I love you!

En zo is het plotseling bijna twee weken later, nou ja, ik heb toch heel eventjes bij gelopen met m'n verhalen...

Het laatste lesweekje op Dungkhampee School

Mijn verhaal stopte bij zondag twee weken terug. De daaropvolgende week was het laatste weekje op de basisschool, omdat ik daarna nog heel graag naar de middelbare school wilde en de basisdingetjes die ik ze wilde leren waren ze ongeveer afgerond (hoewel natuurlijk de vraag is hoeveel daarvan blijft hangen). Als het goed is kunnen ze nu basisdingetjes zeggen als: I am Ratchata, I'm from Ban Khok, I am 14 years old. Bovendien heb ik ze de 'klankletters' geleerd, dus 'k' 'e' 't', cat, zodat ze de letters in ieder geval een beetje begrijpen. Tenslotte hebben de hoogste klassen ook nog bijvoeglijk naamwoorden geleerd, zoals de kleuren en big, small, old, new, full, empty, beautiful, ugly. Zodat ze voorwerpen kunnen beschrijven. De basis is er... maar als je echt wat wilt bereiken moet je gewoon minstens een jaar lesgeven op zo'n school! wie weet, wie weet...

Dinsdagmiddag lag ik net lekker in het zonnetje uit te puffen toen Jack naar boven kwam rennen met de melding 'Jeroen, Jeroen! Cobra!' Dus ik snel op m'n slippertjes naar beneden gerend om de slang te zien en inderdaad, langs de waterkant gleed traag een dikke, twee meter lange, zwarte slang. Dolenthousiast huppelde ik met mijn camera achter het beest aan, totdat Jack me eraan herinnerde dat 1 beet dodelijk kan zijn. Snel ging ik terug om dichte schoenen aan te doen en toen ik weer bij het water kwam, was meneer uiteraard onvindbaar.

Woensdag zou m'n laatste lesdag zijn, maar toen de school in zicht kwam, had ik al snel door dat van lesgeven niet zoveel meer zou komen: Overal op het schoolterrein werden tenten opgezet en bamboedingen gebouwd. Leuk dat ze dat even van tevoren vertellen...

Humor...

's Middags was ik dus eerder thuis en toen vroeg Jack of ik zin had om even een kijkje op de middelbare school te gaan nemen. Daar moesten de leerlingen net hun drama-stukjes opvoeren voor Engels en geloof me, ik heb nog nooit zo hard dubbel gelegen, de tranen schieten nu weer in m'n ogen als ik er alleen al aan denk. De microfoon (als 'ie het al deed) maakte zoveel bijgeluiden dat de stemmen onverstaanbaar werden, de decorstukken vielen te pas en te onpas uit elkaar, leerlingen vergaten hun tekst of lazen alles letterlijk voor van een papiertje waar in het Thai de Engelse klanken op stonden geschreven, en dan waren er ook nog eens leerlingen die echt bedoeld grappig waren. Zou zo een kijkcijferhit worden in Nederland!

's Avonds heb ik echt zo'n beetje het bizarste ooit meegemaakt: De opening van een nieuw tempelgebouw. Toen we daar aankwamen, zag ik een-en-al kraampjes, lichtjes, goktenten, snoepverkopers, in Nederland zouden we het kermis noemen. Het gebouw zelf was ook helemaal versiert met lichtjes en daaromheen liep een enorme stoet van honderden mensen drie rondjes om de tempel. We 'kochten' allebei een pakketje met monnikenkleed, bladgoud en kaarsjes en begonnen ook aan de drie rondjes. Na het derde rondjes gingen we de tempel in om het kleed te 'offeren' (het is allemaal heel symbolisch, want ze worden daarna gewoon opnieuw 'verkocht') en toen gingen we knielen voor een monnik die met een bos takken op onze hoofden sloeg bij wijze van zegening. Toen we weer buiten kwamen, stond daar een ijzeren bal: 'Plak daar je bladgoud op', zei Jack. Dus ik begon ijverig te plakken... riep Jack ineens: 'Wait! Just one! There are 9 more balls!' Oeps...

Toen we weer op het 'kermisgedeelte' kwamen, viel het me ineens op hoeveel mensen daarachter zaten. Een zee van duizenden mensen, allemaal kijkend naar een enorm podium! Wij gingen er ook bij zitten en niet veel later begon het concert: Een bizarre mix van popmuziek en heel flauw theater, met veel ladyboys en seksgrappen. En iedereen, van kleine kinderen tot hoogbejaarde oma's, van ladyboys tot monniken, keek toe en vond het blijkbaar heel grappig! Zo maf! Ik zei tegen Jack: 'Dat kan toch niet? Dat past toch niet bij de opening van een tempel?' 'Jawel, dit is het lol-gedeelte, gewoon lol hebben...'

Zie je het al voor je, dat ze zoiets doen in Nederland bij de opening van een nieuw kerkgebouw?

Scoutingkamp

Donderdag en vrijdag was het scoutingkamp en daar wilde ik uiteraard bij aanwezig zijn. Ik had me een klein beetje verslapen, met als gevolg dat we pas rond 1 uur op school aankwamen en ik (helaas...) de wandeltocht had gemist. 's Middags gingen ze een soort survivalparcours doen, wat hier natuurlijk veel cooler is dan in Nederland, omdat het veel Jungle-achtiger is. Het eerste onderdeel waar we bij gingen kijken was 'de tunnel', een tunnel van takken en palmbladeren in een ondiepe modderpoel, waar ze allemaal doorheen moesten kruipen. Het zag er niet echt veilig uit en ik weet zeker dat sommige meisjes van Scouting Batenstein dit keihard hadden geweigerd, maar hier ging iedereen er braaf doorheen. 1 meisje, 2 meisjes, bij het derde meisje ging het fout. Op de helft van de tunnel kwam er plotseling een soort sirenegeluid uit en niet veel later kwam haar hoofd tussen de takken door. Even lachte iedereen, totdat haar volledig bebloede gezicht zichtbaar werd. Ze had de scherpe punt van een tak precies tussen haar ogen gekregen. Iets meer naar links of naar rechts en ze had een oog verloren, maar het onderdeel schrappen? Nee hoor! De tak werd eraf gehaald en ze gingen gewoon weer verder. Het duurde natuurlijk niet lang voordat ik ook door de tunnel moest en ik kan er eigenlijk maar 1 ding over zeggen: Wat een stank! De rest van het parcours bestond uit klimmen, rennen, slingeren, enz. Was wel cool om te doen allemaal!

's Avonds was vergelijkbaar met onze bonte avond, wat hier echter vooral inhoudt dat de leraren de hele avond staan te zingen en debiel staan te dansen, met af-en-toe een toneelstukje van leerlingen tussendoor. Als ik Thai had gesproken, was het vast heel grappig geweest, hoewel ik ondertussen ook wel door heb dat Thai alles relatief snel grappig vinden. En verder kon, tussen alle blijheid door, het officiele gedeelte natuurlijk niet ontbreken: De avond werd afgesloten met een lied voor de koning, een lied voor het vuur en nog een soort gebed dat door iedereen werd opgezegd. Daarna dook ik snel m'n tent in omdat ik even geen zin had in alle whiskey-drinkende leraren.

Vrijdagochtend om 5u werd de geluidsinstallatie misbruikt door de scoutsleider om iedereen met veel geweld wakker te maken. Even lag ik te chaggerijnen, maar toen dacht ik bij mezelf: Jeroen, jij wilde toch meedoen met het kamp? Dus toen ging ik ook actief meedoen met heen-en-weer rennen en andere actieve dingen die je gewoonlijk niet om vijf uur 's ochtends doet. Daarna was er een heel EHBO-parcours, met reanimeren, mensen tillen en liedjes zingen... ik denk niet dat er veel levens mee gered zullen worden, maar het was goed bedoeld en zag er erg grappig uit. Voor mij was er echter niet zoveel meer te doen, en dus ging ik even afscheid nemen van de leraren en toen terug naar huis.

Makabucha

Maandag was het makabucha, de zoveelste feestdag, en die werd voor het gemak ook op zondag gevierd, dus op zondagochtend gingen we vroeg op weg met twee 60kg-zakken rijst in de auto.

Eerst gingen we naar Jack's oom (nummer zoveel). Deze is monnik en heeft zijn eigen tempel in het bos. Was een mooie en rustige plek, maar het was voor mij wel heel maf om te zien hoe iedereen, ook Jack's tantes en andere ooms, voor hem op de knieen ging om drie keer te buigen. Voor dezelfde persoon die je veertig jaar geleden nog met je teddybeer op z'n hoofd liep te timmeren! Lijkt mij heel raar, maar ik was duidelijk de enige met die gedachte, het hoort hier gewoon.

Daarna gingen we verder naar de volgende tempel. We kwamen aan op een soort grote zanderige parkeerplaats - ik zeg groot, ik bedoel enorm - waar enorme bergen lagen van allemaal zakken rijst. Wij dumpten onze zakken er ook bij en gingen toen naar de grote hal erachter, waar veel mensen zaten te luisteren naar een oude (96-jarige) monnik. Jack vertelde me dat het de belangrijkste monnik van Thailand is en dat hij elk jaar deze enorme inzamelingsactie houdt voor de armen. Ik zag ook nog een hele vrachtwagen vol koeien, die waren opgekocht van het slachthuis, om ze hun leven 'terug te geven'. Hoe cool!

Maandagochtend gingen we om zeven uur (+ Thais halfuurtje) naar de Tempel om voedsel te offeren. Het was immers een feestdag en dan herinnert ineens heel Thailand zich dat de monniken eten nodig hebben. De rest van de dag waren we vrij en ik zag dat als een mooie kans om hier eens te gaan wandelen. Jack tekende een kaartje en rond half tien ging ik op pad...

Na zo'n 200 meter kwam de eerste Thai al naar me toe om te vragen waar ik naartoe ging. Ik zei dat ik een rondje ging lopen, maar hij sprak geen Engels (hoe verrassend...) en dus wees hij maar naar rechts. Ok, bedankt!

Het eerste stuk liep ik door de groene rijstvelden, supermooi en supercool, want dat zijn echt de afgelegen dorpjes en als farang ben je daar sowieso al een bezienswaardigheid, maar helemaal als je wandelt, dat doen Thai namelijk niet voor hun plezier. Uit vrijwel elk huis kwam een 'Hello!' gevolgd door 'Pai Nai' (waar ga je heen?) Tsja, nergens eigenlijk, ik vind het gewoon leuk om te wandelen. Nog geen minuut later stopte er een scooter naast me: 'Pai nai' Ik liet hem het kaartje zien en hij gebaarde dat ik achterop kon springen. Met mijn beperkte Thai en veel lichaamstaal wist ik hem duidelijk te maken dat ik het leuk vind om te wandelen en lachend reed hij verder. Verder kreeg ik onderweg drinken aangeboden en nog een lift met de auto... ze snappen het echt niet!

Chumpol Phonphisai School

En toen was het dinsdag, tijd voor de middelbare school! Om half negen begon de les, dus waren wij er om vijf over half negen en er was nog niemand. Zo'n tien minuten later stapte de lerares uit haar auto met de melding 'our lesson starts at half past eight,' ze zag de lach op mijn gezicht en voegde eraan toe: 'maybe later. Thai time!'
De lerares, je spreekt haar naam uit als Sjoepapohn, is echt een prettig gestoord mens. Ze is (en dat is in Thailand niet echt gepast) altijd heel sexy gekleed, met hoge hakschoenen en de hipste zonnebrillen. Ze vertelt je de meest uiteenlopende dingen over haar persoonlijke leven, ook al ken je haar nog maar vijf minuten, en lacht vooral heel hard om haar eigen grappen... maar... ze kan wel Engels! En dat is zeldzaam hier onder de Engels-leraren! Haar lokaal heet de 'To be number 1'-friend corner en is behangen met foto's van haar yogalessen, toneelstukjes en andere activiteiten die ze met haarklassen heeft gedaan. De leerlingen zitten op de grond met als bureau een klein bijzettafeltje dat ze met z'n vieren of vijfen delen.

Ik stelde me voor en de leerlingen mochten vragen stellen. Vraag 3 was 'You handsome!' (Jij knap!) haha, daar wist ik niet echt een antwoord op. Het is echt supergrappig, de school is echt enorm (3000 leerlingen) en zo'n beetje alle meisjes (laten we het op 1500 houden) willen mij als vriendje! In de lessen heb ik gesprekjes met de leerlingen om hun Engels te testen en te oefenen voor de examens (die hebben ze over een week of twee). Vooral bij de hogere klassen zijn die gesprekjes heel grappig en heb ik het over Thaise meisjes, Ajax, en krijg ik sommigen zelfs zo gek dat ze voor me zingen of dansen!

Voor de hoogste klassen zijn dit dus bijna de laatste lessen en dus werd het eerste kwartiertje van elke les even gebruikt om ze te leren hoe je in het Engels een trouwkaart schrijft. 'Tsja, al die meisjes trouwen straks met een farang, en sommige jongens ook, en dan komen ze natuurlijk allemaal naar mij toe voor hun trouwkaart!' aldus de lerares.

Woensdag was het sportdag en dus (ja, mij ontgaat de logica ook...) liepen alle leraren in debiele felgekleurde bloesjes rond. Uiteraard vond mevrouw Sjoepapohn dat ik niet achter kon blijven en in een no-time was ze terug met een alle-kleuren-bloemetje-blouse! Hoe hip!

Op donderdag hadden we klas 6/7 (een klas met 18-jarigen) en de lerares had me al gewaarschuwd: 'Dit is echt de ergste klas die er is, ik ben hun coordinator omdat ik de enige ben die ze in toom kan houden, maar ik weet echt niet wat er van ze moet worden!' Ik had snel door wat ze bedoelde. 'Hello' werd beantwoord met 'I am 18 years old', maar dat was niet het ergste. Sommigen lagen gewoon te slapen in de klas, of waren stoned of dronken en zaten wazig om zich heen te kijken. Ze komen braaf naar de les, maar hoe!

's Middags ging ik met die gasten lunchen en een kwartier voor het einde van de lunchpauze moesten ze ineens heel nodig terug... ze vroegen iets aan mij, maar ze kunnen echt totaal geen Engels, dus brachten ze mij maar terug naar het lokaal. Ik had onthouden dat ze het over 'Kantsjaam' ofzo hadden, dus toen ik vroeg aan de lerares wat ze nou bedoelden, antwoorde ze met een big smile: 'Of je mee gaat wiet smoken!'

Dat uur kwam er geen klas opdagen ('Dan komen ze morgen waarschijnlijk', zei de lerares) en heb ik dus een uurtje met haar zitten kletsen over het cultuurverschil en vooral over de ladyboys. Dat is echt heel bijzonder, in elke klas zit er bijna wel eentje, sommigen zijn nog maar 12 jaar! Zolang ze op school zitten, moeten ze er uitzien als jongens (er zijn uiterlijkvoorschriften voor school), maar zodra ze gaan werken gaan ze meisjeskleren dragen en make-up. Ze laten hun haar groeien en lijken vaak net meisjes, maar ze blijven gewoon met hun lage stem praten en sommigen laten ook gewoon hun snor en beenhaar staan, het is echt gewoon een derde geslacht! In de lessen word de vraag 'Do you have a girlfriend' bij sommige jongens beantwoord door een lachsalvo uit de hele klas. De eerste keer dat dat gebeurde keek ik de lerares vragend aan en zij verklaarde: 'Alleen boyfriends, Van buiten is het een jonge man, maar van binnen is hij een meisje.' In Nederland ben je homo als je op jongens valt, maar hier in Thailand ben je meteen een ladyboy en daar gedragen veel jongens zich dan ook naar. Ik vroeg haar of je hier ook 'gewone' homo's hebt en ze zei dat die er wel zijn, maar dat nooit zeggen, daar moet je door ervaring achter komen. Vervolgens vertelde ze me uitgebreid hoe ze ooit smoorverliefd was geworden op een 'echte gentleman' die vervolgens homo bleek te zijn... ze vertelt echt haar hele priveleven aan me!

Vrijdag was een rustig dagje (relatief gezien) waarop ik weer veel gesprekjes heb gedaan en bij een paar klassen een luistertoets heb afgenomen. Ik ging lunchen met een hele horde meisjes, was best een leuke ervaring. Ze zaten telkens een paar minuten samen te overleggen hoe je iets in het Engels moet zeggen en dan na een hoop gegiechel hoorde je: 'Do you have a girlfriend?' Die vraag heb ik al minstens 5x beantwoord, maar ik schudde toch maar weer nee, waarop meteen alle koppen weer bij elkaar gingen voor de volgende zin. Niet veel later zei een meisje: 'I girlfriend you!' Ze zijn hier niet echt van het subtiele...

Aan het eind van de dag heb ik vooral veel chocolaatjes in ontvangst genomen (voor valentijn!) en 1 meisje echt bijna van me af moeten slaan die maar bleef roepen: 'I love you! I love you!'

Tsja, dit is weer een heel andere ervaring!

Mega-update

Verhalen steeds updaten is niet zo handig, en achterlopen ook niet, dus ik heb besloten om nu maar meteen in 1 keer alle ontbrekende dagen te beschrijven (en dan moet je helaas wel afentoe wat weglaten)... een mega-update (dank aan Tamara voor het idee :P)!

We gaan weer verder bij de Monnik in de bergen...

Na weer drie keer voor hem gebogen te hebben (dat hoort), gingen we het bos in voor een wandeling. Best wel heel cool! Jungle-achtig, lianen, palmbomen en van die enorme oude regenwoudbomen overal om je heen. Bijna op de top kwamen we een tempel tegen, bestaande uit een bamboemat, een klein boeddabeeld en een rieten hut, midden onder een enorme waterval! Nu is het hartstikke droog en er liepen alleen een paar kleine straaltjes water, maar moet je je indenken hoe dat is tijdens het regenseizoen! Ik bleef daar zitten terwijl de rest nog een stukje verderliep en toen ze weer terugkwamen vroeg Jack ons te gaan zitten. Hij ging ons leren mediteren, we moesten ons 45% op onze adem richten, 45% op onze hartslag en 10% op innerlijke vreugde. Ik kwam niet verder dan de ademhaling, maar na die tien minuten voel de ik me zo leeg, stil en rustig! Echt best wel bijzonder dat je zoiets kan bereiken door tien minuten op je adem te focussen.

Op de terugweg hebben we even lekker afgekoeld in de rivier en vervolgens zijn we op blote voeten het laatste stukje door het bos gelopen.

Rond half acht 's avonds waren we op het busstation in Udon Thani om de meiden daar te dumpen, maar daar kregen ze plotseling te horen dat hun bus stuk was. Ze konden wel met een andere bus, de VIP-bus die een uur later zou gaan, maar dan moesten ze wel bijbetalen! In Nederland zou zo'n bedrijf het niet lang volhouden denk ik...

Een verjaardag en een begrafenis

Zaterdag was Jack's vader jarig en (zoals jullie inmiddels weten) dat vieren ze hier in Thailand door goed te doen en whiskey te drinken. Toen ik om half acht 's ochtends even naar de WC ging, zei Jack dat hij met z'n vader naar de Tempel ging om het nieuwe levensjaar te laten zegenen, of ik zin had om mee te gaan. Natuurlijk had ik dat, dus snel m'n kleren aangetrokken en in de auto gestapt. Het was een wat afgelegen Tempel met slechts 1 monnik, die een heel verhaal vertelde in het Thai, waar ik dus niks van begreep. Gelukkig gingen we na een uur eten (het zal eens niet...) en dat begreep ik maar al te goed!

Toen we terugkwamen, vertelde Jack dat we rond half twaalf naar een begrafenis zouden gaan van een vriendin van hem, die met een Engelsman was getrouwd die drie jaar geleden ook vrijwilliger was geweest bij Jack. begrafenissen duren hier gewoonlijk 7 dagen, de eerste drie dagen rouwt men, wat vooral gevuld wordt met eindeloze gebeden door de monniken en veel eten, vervolgens wordt het lichaam gecremeerd en de laatste drie dagen viert men feest, omdat die persoon dan in de Hemel is en om de nabestaanden een beetje op te vrolijken.

Omdat deze begrafenis voor een groot deel door farang (de echtgenoot en zijn familie) werd georganiseerd, hadden ze voor een kortere versie van drie dagen gekozen. Zaterdag was het moment van de crematie en daar gingen we naartoe, met z'n zeventienen in Jack's auto... De crematie was heel bijzonder om mee te maken.

Uiteraard was er eerst eten en daarna werd de kist acterop een versierde vrachtauto geladen en naar een andere tempel gebracht. Daar stond een grote verbrandingsoven met een mooi versierd gebouwtje eromheen en een videoscherm erop waarop je kan zien wat er binnen gebeurt... Vroeger gebeurde de crematie in een soortgelijk gebouwtje, maar dan gewoon met hout, maar zoals al eerder opgemerkt gaat het geloof hier gewoon met de tijd mee en daar horen videoschermen blijkbaarook bij. De hele stoet liep drie keer om het gebouwtje heen en toen werd de kist voor het gebouw geplaatst. Na een twee uur durende gebedsceremonie van de monniken waar niemand naar luisterde - iedereen zat gewoon te bellen en te kletsen - was het tijd voor de fotosessie. Omstebeurt werd elk dorp naar voren geroepen om met de kist op de foto te gaan. Vreemde gewoonte... Daarna mochten we allemaal een bloemetje op de kist leggen, terwijl de nabestaanden met geld en snoep strooiden, waar iedereen gretig op afdook. Voor mij heel vreemd om dat allemaal te zien op een begrafenis!

's Avonds vierde Jack's pa z'n verjaardag, bestaande uit zes whiskeyflessen, tientallen mensen en een karaokeinstallatie. Was wel grappig en omdat Jack's vrienden er ook waren was het best wel gezellig. Wel een maf dagje met twee totaal verschillende feesten.

Verse vis en zelfgemaakte tequila

Zondagmiddag kwamen Jack's vrienden weer langs om samen te eten en drinken. Eric vroeg of ik mee ging vissen, maar ik zei dat ik vissen eigenlijk best wel saai vind. 'Nee nee, met een net!' En daar gingen we, tot onze heupen in het water, met een groot net achter de vissen aan. Na tien minuten hadden we nog geen vis gevangen, maar het was wel heel grappig. Totdat Eric met zijn voet in iets scherps stapte. het was geen diepe wond, maar bloedde wel aardig. Meteen stapte iedereen in de auto om naar het 'ziekenhuis' te gaan. Het was een klein gebouwtje en de centrale ruimte, waar het bed stond waarop Eric moest gaan liggen, stond nog vol met afwas van het ontbijt en had verder wel wat weg van een leslokaal met allerlei posters aan de muur. De dokter was niet aanwezig, want het was lunchtijd, dus we moesten eerst nog even een kwartier wachten.

Ik zou de wond gewoon even ontsmetten en er een pleister opplakken, maar zo werkt dat hier niet. Net als wanneer je een lekke fietsband hebt, dan ga je even bij de fietsenmaker langs, geeft hem twee baht en laat hem je band oppompen. Mijn eerste conclusie was dat mensen hier gewoon heel lui zijn, maar het is meer alsof iedereen hier gewoon zijn eigen taak heeft. De 1 verbouwt bananen, een ander plakt banden en de derde is monnik en vervult de religieuze behoefte van de bevolking. Ieder zijn taak.

Daarna ging de buurman maar even vis vangen en dat ging ongeveer 10x zo snel en niet veel later lagen de nog spartelende (!) vissen boven het vuurtje te roosteren! Een van de jongens had een glazen potje met een bruin prutje en allemaal planten erin, bleek zelfgemaakte tequila te zijn. De vis was in ieder geval wel lekker!

Op de fiets!

Vanaf dinsdagochtend ging ik fietsend naar school. Ineens bleek dat het landschap helemaal niet zo vlak is als ik dacht dat het was. Bovendien is het grootste deel van de wegen gemaakt van een substantie die verdacht veel op zand lijkt en met dit droge weer leidt dat tot enorme stofwolken met elke auto die langsrijdt. Toen ik op school aankwam was ik bruin. Het is wel echt heel leuk om dat stuk te fietsen, want de school ligt nogal afgelegen en dan rij je tussen allemaal houten bouwsels door die huizen moeten voorstellen, terwijl je echt enorm wordt nagestaard door de bewoners ervan.

Het lesgeven gaat steeds beter, vooral bij M2 en M3, de hoogste klassen. Het klankalfabet dringt goed door en ze beginnen een beetje door te krijgen hoe je de letters moet lezen. Ik blijf het wel elke les even herhalen. Verder ben ik bezig ze 'I', 'you' en 'he/she' aan te leren in combinatie met het werkwoord 'to be'. Dus bijvoorbeeld: 'I am Ratchata, she is Nanny, you are Jay'. In het Thai wordt dit werkwoord niet op deze manier gebruikt, zij zeggen gewoon 'heet Ratchata' (als ze al 'heet' zeggen), en van vervoegingen hebben ze al helemaal nog nooit gehoord. Dat is dus nog een hele klus, maar degenen die opletten beginnen het aardig te snappen. Helaas is het hier ook redelijk normaal om niet op te komen dagen of in slaap te vallen tijdens de les, dus het blijft zoeken. Volgende week donderdag en vrijdag gaan de klassen die ik lesgeef allemaal op scoutingkamp (dat wordt hier via school geregeld) en ze hebben gevraagd of ik meega. Dat is echt zo cool!

Change of plans

Jack had me gezegd dat we donderdag en vrijdag weer naar de monnik zouden gaan, omdat een vriend uit Bangkok langskwam en die wilde hem graag ontmoeten. Dinsdag had Jack 'm echter nog helemaal niet gesproken, dus ik had de hoop al laten varen, zoiets regel je niet in een dag... dacht ik. Woensdagochtend klopte Jack op m'n deur met de melding: 'Jeroen, Jeroen! Change of plans, we go to the temple in 20 minutes!' Het kan dus wel.

De vriend zei dat we moesten opschieten, omdat hij graag naar de tempel wilde, maar toen we eenmaal in de auto zaten zei hij dat hij eerst even naar Khon Kaen (totaal andere kant op) wilde om iets aan z'n auto te laten sleutelen. Zou een uurtje duren, dus we hadden zoiets van: ok, dat moet dan maar. En daar zaten we dan, vijf uur lang te wachten terwijl hij vanalles in z'n nieuwe auto liet bouwen. Waarom neem je ons dan mee? Jack en ik waren uiteindelijk wat gaan eten bij de KFC en toen hij klaar was, kwam hij ons ophalen en moesten we ineens weer opschieten. Ik was echt zwaar gefrustreerd, maar Jack ging gewoon gezellig met 'm mee en zat daarna weer vrolijk met 'm te kletsen en te lachen. Thai maken echt nergens een probleem van! Van keiharde muziek bij de buren midden in de nachttot leerlingen die spontaan in slaap vallen in de les. Alles is ok.

Het verhaal van de monnik was verder weer hetzelfde (omdat er weer een nieuwkomer bij was) en aan mij vroeg hij hoe het met mijn meditatie was vergaan. Ik zei dat ik me best op m'n adem kan focussen, maar niet echt op m'n hartslagen. Volgens hem moest ik me gewoon op mijn innerlijk geluk blijven focussen en dan komt het vanzelf. Verder vertelde hij meer over de vergankelijkheid van alles. 'Des te enthousiaster je over iets bent, des te meer moeite het loslaten zal kosten, en loslaten zul je alijd moeten, want alles is eindig. Het is beter je geest kalm te houden en je geluk van binnen te zoeken.' Ik blijf het lastig vinden dat te begrijpen.. Zonsondergang, uitgaan, literatuur, muziek... allemaal extern geluk: Allemaal loslaten?

Op de terugweg ging ik weer in de achterbak van Jack's auto liggen en toen ik mijn ogen weer opendeed waren we drie uur en twee verbrande armen verder! Da's nog eens leuk wakker worden! De kinderen wisten de volgende dag wel ineens de kleuren die ik ze had geleerd... 'Red!' - toen draaiden ze m'n arm om - 'White!' En bedankt...

Verjaardag

En toen kwam mijn verjaardag... zoals jullie al weten, ben ik 's ochtends twee keer gezegend en heb ik de Tempelvloer gepoetst. 's Middags een gezellige middag gehad met de Engelsen en daarna stroopwafels en Heineken uitgedeeld bij Jack's familie.

Daarna zouden we naar Phra Suphot gaan, maar die bleek niet aanwezig en toen vroeg Jack: Wat zullen we nu gaan doen? Ik zei dat het me eigenlijk niet zo bar veel uitmaakte, als het maar gezellig is... en als je dat zegt tegen een Thai kun je er op rekenen dat je naar een karaokebar gaat. Jack belde wat vrienden op en toen gingen we gezellig met z'n allen... inderdaad, naar de karaoke. Er waren veel meisjes uit Laos, veel Whiskey en veel Engelstalige liedjes, dus ik heb me wel vermaakt! Op z'n zachtst gezegd...

De volgende ochtend voelde ik me minder prettig, maar goed, het was zondag. Ik kwam rond half 1 uit m'n bed en Jack vroeg of ik meeging lunchen bij z'n grootouders. Voelde ik persoonlijk niet zoveel voor op dat moment, dus ging Jack wel even wat voor me halen. En dan blijkt weer hoe verschillend onze eetgewoontes zijn: Speciaal voor mijn katermaag had Jack noedelsoep met levertjes gehaald...

Plannen

Daarna besloot ik eens een beetje uit te zoeken wat ik hierna zou kunnen gaan doen. Ik wil sowieso graag naar Chiang Mai en het noorden van Thailand. Dat schijnt een heel mooi gebied te zijn en bovendien is er nog veel meer te zien dan alleen prachtige natuur: olifantenopvangkampen, Veel prachtige tempels, jungletochten (o wacht, da's natuur) en zelfs een heel hippiedorp! Daar moet ik natuurlijk geweest zijn!

Maar eerst wil ik toch eigenlijk heel graag een tijdje in een tempel leven, al is het maar een weekje, om even mee te maken hoe dat is. Ik vond een tempel hier in de provincie aan de Mekong, waar de monniken Engels schijnen te spreken. Enige nadeel (hoewel ik dat stiekem juist heel cool vind): Het zijn thudong-monniken, wat zoveel zegt als het strengste van het strengste. Naast de standaard 227 regels waaraan monniken zich moeten houden, ziet een dag er daar ongeveer zo uit: slapen van middernacht tot 3 uur 's ochtends, 1 maaltijd per dag om acht uur 's ochtendsen de rest van de dag wordt bijna volledig opgevuld met mediteren en chanten... zie je het al voor je?

Verjaardag

Hier is het nu 6:41 - bij jullie dus 0:41 - en dat betekent dat mijn verjaardag is begonnen! Even een heel kort berichtje, want we gaan over een paar minuten naar de Tempel om de monniken aalmoezen te brengen en te vragen om een soort zegen over dit nieuwe jaar.

Zoals ik had verteld, geloven de Thai dat je steeds weer opnieuw geincarneerd wordt als mens en dat je door goede daden hierna naar een hemel kunt gaan. Op je verjaardag vier je als het ware je menswording en dat is dan ook de ultieme dag om 'goed te doen'. Zo is het hier dus gebruikelijk dat je 's ochtends naar de Tempel gaat om aalmoezen te brengen.

Vanavond gaan we waarschijnlijk met wat vrienden van Jack naar een karaokebar toe ofzo om het verder te vieren, dus het gaat vast wel een leuk dagje worden! Toch is het wel jammer om 's ochtends wakker te worden van een soort duizendpoot die in je arm bijt, in plaats van het hele gezin dat zingend om je bed staat... maar goed, volgend jaar misschien weer ...

We gaan!

xx

*** 3.33pm

Inmiddels zijn we weer terug. Vanochtendterwijl we onderwegwaren naar de tempel, kwamen we een groep monniken tegen op hun aalmoezenronde en toen moesten wij natuurlijk aan de kant van de weg gaan zitten om ons eten aan te bieden. En toen was alles op. Duseerst weer naareen winkeltje gegaan en toen naar deTempel, waar de monniken en gelovigen een heel gebed opzongen wat (achteraf) een zegening voor mijn nieuwe levensjaar bleek te zijn. Dat ik maar veel mensengelukkig magmaken.

Daarna gingen we door naar een anderetempel, na opnieuw eten gekocht te hebben voor de monnik daar, om ook daargezegend te worden. Dat was wel een coole monnik, hij probeerde het in het Engels... 'I hope you be happy, others happy'... ok,I get the message!

Vervolgens, in de geest van goed-doen, gingen we de tempel waar ik de eerstezegening had ontvangen schoonmaken. De helevloer vegen en dweilen met de gedachte anderen blij te maken op je verjaardag.Best wel cool, maar de blijheid kwam vooral achteraf toen we klaar waren!

Nu is hier een hele Engelse familie op bezoek van een vrijwilliger die samen met Jack het computercentrum heeft opgezet. Samen hebben we net een rondje langs de Mekong gefietst en heerlijk gegeten, dus dat was heel gezellig...

in ieder geval bedankt voor de felicitaties!!!

*** 8:40 pm

We zijn net terug van het avondeten bij Jack's familie (in het huis van z'n opa en oma). Dat was echt superleuk! Ik had m'n stroopwafels meegenomen (binnen 5 minuten hadden ze al de helft opgegeten!) en vijf grote flessen Heineken, want dat verkopen ze hier echt overal en, ook al ishet hier gewoonin Thailand gebrouwen, het is toch eigenlijk wel typisch Nederlands...

Na het eten werd er een taart tevoorschijn getoverd met 'Happy Birthday to you' erop en werd de Thaise variant van dat liedje door iedereen gezongen, terwijl opa op z'n ingewikkelde-naam-instrument speelde en Somchai (het kleine autistische neefje van Jack) enthousiast meedanste en mijn kaarsjes uitblies, haha. Niet dat dat zo'n groot probleem was, want die kaarsjes steken ze toch 5 keer opnieuw aan omdat ook hier de foto's weer heel belangrijk zijn... De taart zag eruit als de taarten in tekenfilms en zo smaakte hij ook. Mierzoet, met slagroom gemaakt van opgeklopt eiwit en veel te veel suiker. Maar het was echt supergezellig! Nu gaan we naar Phra Suphot (van de tempel), omdat hij mij nog even wilde zien en ik een donatie aan de tempel ga doen als 'goede daad' op mijn verjaardag.

De Oude Meester...

Illegaal in Laos

Maandagochtend kregen we wentelteefjes, omdat Jampee en Jampaa (Andrea en Patricia, of andersom) zich geroepen voelden eindelijk eens een 'fatsoenlijk' ontbijt klaar te maken. Gewoonlijk krijg je namelijk rijst met gekruide vis en vlees en allemaal maffe groenten en dat vind ik best lekker, maar de dames waren daar niet zo over te spreken. Ze hadden 's avonds een paar keer in de stad patat gehaald en sindsdien stond er ook patat bij het ontbijt... maar om nou uit te leggen dat we dat eigenlijk niet echt als ontbijt eten...

Na het lesgeven (alle klassen waren er! Zij het gedeeltelijk...) gingen we naar een visser die met ons de Mekong opging. De zon ging net onder, dus dat was erg mooi! We waren op een gegeven moment zo dicht bij Laos, dat we vonden dat we daar wel even aan land konden gaan. De visser ging akkoord mits we we binnen drie minuutjes weer in de boot zaten. Mensen die niet uit Thailand of Laos komen, moeten namelijk voor het oversteken van de Mekong gewoon een Lao visum halen voor 30 dollar.

's Avonds gingen we weer bij opa en oma eten. De keus was deze keer niet zo groot, maar ze hadden wel hele lekkere kippensoep, waar bij nadere inspectie twee volledige koppen in bleken te drijven. Ik vroeg aan Jack of ze dat ook aten en hij knikte van wel, dus ik begon enthousiast de hersenen eruit te lepelen en net toen ik ze in m'n mond had gestopt, riep Jack's tante: 'Gadver! Eet je dat op?' Schijnt dus toch niet zo normaal te zijn... waarom stop je het dan in de soep?

's Avonds gaat Jack altijd uitgebreid rekken en strekken, bleek yoga te zijn, en dat ging hij mij ook wel even leren. Was erg leerzaam, ik heb bijvoorbeeld geleerd dat ik niet op mijn knieen (sorry, zitten geen puntjes op dit toetsenbord) kan zitten en dan achterover kan gaan liggen.

Aapjes

Dinsdagochtend gingen we naar de Lao markt, een markt van Lao die met hun bootje de Mekong overkomen om hun waar in Thailand te verkopen. Vroeger werd dit 'grensgebied' misbruikt om o.a. bond en levende aapjes te verkopen, maar tegenwoordig wordt dat niet meer gedoogd en kun je er vooral veel goedkope kleren en rare amuletten kopen, zoals gedroogde hagedissen met zeven staarten en neushoornhoorns. Jack kocht allemaal vissen die lagen creperen in een bak zonder water en liet ze vrij in de rivier omdat hij vond dat dit geen waardige manier was om te sterven. Zelf heb ik een knalgele polo gekocht met achterop 'Long live our beloved King!' Begin hieral helemaal in te burgeren, haha.

Tegen de tijd dat we op school kwamen hadden we alweer een lesuur gemist, maar goed, dat blijft 'no ploblem' hier in Thailand, ze vragen niet eens waarom je er niet was! Op school ben ik begonnen met de kinderen hun klankalfabet te laten tekenen (dus A klinkt als 'e' als in Apple) om ze een beetje te leren lezen. Ze kennen namelijk alleen de namen van de letters en de woorden die ze uit hun hoofd hebben moeten leren, dus als je 'cat' opschrijft kunnen ze dat meteen uitspreken, maar als je 'can' opschrijft hebben ze geen idee wat er staat. Nu kunnen ze dus een beetje proberen de letters te lezen.

's Middags na school hebben we een heerlijke Thaise massage gehad. M'n rug zat behoorlijk vast (deuropeningen zijn hier niet bepaald op mijn hoogte en aan continu in kleermakerszit zitten ben ik ook niet gewend) en die hebben ze keihard losgemasseerd. De tranen sprongen in m'n ogen, maar achteraf was de pijn helemaal weg!

'Afscheid'

Woensdag was er na school een hele afscheidsceremonie voor ons georganiseerd. Jack had ze verteld dat ik naar een Highschool zou gaan (maar ik dacht daar anders over) en voor de meiden was dit inderdaad de laatste lesdag, en dat wilde de school niet ongemerkt laten passeren. Iedereen kwam naar voren om te zeggen dat ze het erg leuk en leerzaam hadden gevonden en dat ze wilden dat we nog langer zouden blijven en vervolgens moesten er nog minstens twintig foto's worden gemaakt, dat is echt - binnen die vijf jaar dat digitale camera's betaalbaar zijn geworden -uitgegroeid tot een enorme traditie hier in Thailand. Maar daarover volgende keer meer. Vervolgens kregen we alledrie een certificaat en nog kadootjes. Lichtelijk overdreven voor die twee weekjes, maar wel heel lief!

De bosmonnik

Donderdagochtend zouden we om half elf vertrekken, maar aangezien dat de tijd was waarop ik opstond, gingen we dat al niet meer halen. Uiteindelijk gingen we ruim een uur later weg, maar dat lag niet geheel aan mij. De meiden zouden namelijk na de Tempel meteen doorgaan naar Chiang Mai en dus moesten alle spullen gepakt worden en bovendien moest er afscheid genomen worden. Eerst van Jack's moeder, die ons alledrie een bandje om de pols knoopte om ons te zegenen. En vervolgens gingen we (volledig onaangekondigd) ook nog even langs Jack's vriend, de monnik Suphot, waar we allemaal twee bandjes kregen, ook als een soort zegening. Dat moet wel een goede reis worden!

In Nongkhai hebben we weer dat park met al die bizarre beelden (zie het verdwenen verhaal...) bezocht en onderweg heeft Jack ons uitgebreid verteld over het boeddisme, of in ieder geval zijn versie daarvan. Was heel interessant, maar ook heel moeilijk te bevatten met onze Westerse breinen. Hoewel (voorzover ik heb begrepen) de Boedda nooit iets over hemel of hel heeft gezegd, hebben latere monniken een heel universum bedacht met 7 werelden: de onze, drie hemelen erboven en drie hellen eronder. Afhankelijk van je karma (het totaal van je goede en slechte daden) ga je na je dood naar 1 van die andere werelden tot je uiteindelijk weer wordt herboren als mens. Dit is een eeuwige circel zonder begin of eind (dat is sowieso al lastig te bevatten, omdat de Westerse religies altijd lineair werken - van het ontstaan van de wereld tot het 'vergaan' ervan) en dit houdt in dat we in een soort oneindige cirkel van lijden zitten. Leven is namelijk lijden. Alles waar we van houden zal ooit vergaan, alles wat mooi is, zal lelijk worden, iedereen zal sterven. Persoonlijk vind ik dat niet zo'n heel opbeurend idee, maar Jack ziet dat anders, er is namelijk een manier om aan Doehka (lijden) te ontsnappen: Door je te realiseren dat alles is zoals het is, dat we allemaal deel van 1 groot geheel zijn en dat er dus eigenlijk helemaal geen 'ik' bestaat, leer je los te laten en ben je niet langer afhankelijk voor externe factoren voor je geluk. Ik ben nog niet helemaal overtuigd.

Vervolgens gingen we een kijkje nemen in een weeshuis in Nongkhai. Waren allemaal hele kleine peutertjes die gewoon echt bijna niks hebben. Ik heb gehoord dat weeshuizen in Afrika soms containers vol met speelgoed buiten de deur hebben staan, omdat ze zoveel krijgen toegestuurd... in Thailand hebben ze een klein beetje dat ze een paar jaar geleden van een vrijwilliger hebben gekregen. Op zich genoeg, want de Thai zijn eigenlijk standaard tevreden (dat zal wel die boeddistische gedachte zijn van niet langer afhankelijk zijn van externe factoren voor je geluk).

En toen begon de lange tocht naar de Tempel, vijf uur lang in de auto, het laatste stuk over hobbelige zandweggetjes, maar we hebben het gevonden! toen we aankwamen was het al te laat om de monnik te ontmoeten en dus zouden we hem de volgende ochtend om 7u ontmoeten en gingen we maar slapen. Dat klinkt confortabeler dan het was, want we hadden slechts dunne bamboematjes en een paar enorme handdoeken die als lakens moesten dienen.

Ik droomde dat Jack mij wakker maakte: 'Jeroen Jeroen, wake up, it nine o'clock already!' Ik vroeg me af of we dan niet te laat waren voor de monnik (met wie we om zeven uur hadden afgesproken), maar Jack zei: 'No ploblem, just a little too late...'
Niet veel later, rond zeven uur, werd ik weer wakker gemaakt door Jack, ditmaal echt. 'Jeroen, jeroen, wake up! It's seven already!' Dus ik vroeg of we dan niet te laat waren voor de monnik. 'No, it's ok, no ploblem, just a little too late.'
Heel maf.

Iets na zevenen kwamen we dus bij de Monnik aan. Het was een oude, gerimpelde man met een stralend vrolijk gezicht. Precies zoals je zo iemand verwacht! In het kort was dit wat hij ons vertelde:

'Er zijn twee soorten geluk, geluk van binnenuit en geluk van buiten. Geluk van buiten maakt je niet per definitie gelukkiger of minder gelukkig dan geluk van binnenuit, alleen heb je daarvoor altijd iets nodig, terwijl je voor geluk van binnenuit alles al in huis hebt. Denk bijvoorbeeld eens aan een keer dat je iemand iets gaf en die persoon daarmee blijmaakte. Voel je die blijheid weer? En denk eens aan die keer dat je iemand hielp die jouw hulp nodig had, maakt dat je niet gelukkig? Geven en helpen. Dat zijn de eerste twee vormen van geluk van binnenuit.

Denk nu eens aan een keer dat iemand jou iets deed waardoor je echt heel boos was, of teleurgesteld. Wat was de achterliggende drijfveer voor die handeling? Jou pijn te doen? Het zit in de natuur van mensen te streven naar geluk en soms ben je daar zo hard mee bezig, dat je anderen daarbij omverloopt. Die persoon die jou pijn deed, deed dat niet met de intentie jou pijn te doen, maar met de intentie zelf gelukkig te worden. Besef dat en je kunt vergeven. Dat is de derde vorm van innerlijk geluk.

Al deze vormen van innerlijk geluk zijn in jou aanwezig.'

Boomgeesten en paardenpiseieren

Ik blijf een week achterlopen zo, maar het is zonde om dan maar een stuk over te slaan, dus ik ga gewoon verder met vorige waar ik was gebleven...

Na twee 'bijzondere' dagen zou donderdag eindelijk de eerste normale lesdag worden, maar we konden ons al haast niet voorstellen dat er geen enkel uur zou uitvallen, en inderdaad, een uur van tevoren kregen we te horen dat er het laatste uur leraarvergadering zou zijn. Ze beginnen wel een beetje voorspelbaar te worden daar op school ;-) Verder ging het lesgeven best wel goed, behalve bij 1 klas: M1 (13-jarigen). Dit is een klas van 38 leerlingen die allemaal veeeel praten, maar geen Engels... Ik wilde een kringspelletje doen, maar ze pasten niet eens in het lokaal!

Teachersday

Vrijdag was het leraardag, geen idee wat het inhoudt, maar in ieder geval waren alle scholen gesloten en Jack had bedacht dat we wel naar de Tempel (als ik het over de Tempel heb is dat ongeveer elke keer een andere, er zijn er zoveel hier) konden gaan om te helpen met het bouwen van een meditatieruimte. Daar schijnen ze al twee jaar mee bezig te zijn en na vrijdag snap ik ook waarom. Ik had het al wel gehoord, maar nu is mijn vermoeden ook bevestigd: Thai zijn echt heel lui. In ieder geval hier in de Isaan. Leuk en nuttig gaan hier niet echt samen en dan wordt er over het algemeen maar voor Sanoek (plezier) gekozen. Eerst moesten de bakstenen (die ze overigens helemaal met de hand hebben gemaakt op het erf bij Jack thuis) naar buiten worden verplaatst. Het was echt maar een klein beetje, maar het kostte ons zeker een half uur.

Vervolgens moest de oude klei (die inmiddels half was opgedroogd) uit de kleiput worden geschept en er moest nieuwe worden gemaakt. Willekeurige (zo leek het) hoeveelheden stro, water en klei werden in de put gegooid en die mochten wij dan met onze voeten door elkaar mixen.

Vervolgens moest alle klei op de muren gesmeerd worden door de dorpelingen (waaronder dus wij), terwijl de monniken rondliepen met onze camera's om alles vast te leggen. Ergens ook wel begrijpelijk, want ze mogen na 12u 's middags niet meer eten, dus dan worden zulke klusjes wel een stuk zwaarder. In ieder geval heb ik nu wel 300 leuke foto's van het werk, dankzij de 'hoofdmonnik' Souphot, die alle foto's daarna ook meteen op zijn eigen laptop zette.

Toen we klaar waren gingen we nog even een foto inlijsten voor opa, die 87 was geworden. In Thailand geef je gewoonlijk alleen kadoos aan je lief en dat merkten we ook toen we de 'inpakwinkel' binnenkwamen. Alleen maar roze en rood hartjespapier en grote rode strikken. Maar goed, toch maar even laten inpakken. Nou ja, even... ze deed er welgeteld, niet overdreven, twintig minuten over! Ik begon serieus te geloven dat we in 1 of andere flauwe TV-show zaten!

's Avonds zouden we uitgaan met Jack's nichtje, Tete, en haar vrienden. De meiden hadden zich al helemaal omgekleed en opgetut toen Tete langskwam om te vertellen dat de auto volzat. Dat is echt heel normaal hier in Thailand, we hadden nog geluk dat ze uberhaupt even langskwam om dat te melden, maar de meiden waren er toch niet zo over te spreken en dan blijkt hoe universeel lichaamstaal is. Jack bood direct aan om ons wel even te brengen!

Zo stonden we een half uur later in de Bar Nana, een club in Nongkhai. Je moet twintig zijn om daar binnen te komen, maar bij farang checken ze niet. Binnen stonden allemaal tafeltjes met barkrukken en op bijna iedere tafel stond een fles whiskey, een emmer ijs en allemaal flesjes water. Zo drinken ze hier: Glas vullen met ijs, dopje whiskey erin en bijvullen met water. Heb je in ieder geval wel een hele avond drank voor een euro per persoon. Daar raakte ik in gesprek met een paar andere farang en ontmoette zlefs nog een paar mensen van Travel to Teach!. Verder werd ik vooral veel versierd door Thaise meisjes...

*Jeroen probeert zich door de drukte te wurmen*
*Meisje trekt hem aan zijn arm*
*Jeroen kijkt om zich heen en ziet niemand, dan hoort hij ver beneden zich een stemmetje*
- Meisje: 'Where you from?'
- Jeroen: 'Holland.'
- Meisje: 'What's your name?'
- Jeroen: 'Jeroen, and yours?'
- Meisje: *zegt iets onverstaanbaars*
- Jeroen: 'Ok!'
- Meisje: 'I go toilet.'
- Jeroen: 'Ok??'
- Vriendin van meisje: 'She's going to the toilet!'
*vriendin duwt mij achter haar aan.*
*Jeroen maakt een grote bocht en loopt verder naar waar hij naartoe onderweg was*

Kamperen

Zaterdagochtend natuurlijk even lekker uitgeslapen en tegen het eind van de middag zouden we gaan kamperen, had Jack bedacht. 's Middags waren Andrea en ik echter met de honden in de rijstvelden geweest, toen er plotseling uit het niets een slang opdook die Andrea bijna beet. Zij rende gillend weg, waarop de slang zich op de hondjes richtte. Gelukkig hebben de meeste hondjes hier in Thailand van die debiele shirtjes aan, want de slang hing drie keer in het shirt van het kleinste hondje.
Zoals je begrijpt was Andrea daarna niet zo heel erg meer te spreken over kamperen in de droge rijstvelden. Gelukkig ging ze uiteindelijk toch mee en zo wandelden we een tijdje door de rijstvelden, tot we bij een soort meer/moeras kwamen. Een stukje verderop hebben we de tenten opgezet en vuur gemaakt, waarop we (nouja, Jack) allemaal superlekker eten hebben gemaakt.

Na het eten gingen we wierook en kaarsjes offeren aan de natuurgeesten om ze te laten weten dat wij daar de nacht zouden doorbrengen en daar slechts waren om te slapen. En of ze ons wilden vergeven als we per ongeluk toch iets deden waar ze niet zo blij mee waren. De volgende ochtend vertelde Jack dat hij 's nachts iemand had gehoord die vijf rondjes om de tent liep en toen aan het doek schudde. Hij was meteen buiten gaan kijken, maar had niks gezien. Eric, een vriend van Jack, had precies hetzelfde meegemaakt. 's Ochtends bleek dat hun tent op een jong boompje had gestaan en toen zei Jack heel droog: 'Oh, dan was het misshien wel de geest van die boom.'

Doorzichtige eieren...

Zondagochtend werden we om half zeven wakker om de zonsopgang te zien. Ondanks het feit dat die pas drie kwartier later kwam, was het wel echt supermooi! (Zie foto met bootje). Nadat we alles hadden opgeruimd, gingen we achterin de pick-up terug naar Jack's huis en hebben we thuis lekker een beetje gerelaxed. 's Avonds gingen we in de stad eten en daar heb ik echt het bizarste eten op tot nu toe! Het schijnt hier echt een delicatesse te zijn... Een soort ei, nee, gewoon een ei, maar dan een die een maand in de paardenpis heeft gelegen. De dooier was zwart geworden en het eiwit doorzichtig bruin en Jack en Nai (vriend van Jack) zaten er lekker op te knabbelen en probeerden mij het ook te laten eten. En dat is ze gelukt... en het was echt heel vies!

Zo, nu loop ik nog maar zes dagen achter. Gisteren hebben we de meiden op de bus gezet naar Chiang Mai, dus met een beetje geluk heb ik nu iets meer tijd om tussendoor even wat te posten!

Isan Survivor

Grappig is dat, moet je op zoek naar internet, plaats je elke dag een berichtje. En nu staat er een computer in huis, duurt het een week voor jullie weer wat horen. Geen bericht is goed bericht klopt nu in ieder geval volledig, want we doen hier echt gewoon veel te veel om nog tijd over te houden voor dit soort dingen. Maar vandaag hebben we wel even tijd over... de hele week in 1 bericht wordt wel heel veel, dus ik hou het even bij de meest bijzondere dingen die ik heb meegemaakt (en dat zijn er alsnog heel veel...)

Isan Survivor
Zondagmiddag werd ik dus bij de dorm opgehaald door Jack, een Thaise jongen van 28 jaar en het enige kind van een belangrijk politiek figuur en zijn vrouw. Ze hebben dus (voor Thaise begrippen) behoorlijk wat geld en dat stelt Jack in staat een best wel relaxed leventje te leiden. Zo heeft hij zijn 'projectje', Isan Survivor, waarin hij zo nu en dan vrijwilligers ontvangt, en geeft hij vrijwillig computerles in het dorp. Verder is hij groot fan van het boeddisme, of zoals hij het zelf zegt: 'Vroeger schoot ik graag op dieren, maar nu ben ik een goede boeddist.' Hij heeft een leraar in een tempel in de bergen (gaan we volgende week heen) waar hij regelmatig heengaat om te mediteren en te leren.

Het huis is helemaal open (geen muren), alleen de slaapkamers en WC's zijn dicht. Als je wilt, kun je dus zo naar binnenlopen en de computer meenemen, maar dat doet hier niemand. Ooit is hier eens een fiets gejat en toen kreeg de dief een waarschuwing dat ze hem in de rivier zouden gooien als hij dat nog eens deed, sindsdien is hier nooit meer gejat. Meubels zijn niet echt aanwezig (of worden niet gebruikt) en als we gaan eten, leggen ze een grote mat op de vloer die dienst doet als tafel en zitmat. In de tuin achter het huis vind je o.a. een kikkerfarm, veel palmbomen, mangobomen, jackfruitbomen, vijgenbomen en een visvijver. Soms gaan ze in de rijstvelden jagen op slangen en ratten om te eten. Verder heeft het gezin drie honden (1 bulldog en twee poedels) waarvan ik de naam niet kan uitspreken. Die bulldog is knettergek, hyperactief en hij heeft een enorme fascinatie voor kokosnoten.

We eten bijna elke avond bij Jack's opa, waar de halve familie komt om te eten. Iedereen neemt dan eten mee en dan zitten we met z'n allen om een grote mat met tientallen schaaltjes en bordjes met de meest uiteenlopende dingen. Iedereen vind het helemaal leuk dat wij daar waren en ze bieden ons continu van alles aan. Ze zijn wel heel lief en houden de hete dingen van je weg, maar goed, die wilde ik natuurlijk ook wel even uitproberen. Dat heb ik geweten ook! ik at een heel klein beetje van een bruin sausje, dat deed pijn! m'n mond brandde kapot, m'n ogen spoten tranen, m'n gezicht begon te tintelen! En iedereen maar lachen, haha, ze doen hier niet anders dan lachen.

Leraarloos
Maandagochtend gingen we naar de school toe. Jack zocht daar even een belangrijk iemand op en zei ongeveer letterlijk: Ik heb hier drie vrijwilligers voor je, kun je daar wat mee? Binnen tien minuten was alles geregeld en de volgende dag konden we al aan de slag. Toen gingen we een beetje op de school rondkijken. Bijna alle klassen zaten zonder leraar, dus wij vroegen waarom. 'Sportdag', was het antwoord, daar moesten de leraren helpen, dus moesten de kinderen zichzelf maar vermaken. Maar goed, wij dus alle (negen) klassen langs om ons voor te stellen. Elke keer kregen we uitgebreid dezelfde ingestudeerde zin te horen: 'Goodmooooorning - teeeaaacheeh - how aaaa yoouu?' Zo grappig, en zo nep! De kinderen vonden het in ieder geval echt geweldig! De meesten hebben nog nooit een farang gezien en continu moesten we op de foto of onze handtekening zetten. De andere vrijwilligers zijn trouwens Andrea en Patricia, twee Nederlandse meiden van 21 en 24 die tegelijk met mij aankwamen en twee weken blijven.

Maar goed, de kinderen vonden ons heel interessant, maar vooral ook heel erg eng. Zodra je iets zegt of ze alleen al aankijkt, duiken ze helemaal weg, maar... ze blijven lachen!

Maandagmiddag gingen we naar een pottenbakker in het dorp. Ze werken daar dag in dag uit aan grote potten en vazen en krijgen maar minder dan een halve euro voor een grote pot van de handelaren! Echt best wel erg eigenlijk, maar het was wel heel cool om te zien hoe ze het maakten. De 'baas' vroeg of wij dat ook wilden proberen, zie het resultaat bij de foto's... Ik heb echt helemaal dubbel gelegen! Ik heb een soort enorme massieve pot en Patricia's geval had wel wat weg van Aladin's wonderlamp. Alleen Andrea had wel wat moois gefixt.

's Avonds weer met de familie gegeten en daarna nog lekker zitten kletsen met de knettergekke tantes. We hadden het over onze families en toen Patricia vertelde dat haar moeder was overleden gingen ze helemaal proberen 1 van de tantes aan haar vader te koppelen. Niet bepaald de manier waarop wij in Nederland met dat soort dingen omgaan!

De eerste lesdag
Dinsdag was de eerste lesdag. Ik vond het van tevoren best wel spannend. Natuurlijk had ik wel een introductie gehad en allemaal boekjes meegenomen over het lesgeven, maar je wordt toch plotseling voor een hele (niet-Engelssprekende) klas gezet met de opdracht: Geef ze maar een uur Engels. Ik had een heleboel voorbereid, maar uiteindelijk kwamen we niet verder dan het voorstellen: Een shirt tekenen, je naam erop schrijven en waar je van houdt (I like football, I like yellow, I like hamburger). Ik vond het best wel goed gaan, maar achteraf hoorde ik van Jack dat ze die woorden helemaal niet kennen, maar het gewoon allemaal kopieren uit hun lesboeken...

Zodra je hier trouwens de klas binnenkomt, denkt de leraar: Ha, die neemt het over. Vervolgens loopt hij de klas uit en sta je daar in je eentje, daar heb je dus ook niet zoveel aan. Zo ging het ook bij de volgende klassen. Spreken amper Engels, schrijven alles over, leraren komen een kwartier te laat of helemaal niet, of je klas blijkt plotseling in zijn geheel te zijn verdwenen!

Dorpsfeest
Woensdag zouden we gewoon lesgeven, maar er was een dorpsfeest in het dorpje waar de school ligt en wij waren uitgenodigd om daarheen te gaan... dat is echt het meest geweldige wat ik heb meegemaakt. Zijn echt van die dingen die je gewoonlijk alleen in films ziet... Het begon 's ochtends in de Tempel (lees: simpel houten gebouw op palen), waar de monnikken zaten te eten, terwijl het dorpshoofd een toespraak hield. Het hele dorp was aanwezig en zodra wij binnenkwamen, moesten we natuurlijk naar voren toe om aan het dorp te worden voorgesteld! Terwijl wij daar een beetje onwennig zaten kwamen er allemaal mensen naar ons (eigenlijk vooral de meiden) toe om te zien hoe prachtig (wit) onze huid wel niet is. Wij vinden het heerlijk om in de zon te liggen en bruin te worden, maar de Thai mijden de zon zoveel mogelijk, omdat ze wit mooi vinden. Daarna gingen we naar buiten om met het hele dorp op de foto te gaan. Was echt te grappig, maar het grappigste is nog niet eens begonnen:

Daarna ging namelijk iedereen in een optocht rond het dorp lopen. Alle vrouwen hadden eten mee om te offeren aan de geesten. De zes monnikken gingen voorop en de rest van het dorp erachteraan. Meteen bij de eerste grote boom stopten de monnikken en begonnen gebeden te zingen om de geesten te vertellen dat ze iets kwamen offeren namens het dorp. Iedereen knielde neer en ging met de handen tegen elkaar meebidden. Toen klonk er een gong en iedereen stond op, maar daarna gingen er een paar weer zitten en begon iedereen te lachen, blijkbaar waren we te vroeg opgestaan. De monniken gingen weer verder zingen en na een tijdje klonk weer de gong. Voorzichtig stond iedereen op, sommigen legden hun manden met eten bij de bomen en toen gingen we weer verder.

Onderweg naar de volgende boom begonnen sommige mensen te trommelen en te gillen, anderen gingen zingen en dansen, er kwam een grote bierfles met zelfgemaakte tequila tevoorschijn en die werd overal uitgedeeld. Niet veel later kwamen we bij de volgende boom, waar het ritueel (inclusief het te vroeg gaan staan en het lachen) zich herhaalde. Alleen niet iedereen knielde neer, somigenbleven erachter staan dansen, trommelen en zingen.

Zo ging het ruim een uur door, ondertussen was er een pick-up met muziek bij komen rijden en was de whiskey ook tevoorschijn getoverd. Tegen de tijd dat we weer terug waren bij de Tempel was ik best wel moe, maar het feestje werd gewoon voortgezet. Zo vreemd om mee te maken... wij denken bij eerbiedig vaak aan stil zijn, maar hier horen knipperlichtjes, whiskey en dansmuziek er ook gewoon bij.

Inmiddels waren er al twee lesuren voorbij, dus wij vroegen ons af of dat geen probleem was.
'No problem no problem,' aldus Jack.
'Verwachten ze ons dan niet?'
'Yes yes,' zei Jack met een glimlach.

Toen we op school kwamen, bleek dat er een voetbalwedstrijd zou zijn tijdens het laatste uur en dat er dan geen les zou zijn, oftewel, er bleef nog 1 uur over om les te geven. Zal ik ooit nog een volle dag lesgeven? Die les was in ieder geval wel een leuke les. Ik had M2, 14-jarigen, en zij zijn best wel slim en kennen ook al behoorlijk wat Engels vergeleken met de rest van de school. Ik ben nu bezig ze heel basic te leren wat ze nu eigenlijk zeggen. Ze kunnen wel zeggen: 'I am Pepsi' (ja eerlijk, zulke debiele nicknames geven ouders hun kinderen hier!), maar als je dan vraagt: ' Are you Pepsi?' hebben ze geen idee wat je bedoelt.

Na school gingen we met Jack naar een markt toe, waar ik inktvis-op-een-stokje, eendenkop en rietsuikersap opheb. Ze eten hier echt alles. Maar goed, ik heb alweer heel veel verteld en er is ook nog heel veel te vertellen, maar dat komt volgende keer...

Kloosters en Camera's

Ik hoop dat jullie alle verhalen nog niet zat zijn, maar er is ook zoveel te vertellen!

Vanochtend is het me gelukt! Half acht stond ik op, snel gedouched, lange broek aan en op weg! Ik wilde vandaag geen tuktuk nemen, maar dat behoort hier in Bangkok duidelijk niet echt tot de opties. Iedereen aan wie je de weg vraagt (en iedereen aan wie je het niet vraagt) probeert je een ritje aan te smeren. Onderweg klonk plotseling weer dat lied van de koning uit allerlei luidsprekers en stond iedereen spontaan stil en daarna liep iedereen weer gewoon door alsof er niets was gebeurd. Soort massale nationale shoqs-actie.

Wat Phra was enorm overweldigend. Miljarden kleine stukjes goud, glas, kristal en steen die zijn samengevoegd tot een enorm complex van tempels en paleizen die pijn doen aan je ogen. En dan ergens in zo'n glitterende tempel staat hoop bovenop een enorme gouden troon, omgeven door tientallen gouden beelden en beeldjes, een klein groen boeddabeeldje. Voor duizenden mensen de reden om deze tempel te bezoeken: de Emerald Buddha.

Wat Pho was een stuk kleiner, maar niet minder glitterig. Hier woont de liggende boedda, een enorm beeld van 46 meter lang en 15 hoog die je nauwelijks kunt zien omdat iedereen ervoor gaat staan om met 'm op de foto te gaan... gelukkig ben ik ook lang!

Beide tempels waren supermooi om te zien, maar ze deden met niet zoveel. Het 'heilige' sfeertje dat ik kende van het Mongoolse Khandan Klooster wordt hier in Bangkok volledige weggeflitst en gebliebt door alle camera's en telefoontjes. En dan zijn het niet eens de Amerikanen en Hollanders, vooral de Thai zelf. Ze komen bidden, buigen drie keer voor de boedda en pakken hun camera. Eerbiedig zijn ze zeker, maar niet op de manier zoals ik dat gewend ben!

Daarna wilde ik naar Wat Mathathat, waarvan in m'n Lonely Planet stond dat sightseeing niet echt de reden is om naar deze Wat te gaan. Wel zit er een soort Monnikenuniversiteit bij waar (ook in het Engels) meditatielessen gegeven worden. De ingang was sowieso al vrij onvindbaar, dus dat beloofde al wat. Toen ik door het kleine hek in de tuin (lees: afvalhoop) kwam, kwam er meteen een monnik naar me toe die zich enorm amuseerde om het feit dat de naadjes van mijn shirt aan de buitenkant zaten. ' Je hebt 'm binnenstebuiten!' Dus ik liet 'm zien dat aan de binnenkant geen opdruk zat, vond 'ie mooi hoor! Ten slotte kreeg ik nog de tip van hemdat bijna iedereen die je op straat aanspreekt je naar een plek wil brengen waar je helemaal niet naartoe wil! Wijze man...

In de tempel zelf stond een groot boeddabeeld vooraan, de rest was volgebouwd met beeldjes, lampjes, speakers, ventilators, boten (?), en nog meer beeldjes. Echt een enorme chaos! Maar toch vond ik het meteen al veel leuker dan de vorige twee tempels! Drie novices zaten dwars door alles heen een enorm lang wit doek op te vouwen, waarop allemaal hagedisjes vastzaten.

Op een gegeven moment kwam er een jonge monnik binnen met een oude vrouw. Eerst ging hij vijf minuten lang buigen en knielen enzo. En toen pakte ook hij z'n camera uit z'n tas. ' Will you take picture of us? She my mother.'
Euhm... ok!
'Thank you, thank you, good luck for you! Where you from?'
'Holland, you know it?'
'I speak little English, sorry, thank you, good luck for you!'

Leuke mensen hier!

Chang-bier

Gisteravond toen ik mijn berichtje zat te typen, was het plotseling ineens al half tien geweest (we hadden rond negen uur afgesproken) en zoals verwacht zaten ze niet meer braaf op mij te wachten... (handig joh, nog geen Thais mobieltje hebben...) Dus toen ging ik maar even wat eten en daarna richting mijn guesthouse. Onderweg kwam ik twee mensen tegen die ik vaag herkende van het vliegtuig en we raakten een beetje aan de praat over Bangkok en wat we hierna zouden gaan doen. Toen ik mijn verhaal zat te vertellen zei de vrouw: 'Heb jij niet ook een weblog?', bleken Kyra en Remco te zijn die in Nederland op mijn blog hadden gereageerd.

Dus wij lekker een Chang-biertje gaan drinken bij een bar en gezellig zitten kletsen. Op een gegeven moment ging ik naar de WC en daar lagen twee stukjes fruit in als een soort luchverfrisser. Daar moest ik natuurlijk een foto van hebben en toen raakte ik aan de klets met een Nederlander die vroeg of ik hier was om WC's te fotograferen, dus hij kwam er ook bijzitten en ik voelde al het Chang-bier inmiddels wel aardig zitten.Op een gegeven moment was ik hetineens zaten besloot terug te gaan. Toen bleek het vier uur te zijn geweest.In mijn guesthouse stond net toevallig Luc te kijken of ik er al was en toen spraken we af de volgende ochtend pas om 12u te meeten.

Ik werd half twee pas wakker... Luc schijnt nog op m'n deur geklopt te hebben, maar ik ben gewoon doorgesnurkt. Ik had koppijn en was supermisselijk van de Chang en kwam met veel moeite m'n bed uit. De hitte in de stad maakte het geheel niet veel beter en heb toen maar een bakje plakrijst met Mango gekocht (was het neutraalste dat ik kon vinden) en ben een beetje gaan wandelen, want in onderhandelende Tuktuk-chauffeurs had ik al helemaal geen zin. Zo kwam ik terecht in een parkje aan de rivier, waar een lekker koel windje waaide door de aangeplante tropische bomen en de rastaharen van de hippytoeristen. Heerlijke plek, waar ik een paar uur lekker heb zitten bijkomen. 's Avonds om 18u kwamen er ineens mensjes aangesjouwd met boxen en kabels en toen speelden ze een soort volkslied voor de koning ofzo, en iedereen ging ineens staan (dus ik ook maar)... en daarna kwam er iemand in een strak pakje vooraan staan en die ging allemaal dansjes voordoen en allemaal Thai die daar ook stonden gingen het nadoen. Zag er echt supergrappig uit! Een Thais meisje vroeg waarom ik moest lachen en ik vertelde dat ik het er grappig uit vond zien. Ze vroeg: 'Hoe dansen jullie dan?', waarop ik antwoordde dat wij over het algemeen niet op straat dansen. Vond ze maar raar.

Maar goed, al met al heb ik dus nog geen tempels gezien, terwijl de bekendste tempels echt op loopafstand zitten. Vanavond ga ik dus geen Chang drinken, zodat ik er morgen wel gewoon op tijd uit kan! En dus verstop ik me maar in dit internetcafe in de hoop dat niemand mij ziet als potentiele drinkmaat...

ps. Op het kaartje bij dit verhaal zie je als het goed is in groene letters Sanamluang staan, dat is een groot park en links daarvan zit Wat Phra en het koninklijk paleis en Wat Mahatmat en eronder zit Wat Pho (van die enorme liggende boedda)