achja, het maakt je hongerig, maar dat overleef je wel. Tussen 4:00u en 22:00 niet slapen, het is even wennen, maar ook niet zo heel zwaar. Geen muziek luisteren, tv kijken enzovoorts, misschien wel eens goed voor een tijdje. Niet praten met anderen, niet bellen, ook dat kan heel inspirerend zijn. Het probleem was echter de meditatie:

Bij (deze vorm van) Vipassana-meditatie ben je je continu van alles bewust door het te benoemen, zo leer je 'in het moment' te leven. Daarbij leerde ik twee houdingen: Wandelmeditatie en zitmeditatie. Bij de wandelmeditatie moest ik steeds het zelfde stukje heen-en-weer lopen en me ondertussen van elke stap bewust zijn. 'Staan staan staan, hiel omhoog, optillen, bewegen, neerzetten, hiel omhoog, optillen, bewegen, neerzetten, stoppen, staan staan staan, draaien, draaien, draaien, draaien.'

Bij de zitmeditatie moest ik me eerst op m'n adem focussen, dan op het zitten en vervolgens moest ik een muntje op mijn voorhoofd visualiseren en die steeds naar een andere plek op mijn lichaam sturen.

Verder is het vooral van belang dat je je bewust bent van alles wat er via de zes zintuigen (de bekende vijf + denken) je geest binnenkomt, dus als je een kat hoort mauwen 'Stoppen, horen horen horen' en dan weer verdergaan, als je moet poepen 'stoppen, voelen voelen voelen' en weer verdergaan. Maar ook als je je gelukkig voelt, moet je je daarvan bewustworden en het vervolgens achter je laten en weer verdergaan. Als ik thuis miste: bewustworden, achterlaten, verdergaan. Volledig in het moment leven.

Een dag in de tempel zag er ongeveer zo voor mij uit:
4:00 opstaan en douchen
4:30 mediteren
6:00 ontbijt
6:30 mediteren
7:30 even pauze
8:00 mediteren
9:00 Rapportage en les
10:00 Mediteren
11:00 'Lunch'
12:00 mediteren
13:00 even pauze
13:30 mediteren
14:30 kleding wassen (jaja, met de hand!) en douchen
15:30 mediteren... En zo door tot 22:00u, afwisselend een uurtje mediteren en 30-60 minuten pauze.

In die pauzes moest je je vervolgens ook bewust blijven van alles: lopen, eten, denken, overal van bewust zijn. Meteen de eerste dag al maakte dat me knettergek, als ik iets of iemand mis, wil ik dat gewoon kunnen voelen, in plaats van het gevoel te 'zien' en vervolgens te negeren. Als ik verdrietig ben, wil ik dat gewoon voelen in plaats van het te negeren. En als ik gelukkig ben, wil ik daar gewoon van genieten! De boeddistische gedachte is echter dat je de 'middenweg' bewandeld: Door al je gevoelens te 'zien' en vervolgens te negeren - negatieve, positieve en ook neutrale - leer je erboven te staan. Dan ben je niet langer afhankelijk van je gevoelens en zo breng je het lijden tot een eind. Op een gegeven moment zag ik een mooie vlinder en dacht ik 'zien zien zien, mooi mooi mooi,' zonder er iets bij te voelen. Zo wil ik helemaal niet leven! Ik wil gewoon genieten als ik een vlinder zie! Maar goed, ik zette weer door...

De tweede dag voelde ik me 's middags even ok, maar daarna weer helemaal beroerd, maar ik bleef doorgaan. De derde dag was ik in de meditatieruimte net begonnen met m'n wandelmeditatie, toen ik voor me zag hoe ik op Schiphol uit het vliegtuig stapte. Mijn ouders en broertjes waren dolgelukkig en omhelsden me, moesten huilen, en ik stond daar heel stijf, liet alles over me heenkomen en dacht 'voelen voelen voelen.' Dat beeld is natuurlijk zwaar overdreven, maar het bleef me maar vasthouden en maakte me verdrietiger en verdrietiger. Binnen een minuut voelde ik tranen opkomen en rende ik naar m'n wijze oude leraar. Ik moest gaan zitten en me een tijdje volledig van het gevoel bewust zijn. Dat maakte me natuurlijk alleen maar verdrietiger. Daarna moest ik me bewust zijn van mijn houding, het zitten. Langzaam maar zeker merkte ik hoe het verdrietige gevoel op de achtergrond verdween, tot ik alleen nog maar zat. Het gevoel leek weg te zijn. Ik ging terug naar mijn hut om even te douchen. Daar barstte ik in huilen uit en was niet meer te stoppen, al het genegeerde gevoel leek er in 1x uit te komen. minuut na minuut na minuut bleef ik doorgaan en ik kon alleen maar denken 'waarom doe ik die meditatie?' Ik belde m'n ouders, hing bijna twee uur met ze aan de telefoon, raakte mijn 'mindfulness' natuurlijk volledig kwijt, maar ik voelde me weer helemaal gelukkig. En toen moest ik natuurlijk 'voelen voelen voelen' denken. Maar daar had ik echt geen zin in, ik wilde niet weer terugzakken in dat verdriet. Ik ging maar even buiten een rondje lopen en 'wist' dat ik iemand zou onmoeten om dit mee te delen. Ik hoopte op mijn leraar, maar die zag ik nergens en toen raakte ik toevallig in gesprek (jaja, stout!) met een man uit Israel. Hij had die middag ook alles uit z'n lichaam gehuild en zat inmiddels al zo'n 17 dagen in de tempel. Waarom doe je dit dan nog? Hij vertelde dat het hoe dan ook een hele leerzame ervaring was en dat hij niet wilde opgeven, omdat hij geloofde dat hij er uiteindelijk beter uit zou komen. Zijn verhaal inspireerde me en ik besloot het nog niet op te geven...

De vierde dag begon met veel moeite, maar tegen de middag ging het wel weer redelijk en voelde ik me weer redelijk ok, maar ook toen moest ik dus weer 'voelen voelen voelen' denken. Ik zag de zon (net als de drie dagen ervoor) aan het eind van de middag achter de hoge bergtop op de achtergrond zakken en werd daar echt door geraakt! Zo'n mooi gezicht! Maar goed, je snapt het idee inmiddels wel... 'zien zien zien, genieten genieten genieten' en weer loslaten. Ik had het toen echt helemaal gehad. Waarom zou ik in hemelsnaam mijn leven op zo'n manier willen leven? Ik moest alweer huilen, voelde me zwaar zwaar beroerd en besloot ermee te kappen. Dit ging nergens over.

De volgende ochtend zat ik te wachten tot ik kon rapporteren (oftewel, kon vertellen dat ik er vandoorging) en raakte in gesprek met een jonge Duitse man (Dirk). Hij had z'n drie weken eropzitten. Hij vertelde dat hij op de vijfde dag had besloten te vertrekken, z'n tassen had gepakt en naar Tanat (de leraar) was gegaan om gedag te zeggen, niet om te overleggen, gewoon om doei te zeggen. De leraar had hem echter overtuigd te blijven. Daarna was het nog twee keer gebeurd, maar steeds was hij overtuigd te blijven. Ik vertelde hem mijn redenen om weg te willen. 'Als die boeddistische filosofie de waarheid is, dan ben ik liever zo 'dom' om die waarheid niet in te zien en gewoon te genieten van mijn leven. Als ik verdrietig ben, ben ik verdrietig en als ik gelukkig ben, ben ik gelukkig. Ik wil midden in het leven staan, in plaats van boven mijn gevoelens. Juist de donkere kanten, maken dat je de mooie kanten van het leven waardeert. Ik wil het licht en donker niet terugbrengen tot 1 grijze middenweg, ik zie de zwarte en witte kanten, ik zie alle kleuren van de regenboog!' Dirk vond dat een wijze uitspraak en een verstandige keuze om dan te vertrekken.

Ik vertelde dit ook aan mijn leraar, maar hij leek het bijna te negeren, had het even over 'de vijf hindernissen' voor meditatie en bleef gewoon doorgaan met de les. Uiteindelijk heb ik maar gewoon heel direct gezegd: 'Ik wil niet langer blijven.'
'ok,' antwoordde hij. 'We zullen zo even een korte afscheidsceremonie met je doen en dan kun je gaan.'
En dat was het... ik deed de afscheidsceremonie, had nog een urenlang gesprek met Dirk (de laatste drie dagen moet je 24 uur per dag mediteren, 72 uur achter elkaar!) over zijn ervaringen hier, pakte mijn tassen, gaf m'n sleutel terug, deed een donatie aan de tempel en liep naar de kant van de weg om op de bus te wachten.

Toen zette ik mijn mobiel aan en zag dat ik een heeele lange sms van m'n vader had, waarin hij me zei door te zetten, niet op te geven, ook al was het mijn eigen keuze, ik kom er uiteindelijk alleen maar sterker uit! Nog even twijfelde ik en toen droegen mijn benen me bijna automatisch weer terug naar de tempel. Ik kreeg m'n hut weer terug en ging meteen een uurtje mediteren. Daarna had ik m'n openingsceremonie (weer!) en daarna heb ik nog twee keer gemediteerd voor ik ging slapen. Ook de volgende ochtend begon ik weer fanatiek en alles ging goed. Aan het begin van de middag raakte ik heel diep in meditatie, alles was zwart (ik had m'n ogen dicht, vandaar) en toch was het alsof ik in een klein kamertje zat, waar ik maar net inpaste. Tegelijkertijd wist ik dat de ruimte oneindig groot was, heel tegenstrijdig en heel maf. Het 'einde' van de ruimte raakte me bijna aan en was tegelijkertijd oneindig ver weg. Daarna was ik in een soort roes en liep naar de winkeltjes om een nagelknippertje en twee kussentjes te kopen. Toen ik mezelf hoorde praten, schrok ik van het geluid, net alsof ik het niet verwachtte! Toen ik terugkwam heb ik een uur zitten bijkomen en wist toen: dit kan gewoon niet goed zijn, die meditatie gooit gewoon je hele gevoel overhoop, fucking with the mind... maar ik had mezelf beloofd het sowieso een week vol te houden en dan verder te kijken. Dit was de zesde dag, en dus ging ik na een tijdje toch weer braaf mediteren. M'n concentratie was echter volledig weg, ik voelde me slecht en zat continu op m'n timer te kijken of ik al klaar was. Toen het zover was, sprong ik op en liep naar het meer om de zonsondergang te zien. Ik was nog steeds verdrietig, maar genoot ervan, langzaam werd het donker en toen zag ik de maan, knalrood, opkomen. Stilletjes begon ik 'als alles duister is' te zingen en het was net of beetje bij beetje mijn gevoel terugkwam in m'n lichaam. Ik zat daar een tijdje, terwijl de monniken langsscheurden in hun golfkarretje, en na een uurtje had ik het gevoel dat het goed was zo en ging terug naar mijn hut om te slapen.

De volgende ochtend (vanochtend dus) herinnerde ik mijn belofte het een week vol te houden, dus ging ik toch maar weer (met veel moeite) een sessie doen. Ik hield het vol en liep naar de meditatieruimte om daar te mediteren en te wachten tot ik werd gehaald voor de rapportage. Ik had net de Boedda gegroet, toen alles van de afgelopen dagen tot me doordrong: Met elke meditatie was ik bezig mezelf verder van mijn gevoel los te maken, met elke meditatie had ik het gevoel mijn mens-zijn te verliezen. Ik werd opgehaald voor de rapportage en meldde dat ik echt niet verder wilde. Tanat zei dat ik mijn ouders maar even moest bellen, dat zij wel wisten wat de juiste keuze voor mij was. Aan het begin van de middag belden we en ik vertelde mijn verhaal. M'n ouders hadden al een beetje hetzelfde bedacht en vonden het een wijs en weloverwogen besluit om nu te stoppen. Niet uit zwakheid, maar puur omdat ik bezig was mezelf een manier van denken op te leggen die niet bij mijn persoon past.

En nu zit ik in m'n witte kleren in een internetcafe dit verhaal te typen. Morgenochtend ga ik nog 1 keer de zonsopgang bij het meer bekijken, genieten zonder me er bewust van te zijn dat ik geniet. En dan stap ik op de bus naar die hoge berg waar ik steeds op uitkeek. De berg waar de zon in wegzakte om de nacht door te brengen, dat geluk waar ik niet van kon genieten. Ik ga op bezoek bij de zon!

Waarom een lied zien
als een opeenvolging van luchttrillingen,
als zij daarmee haar klank verliest?

Waarom een foto zien
als 3 145 728 losse pixels
als zij daarmee haar schoonheid verliest?

Waarom een gevoel zien
als een toevallige gebeurtenis
als zij daarmee haar kracht verliest?

Waarom een mens zien
als een samenstelling van toevallige gebeurtenissen
als zij daarmee haar mens-zijn verliest?

Ik ben.

Examenfeestje...

... en toen werd ik vanochtend om elf uur wakker in het huis waar het feestje was ... dus rond half twaalf was ik thuis ... en ik moest nog douchen en eten ... en nu moet ik nog kleren wassen ... spullen kopen voor in de tempel .... vervoer naar de tempel uitzoeken ... m'n tas pakken ... en over anderhalf uur vertrekken we naar het busstation!

Mijn welgemeende excuses dat het beloofde lange verhaal nu niet meer op m'n blog komt, maar ik moet echt even wat anders gaan doen!

In ieder geval, iedereen bedankt voor alle reacties, het lezen van mijn ellenlange verhalen, het bekijken van mijn foto's en de gelukswensen voor in de tempel! Ik 'spreek' jullie over vier weken hopelijk weer!

Jeroen.

"Make them love English!"

Valentijn

Hoewel valentijn hier pas sinds een paar jaar bekend is, betekent het voor de Thai niet veel anders dan iedere andere feestdag: 's Ochtends naar de tempel en 's avonds feesten! Zo waren ook onze plannen en 's ochtends stapte ik met Jack in de auto, op weg naar de tempel. Eerst uiteraard wat voedsel gekocht om aan de monnik te offeren en daarna door over de droge rode zandweggetjes naar de bosmonnik een stukje verderop. Dezelfde tempel als waar we met mijn verjaardag waren geweest, met alle honden. Die honden waren trouwens ookuitgebreid valentijn aan het vieren, want terwijl wij drie keer aan het buigen waren, warentwee hondjes (allebei vrouwtjes, maar wat maakt het uit in Thailand) voor onze neusuitgebreid aan het proberen elkaar te bevruchten.

Verder heeft die monnik mijn hele plannen door de war geschopt. Wat Hin Mak Peng was volgens hem niet zo handig, omdat daar amper Engels gesproken wordt en er te weinig lesmateriaal voor handen is. Hij raadde me aan Wat Pah Nanachat eens te bellen, een internationale tempel (met alleen maar farang-monniken) waar genoeg mogelijkheden zijn om de dhamma (leer) te leren. Ik volgde zijn advies op, maar die monniken zijn uiteraard net vertrokken voor een driemaandendurend bezoek aan een andere tempel, met als gevolg dat ze nu geen bezoekers kunnen ontvangen. 'Bel half mei nog eens,' was het advies van de monnik. Bedankt!

Het advies van de monnik een tempel op te zoeken waar ze me ook echt iets kunnen leren had echter wel een beetje mijn ogen geopend. Hoe kun je immers 40 dagen mediterend in een tempel doorbrengen als je niet echt weet hoe je moet mediteren? Veel tempels hier in Thailand bieden retreats ('terugtrekkingen'?) aan voor 10 dagen, maar ik wil juist graag voor een langere periode in een tempel verblijven. Rond Chiang Maivond ikenkele tempels die langdurige retreats aanbieden waar je aan een monnik wordt gekoppeld die voor die tijd jou leraar is. Klinkt ideaal, maar uiteraard waren die monniken ook tijdelijk weg, of was de tempel tijdelijk niet open voor bezoek... al met al schoot het niet echt op en de temperaturen waren ook niet bepaald ideaal om te lang achter de computer te blijven zitten... dus ging ik lekker in de tuin zitten chillen.

's Avonds zouden we met Jack's tantes uitgaan in Nongkhai. Toen we bij opa en oma aankwamen voor het avondeten waren ze helemaal opgetut en enthousiast ('Je gaat toch wel mee he Jeroen!'), maar na het eten besloot een tante dat ze eigenlijk niet zo'n zin meer had om te gaan en meteen ging het hele feest niet meer door. Zo maf! Zo gaat het hier vaker, we zouden bijvoorbeeld ook een keer bij een vriend van Jack thuis gaan eten (en drinken), maar 1 van hun ging niet meer en meteen ging niemand meer. Ik zei tegen Jack: 'Da's toch zielig? Heeft hij alles voorbereid!', maar Jack stelde me gerust met de woorden 'ik denk niet dat hij iets had voorbereid hoor, dat komt pas als wij ook echt komen opdagen...'

Tweede (en laatste) weekje Chumphol

Maandag begon alweer goed, de lerares was afwezig omdat ze wat administratief werk moest doen, dus ik zat alleen met de hele klas (ja, die komen dan ook echt opdagen!). Ik had net een Thais liedje leren zingen, dus dat vonden ze natuurlijk helemaal geweldig, en verder hebben we een beetje geprobeerd te kletsen over vanalles en nogwat. Daarna was er drieeneenhalf uur lang helemaal geen les, dus ging ik een beetje met leerlingen zitten kletsen buiten. Het maakt bar weinig uit waar je heenloopt, want bijna iedereen is wel gezellig! 's Middags gaf ik 1 van de meisjes een chocolaatje terug en zij werd meteen helemaal wild! Gillend rende ze weg!

Vanaf dinsdag begon ik wat meer met klas 6/1 op te trekken... dat zijn echt de leukste mensen die ik hier heb ontmoet! Het is echt een superhechte klas en dit is hun laatste lesweekje samen, maar ik werd in de groep opgenomen alsof ik al jaren bij ze in de klas zat! Ik kreeg een klassenfoto van ze, ze lieten me 'de muur' zien, die ze met de klas hadden beschilderd, en ik werd zelfs uitgenodigd voor hun examenfeest! Echt supergezellige mensen en ik heb elke keer de grootste lol met ze! Woensdag ging ik tijdens de les van 6/1ook gewoon bij de leerlingen zitten in plaats van aan mijn bureautje... het lijkt inmiddels meer een uitwisseling te worden zo, maar goed, mijn opdracht was: 'Make them love English!' en dat lukt me zo wel!

De danstoets

Om drie uurgingen ze dansen. Dansen is hier gewoon een schoolvak en de hele klas deed dan ook gewoon heel normaal mee. Als we dat op Lek en Linge hadden gedaan, had het vooral geleid tot veel lachbuien en jongens die het niet echt serieus nemen, maar hier deed iedereen,van stoerejongenstot meisjesmeisjes, fanatiek mee met de ingestudeerde dans. Ik probeerde het ook en deed echthard m'n best, maar het was niet zo'n heel groot succes...

Donderdagochtend had ik weer een 'gewoon' lesochtendje met gesprekjes en luistertoetsen en daarna ging ik weer met 6/1 lunchen. Zoals altijd supergezellig en vooral heel grappig! Daarna gingen ze weer voor het dansen oefenen, 's middags zou namelijk de examinering zijn. Ik had toch niks te doen en vond het wel leuk om weer mee te doen en op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik alles best wel beheerste! Ik stonk wel een uur in de wind (die Thaise temperaturen zijn niet ideaal om in te dansen) en dat was best wel zielig voor de twee meisjes die aan mijn armen moesten dansen... maar goed... het lukte! Daarna had ik nog 1 lesuurtje (snel m'n shirt gewassen en te drogen gehangen) en toen was het drie uur... tijd voor de examinering!

In de snikhete zon liepen veertig Thai met een rood vest en 1 lange farang met een zwart shirt het voetbalveld op. Even klonk er een boel gekraak uit de boxen en toen begon de muziek. Het zweet liep als een soort waterval over m'n gezicht heen met als gevolg dat ik afentoe niet meer kon zien wat de rest deed, maar achteraf bleken we toch 30 van de 30 punten te hebben gescoord! Haha, uiteraard allemaal dankzij mij...

Hoe slaag ik voor mijn examens? Thaise versie...

Na school moest 1 meisje haar wiskundetoets inhalen. Ze zat samen met de lerares buiten aan een tafeltje en daaromheen stonden een stuk of tien andere leerlingen alle antwoorden voor haar uit te rekenen. Ik vroeg me af waarom ze dat niet zelf deed, leek mij nogal logisch... 'Because I'm so stupid, I don't understand!' zei het meisje... goede reden! Zo snap je er vast veel meer van!

Nog iets bijzonders op dat gebied... ze hebben maandag al diplomauitreiking, terwijl ze de hele week erna nog examens hebben. Rara, hoe kan dat? Jack wist het antwoord... 'Iedereen slaagt toch wel.' Dat vond ik nogal wonderlijk, een jongen uit 6/7 had mij namelijk zijn cijferlijst laten zien waarop alleen maar 1-en prijkten. 'Ja, maar dan laat de lerares hem een dagje klusjes doen ofzo, en dan krijgt hij een voldoende. Als een leerling niet slaagt is dat namelijk de schuld van de leraar... en dat wil geen enkele leraar natuurlijk op zijn geweten hebben!'

Weekend!

En nadeze harde werkweek was het natuurlijk tijd voor de welverdiende rust... Vrijdagavond gingen we naar de milkshakebar (ja, ik kan die echte naam niet uitspreken, maar wij halen er altijd een milkshake, vandaar...), waar ik de Hollandse echtgenoot van de eigenares van die tent weer ontmoette. Dat was heel gezellig, eindelijk weer eens met een Nederlander te praten... niet alleen vanwege de taal, maar vooral ook om de mooie en belachelijke dingen van de Thaise cultuur die je dan even met een andere Nederlander kan delen. Zoals het feit dat er die avond geen alcohol geschonken mocht worden van de politie, omdat er de dag erna burgemeestersverkiezingen waren. Uiteindelijk mochten wij als farang het wel, omdat wij toch niet mogen stemmen. Die verkiezingen zijn trouwens echt extreem corrupt, de kandidaten trekken langs de huizen om mensen (heel letterlijk) om te kopen. En daar schijnen flinke bedragen mee gemoeid te zijn... Toen we de volgende dag naar de uitslag gingen kijken, was Jack teleurgesteld, een vriend van z'n vader stond laag op de lijst. 'Heeft 'ie niet genoeg geld betaald...', waar mijn conclusie, maar dat mocht ik van Jack niet meer zeggen!

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, het werd een hele gezellige avond, Jack en z'n vrienden kwamen uiteindelijk ook bij ons zitten en dronken (stiekem) ook mee en uiteindelijk belandden we in een karaokebar. De meeste bars draaien vanaf 11 uur ofzo alleen nog maar dansmuziek, en dat was het al geweest toen wij binnenkwamen, dus ik heb enthousiast staan dansen in die anderhalf uur dat wij er waren en alle rijstcalorieen van de afgelopen maanden in 1x verbrand!

Dromen en geesten...

Zaterdagochtend voelde ik me wat minder lekker en Jack had hetzelfde probleem, dus hebben we lekker in de schaduw in de tuin liggen uitkateren, terwijl Jack mij de meest uitgebreide verhalen vertelde over zijn dromen en over geesten. Ik zal jullie de uitgebreide droombeschrijvingen besparen, maar Jack's conclusies waren in ieder geval dat hij binnenkort moet verhuizen, dat hij twee grote vijanden heeft, maar dat hij van ze zal winnen, dat hij binnenkort doodgaat (uiteraard...) en dat hij binnenkort veel geld krijgt. Ik hoop in ieder geval voor hem dat die laatste twee niet in deze volgorde gebeuren.

Vervolgens vertelde hij me over een jongen die hij 's ochtends in de tempel had gezien. Die jongen was daar door z'n ouders heen gebracht omdat hij een tijdje geleden een geest had ontmoet en zich sinds die tijd nogal eigenaardig gedroeg... Het was een vrouwgeest geweest die met hem wilde trouwen en direct na de ontmoeting was hij de Mekong ingelopen en had daar vier boeddabeeldjes gevonden. Voor hij kon verdrinken had iemand hem echtergevonden en hem mee terug naar huis genomen. Daarna was dit nog een paar keer gebeurd, maar steeds had iemand hem op tijd gevonden. Bovendien kleedde hij zich sinds die eerste ontmoeting in vrouwenkleding van honderd jaar geleden en danstehij raar door de kamer. Dus nu waren ze naar de monnik gekomen voor een oplossing. De monnik had voor hem gebeden en een beschermende zegen over hem uitgesproken en z'n ouders gezegd: 'als hij weer eens bezeten is, zeg de geest dan dat ze naar mij moet komen om te onderhandelen.' Ik dacht dat hij bedoelde onderhandelen-om-de-jongen-te-redden, maar het is onderhandelen-om-de-geest-tevreden-te-stellen. Het schijnt vaker te gebeuren, dan moet de geest geld betalen en mag dan met die persoon trouwen. Dan wordt er een echte bruiloft georganiseerd en praat die persoon tegen de onzichtbare geest. Soms komt er ook een baby (die uiteraard niemand anders kans zien) en dan koopt de persoon kleding en een wieg voor het kind. 'Most people think they're crazy,' voegde Jack nog toen... vreemd he?

Plannen...

Zondag hebben we weer geholpen met het bouwen van het meditatiegebouwtje bij de tempel en maandag heb ik de diplomauitreiking meegemaakt, wat een hele bijzondere ervaring was, maar daarover volgende keer meer. Nog even wat over mijn plannen voor de komende tijd...

Hoewel mijn tijd bij Jack er eigenlijk afgelopen zondag al op zat, blijf ik hier nog anderhalf weekje rondhangen. Er is nog school (alleen de examenleerlingen hebben geen les meer, de rest nog wel) en ik kan waarschijnlijk ook Jack helpen bij z'n computerlessen die hij elke ochtend geeft. Volgende week dinsdagavond is het examenfeestje van 6/1 en de dag erna vertrek ik als alles goed gaat naar Chiang Mai. Ik heb namelijk eindelijk een tempel gevonden! de veertigdagentijd doorbrengenin de tempel gaat niet meer lukken (ik ga er telaat heen en mijn visum verloopt tien dagen voor pasen), maar een vierwekentijd wel... dus vanaf volgende week donderdag zal ik vier weken lang in een grote tempel ten zuiden van Chiang Mai verblijven! Vier weken lang geen muziek, niet lezen, niet schrijven, niet praten met iemand anders dan de leraar, niet na 12 uur 's middags eten, enz... Wat ik dan wel doe? Mediteren, mediteren, mediteren... tenminste, dat is hoe het officieel is, maar de meeste monniken die ik tot nu toe heb ontmoet houden zich niet altijd even strak aan alle regeltjes... Dit is echter een tempel in de 'woudtraditie' en die schijnen wel op een andere manier hun geloof te beoefenen... ach ik zie het allemaal wel.

Na die vier weken moet ik als een speer de grens over, omdat mijn visum verloopt. Ik denk dat ik dan terugreis naar Nongkhai en dan vanaf daar de grens oversteek naar Laos. Daar kan ik dan, afhankelijk van hoe interessant het daar is, een paar dagen blijven en dan weer terug naar Thailand, want op 13 april begint hier Songkran! En dat wil ik natuurlijk doorbrengen met m'n vrienden hier in Phon Phisai!

ps. Andries en Vincent, check nog even de comment op het vorige berichtje!